Post#2-245:
ระหว่างนั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ...ผมก็ใช้เวลาทบทวนถึงงานหลายต่อหลายเรื่องที่ยังคั่งค้างอยู่
ใครที่เริ่มทำงานในระดับบริหาร คงจะรู้ซึ้งแล้วว่า ไม่มีวันไหนที่เราจะกลับบ้านโดยที่เราจะทำงานให้จบได้
หมดเรื่องหนึ่ง...ก็มีอีกเรื่องหนึ่งรอให้เราคิด, ทำ, ตัดสินใจ หรือสะสาง อยู่ตลอดเวลา
ดังนั้น ความกังวลของเราจึงไม่ควรจะอยู่ที่การเร่งทำงานให้จบๆ ไปในแต่ละวัน...
หากแต่เป็นเรื่องของการจัดลำดับความเร่งด่วนและความสำคัญของงาน ต่างหาก
...
การจะจัดลำดับความเร่งด่วนและความสำคัญของงานได้นั้น...มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เราเข้าใจในงานและวิเคราะห์สถานการณ์แวดล้อมได้มากน้อยเพียงใด
บางครั้ง เรื่องที่ต้องจัดการในทันที อาจไม่ได้มีความสำคัญมากนัก...หากแต่เป็นเรื่องเร่งด่วนที่ไม่อาจปล่อยไว้ได้
บางครั้ง แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่พึ่งจะรับมาทีหลัง...ก็อาจต้องจัดการให้เสร็จก่อนงานที่ได้รับมาก่อนหน้า
บ่อยครั้ง ที่งานเร่งด่วนที่เจ้านายสั่งการ อาจต้องได้รับการจัดการก่อนงานในหน้าที่และความรับผิดชอบโดยตรง ด้วยซ้ำ
...
จงจำไว้...ว่าเราไม่อาจเดินเป็นเส้นตรงหรือเป็นขั้นตอนจากหนึ่งถึงสิบ ได้ทุกครั้ง
ก็แปลว่า ชีวิตเราก็อาจจะต้องทั้งเดินหน้าบ้าง ถอยหลังบ้าง, เดินเป็นวงกลมบ้าง หรืออาจต้องเดินกลับไปกลับมาบ้าง
สำคัญที่ ระหว่างที่เรากำลังเดินกลับไปกลับมาน่ะ...
เราต้องไม่ลืมว่า เรากำลังเดินไปไหน...
...ยังคงเดินตามความเร่งด่วนและความสำคัญของงาน อยู่ใช่มั๊ยหนอ...
#NoteToSelf:
- ตราบเท่าที่ยังเดินไปยังเป้าหมายที่ต้องจัดการ เราเดินอ้อมบ้างก็ได้...อย่ามัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินเป็นเส้นตรงเสมอไป
- ทำงานตามขั้นตอน ใครก็ทำได้...แต่ทำงานเป็นขั้นเป็นตอน ไม่ใช่จะทำกันได้ทุกคน
- จงจำไว้...ว่างานด่วนอาจไม่ใหญ่ งานใหญ่อาจไม่ด่วน...และงานนายอาจไม่ใหญ่ แต่งานนายต้องเร่งด่วน :)
Comments
Post a Comment