Post#5-249:
ในโลกของการทำงาน...บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่เราจำเป็นต้องแกล้งหูหนวก, ตาบอด หรือเป็นใบ้
เปล่าครับ...ไม่ใช่เพิ่อจะหลบหรือหลีกหนีจากความเป็นจริง
หากแต่เป็นเพราะเรารู้ดี ว่ามันอาจไม่เป็นประโยชน์ในระยะยาวเลย...กับการหูดี, ตาดี และปากไว กับบางเรื่องบางอย่าง
...
ด้วยเพราะเรื่องความสัมพันธ์ในที่ทำงานนั้น...เป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนเป็นอย่างยิ่ง
ดังนั้น เราอาจต้องทิ้งชัยชนะระยะสั้นไปบ้างในบางที...ด้วยการทำตัวโง่บ้างในบางครา, ให้อภัยกับความผิดพลาดในบางครั้ง หรือทำใจให้หนักแน่นในบางหน
และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง...เราจำต้องเรียนรู้และเข้าใจด้วยว่า เราไม่สามารถ act หรือ re-act แบบเดียวกันกับเจ้านายทุกคนหรือลูกน้องทุกคน ได้
สรุปง่ายๆ ว่าต่างกรรม, ต่างกาล, ต่างวาระ และต่างบุคคล...เราก็จำต้องปฏิบัติต่างออกไป
...
ถึงตรงนี้ ก็ต้องจำแนกให้ออก...
ผมไม่ได้กำลังจะบอกให้ใครทำตัวเป็นไม้หลักปักขี้เลน...ที่หาจุดยืนไม่ได้
แต่ผมกำลังบอกว่า ถ้าเห็นว่าเดินหน้าตรงๆ แล้วมันจะทำให้ช้าลง...เราก็จำเป็นต้องรู้จักหยุดเดิน, ถอยหลัง หรือเดินอ้อม เสียบ้าง
ตราบใดที่มันยังทำให้เรายังคืบไปข้างหน้าได้ โดยไม่ทำให้เป้าหมายตรงหน้าต้องหายไป...
...ตราบนั้น เราก็จำเป็นต้องบริหารงาน, เวลา และความสัมพันธ์ ไปพร้อมๆ กัน...
#NoteToSelf:
- ไม้ที่ตรงเกินไป ย่อมถูกตัด และคนที่ไม่รู้จักยืดหยุ่น ย่อมถูกโค่น
- ให้โอกาสกับด้านมืดของเพื่อนร่วมงานได้บ้าง...อย่าลืมว่า ด้านมืดในตัวเราเอง ก็มีอยู่
- ความก้าวหน้าเป็นเรื่องสำคัญ ก็จริงอยู่...แต่ต้องพึงระวังว่า มันต้องเทน้ำหนักไปที่ “ความมั่นคง” มากกว่า “ความรวดเร็ว”
Comments
Post a Comment