Post#5-258:
สายการบินแห่งชาติของประเทศแห่งหนึ่ง...ได้นำผมกลับมาถึงกรุงเทพฯ เมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมานี้เอง
เป็นอีกทริปหนึ่ง...ที่ผมได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับ Retail Management จากองค์กรระดับโลก ที่ผู้คนมากหน้าหลายตาอยากจะทำงานด้วย
และเป็นอีกทริปหนึ่ง...ที่ย้ำเตือนให้ผมระลึกได้ว่า การเรียนรู้ของคนเรานั้น มันไม่มีวันจบสิ้นจริงๆ
...
หลายๆ คนอาจเข้าใจไปเองว่า เมื่อเรียนจบปริญญาเอกแล้ว...ก็หมายถึง เราบรรลุถึงองค์ความรู้ในศาสตร์นั้นๆ
แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในตำราหรือองค์ความรู้ของศาสตราจารย์คนไหนๆ
และแม้ผมจะทำงานอยู่ในแวดวงค้าปลีกมากว่า 20 ปี...แต่บ่อยครั้งที่เรื่องพื้นฐานบางเรื่อง มันก็เปลี่ยนรูปแบบและวิถีไปตามเวลาและสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป
ดังนั้น เรื่องเดิมที่เราคิดว่า “รู้แล้ว”...ก็อาจจะกลายเป็นใช้ไม่ได้เอาเลย เมื่อข้ามวันเวลามาหลายๆ ปี
...
มันคงคล้ายๆ กับที่เราชำนาญกับการจับปลาด้วยเบ็ดมาเป็นสิบๆ ปี...
แต่ไม่ว่าเราจะชำนาญหรือเชี่ยวชาญอย่างไร...ในเวลาที่เท่ากัน เราก็ไม่อาจจับปลาได้มากกว่าคนที่ใช้แหหรืออวนได้
หรือไม่ว่าเราจะเชี่ยวชาญเพียงใดกับการบวกลบคูณหาร...
เราก็อาจจะพ่ายให้กับเด็กอายุสิบขวบที่มีเครื่องคิดเลขอยู่ในมือ
...
องค์ความรู้หรือความเชี่ยวชาญที่เรามีต่อศาสตร์ใดๆ...จึงไม่อาจมีวันจบหลักสูตร
วันนี้รู้...แต่พรุ่งนี้ก็อาจจะกลายเป็นเราไม่รู้อะไรเอาเลย
วันนี้เชี่ยวชาญ...แต่พรุ่งนี้เทคโนโลยีบางอย่าง ก็อาจทำให้ความเชี่ยวชาญของเรา กลายเป็นไร้ประโยชน์
ดังนั้น เราจึงต้องเตือนตัวเองให้จงดี...ว่าอย่าได้พอใจกับสิ่งที่เรา “รู้แล้ว”, “เข้าใจแล้ว” หรือ “เก่งแล้ว” เป็นอันขาด
...เพราะนั่นหมายถึง เราอาจจะกำลัง “ถอยหลัง” ทั้งๆ ที่กำลังเดินหน้าไปสู่วันพรุ่งนี้ โดยไม่รู้ตัว...
#NoteToSelf:
- จงเตือนตัวเองไว้เสมอ...ว่าไม่มีใครรู้ จนคนอื่นตามไม่ทัน และย่อมไม่มีใครเก่ง จนไร้ผู้เทียมทาน
- ปราชญ์ท่านจึงมักสอนไว้...ว่า “ความรู้แล้ว” ที่ควรมี คือ ความรู้ว่า แท้จริงแล้ว เรานั้น “ไม่รู้” นั่นเอง
- และความรู้ที่เราควรครอบครอง...ก็น่าจะเป็น “ความรู้เท่าทันปัจจุบัน” กระมัง?
Comments
Post a Comment