Post#5-299:
เมื่อวานผมชวนคุยเรื่อง รู้มาก vs รู้ได้อีกมาก...ซึ่งวันนี้ ผมก็อยากชวนคุยประเด็นที่เกี่ยวเนื่องอีกเล็กน้อย
ประเด็นนั้น ก็คือ การไม่ยอมโง่ ทำให้สุดท้ายเลยกลายเป็นโง่จริงๆ
เอาจริงๆ ผมอาจจะใช้คำรุนแรงไปนิด...
ถ้าเปลี่ยนให้เบาลง ก็จะประมาณว่า เพราะไม่ยอมรับว่า “ไม่รู้”...สุดท้ายก็เลย “ไม่รู้จริงๆ” นั่นเอง
เพราะ “โง่” กับ “ไม่รู้” นั้น...มันต่างกัน
...
เท่าที่ผ่านมา ผมพบว่า...
ยิ่งคนเรามีตำแหน่งงานสูงขึ้นเท่าไร...เรายิ่งกลัวว่า เราจะดู “ไม่ฉลาด” ในสายตาคนอื่นมากขึ้นเท่านั้น
ยิ่งเรามี profile ด้านการศึกษาสูงมากเท่าไร...เช่นกัน เราก็จะกลัวคนอื่นมองว่า เรา “ไม่ฉลาด” สมกับ profile มากขึ้น เท่านั้น
เอาจริงๆ ก็เพราะ “ความกลัวที่จะดูไม่ฉลาด” นี่เอง...ที่ทำให้เราไม่กล้าที่จะยอมรับว่า มีหลายเรื่องมากสิ่ง ที่เรา “ยังไม่รู้”
พอเราไม่กล้ายอมรับ...เราก็เลยต้องแสร้งทำเป็นว่า “รู้” หรือ “เข้าใจ”
เมื่อหลอกทั้งคนอื่นและหลอกทั้งตัวเองมากขึ้น, บ่อยขึ้น และถี่ขึ้น...สุดท้ายแล้ว เราก็เลย “ไม่รู้อะไรเลย”
...
นี่เป็นอีกพฤติกรรมหนึ่ง ที่ใครก็ตามที่ต้องการก้าวหน้า...ไม่ควรไปยึดติด
ถ้าเข้าใจแล้ว ว่ายังมีอีกหลายเรื่องมากสิ่งที่เราไม่รู้...ก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นรู้
ตอนยอมรับว่าเรายังไม่รู้...ก็อาจจะทำให้เราดูเจี๋ยมๆ นิดหน่อย...
แต่นั่นคือ โอกาสที่จะทำให้เราสามารถจะเปลี่ยนจาก “ยังไม่รู้” ให้เป็น “พอจะรู้” ได้
เอาตามภาษาของผมก็คือ...ยอมรับเสีย ว่าไม่รู้ แล้วก็จะรู้ นั่นเอง
...
ลองกลับไปคิดต่อดูนะครับ...ว่าเห็นด้วยกับผมมั๊ย?
“ความไม่รู้” นั้น...ไม่ใช่ “ความโง่”
...แต่ “ความโง่” น่ะ...คือการไม่ยอมรับว่า “เราไม่รู้” ต่างหาก...
#NoteToSelf:
- การยอมรับว่าเรากลัว คือความกล้า...แต่การอวดโอ้ว่าเรากล้า จริงๆ น่ะ คือเรากลัว / เช่นเดียวกับการยอมรับว่าเราไม่รู้
- “ยังไม่รู้” แตกต่างจาก “ไม่ยอมรู้” และแตกต่างจาก “ไม่ยอมรับว่าไม่รู้”
- ยอมรับว่า “ไม่รู้”...นับว่าเป็นคนฉลาด...และคนฉลาดยอม “เสียหน้า” มากกว่า “เสียโอกาสที่จะรู้”
Comments
Post a Comment