Post#5-300:
เมื่อวานผมไปหารือกับผู้บริหารระดับสูงของบริษัทขนาดใหญ่ยักษ์แห่งหนึ่ง...เพื่อเรียนให้ทราบถึงความคืบหน้าของโครงการที่ทำร่วมกัน
เป็นการหารือแค่ช่วงสั้นๆ ประมาณไม่เกินชั่วโมง...แต่ก็ได้ข้อคิดมากมาย ที่ทำให้ผมและทีมงานได้นำกลับมาใช้ทบทวนแผนงาน
ที่สำคัญ...ผมได้แง่มุมบางอย่าง ที่เป็นการสะท้อนมุมมองที่ผมไม่ทันนึกและก็นึกไปไม่ถึงเอาจริงๆ
...
การหารือครั้งนี้ สอนให้ผมต้องเพิ่มความสุขุมขึ้นอีกขั้น...
ด้วยเพราะไม่ว่าจะวางแผนงานไว้ดีเพียงใด หรือปฏิบัติงานได้เยี่ยมยอดเพียงใด ก็ตาม...การประเมินและทบทวนผลงาน ก็ยังเป็นเรื่องจำเป็นอยู่เสมอ
ก็เพราะไม่มีผลงานใดที่สมบูรณ์พร้อม, ไม่มีผลงานที่ดีที่สุด...และไม่มีผลงานใด ที่เราปรับปรุงไม่ได้
นอกจากนั้น การได้ฟังเสียงสะท้อนจากทุกส่วนงานที่เกี่ยวข้อง...ย่อมอาจนำมาซึ่งการปรับปรุงผลงานอย่างก้าวกระโดดได้อีกด้วย
...
บ่อยครั้งที่เรามั่นใจว่าเรากำลังไปได้สวย, ผลงานกำลังดี และดูเหมือนว่า ไม่น่าจะมีอะไรทำให้ติดขัด
แท้ที่จริงแล้ว...เราอาจกำลังประเมินสถานการณ์ล่วงหน้า “สั้นเกินไป” ก็เป็นได้
หรือพูดง่ายๆ ว่ามันอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่เรามองไม่เห็นหรือคาดไม่ถึง...รออยู่
ถ้ามองเห็นเร็วหรือรู้ล่วงหน้าได้เร็ว...เราย่อมที่จะปรับแผนรับมือมันได้อย่างทันท่วงที
ด้วยเหตุผลนี้เอง...การประเมินผลงาน จึงเป็นเรื่องจำเป็น และเราเองก็ไม่ควรจะด่วนลงความเห็นว่า ข้อเสนอแนะหรือข้อติติงใดๆ เป็นเรื่อง “ไร้สาระ”
ถ้าเรายอมรับความจริงว่า ก้อนกรวดเล็กๆ ในรองเท้า...ยังอาจทำให้เราวิ่งได้ไม่เต็มที่
...ก็แปลว่า เรื่องใดๆ ที่ได้รับการเสนอแนะหรือติติงมา ก็ควรค่าพอที่จะนำมาประเมินดู...จริงมั๊ยครับ?...
#NoteToSelf:
- ไม่ว่าเจตนาของผู้เสนอความคิดเห็นหรือข้อติติงจะเป็นอย่างไร...เราต้องตัดเรื่องอารมณ์ทิ้งไปเสีย ก่อนที่จะประเมินความคิดเห็นหรือข้อติติงนั้น ด้วยเหตุและผลอย่างมีตรรกะ
- บ่อยครั้งที่การประเมินอาจจะทำให้งานต้องช้าลงหรือเลื่อนออกไปบ้าง...จงคิดเสียว่า ยอมถอยหนึ่งก้าว เพื่อที่จะเดินหน้าสิบก้าว
- ผลสำเร็จของการทำโครงการใหญ่ๆ นั้น อาจจะไม่ได้อยู่ที่มันจะ “เป็นรูปเป็นร่าง” ได้เมื่อไร...หากแต่อยู่ที่ มันจะ “ยั่งยืน” หรือไม่ กระมัง?
Comments
Post a Comment