Post#5-311:
ก่อนมื้อค่ำวันนี้ ผมนั่งเล่นหมากฮอสกับลูกสาวเสียหลายต่อหลายกระดาน...ซึ่งก็แน่นอนว่า ผมชนะรวดทุกกระดาน
แรกๆ ลูกสาวผมก็ไม่ยอมแพ้...แม้จะรู้ว่าหมดตาเดินในกระดาน ก็ยังพยายามอย่างไร้ประโยชน์ต่อไป
ผมรอจนลูกสาวแพ้แล้วแพ้เล่า...จึงได้โอกาสสอนบทเรียนชีวิต...ว่า
แม้การมีความพยายามจะเป็นเรื่องดี...แต่มันก็อาจเปล่าประโยชน์ ถ้าเป็นความพยายามที่ขาดการเรียนรู้
...
ความพยายามที่ขาดการเรียนรู้...ก็คือ การก้มหน้าก้มตาพยายามไปเรื่อยๆ โดยขาดการวิเคราะห์หรือตรึกตรองว่า ความล้มเหลวซ้ำๆ นั้น เกิดจากเหตุใดกันแน่?
ก็แปลว่า ไม่ว่าจะใส่ความพยายามเพิ่มเข้าไปเท่าไร...ผลลัพธ์ก็ไม่มีวันที่จะดีขึ้นได้
น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่บนโลกนี้...ก็ตกอยู่ในวังวนของความพยายามแบบสูญเปล่าดังกล่าว
...
ถ้าเราไม่เคยถามตัวเอง ว่าทำไมเรายังไม่ประสบความสำเร็จ...ทั้งๆ ที่ได้ทุ่มเทและพยายามอย่างสุดฤทธิ์?
ผมว่า...ก็คงถึงเวลาที่เราต้องทบทวนความพยายามแต่ละครั้งแล้วกระมังครับ?
เอาจริงๆ “ความสำเร็จ” ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ “จำนวนครั้ง” ของความพยายาม
...แต่มันขึ้นอยู่กับ “คุณภาพ” ของความพยายาม ในแต่ละครั้ง ต่างหาก...
#NoteToSelf:
- เมื่อรู้ว่าเดินชนกำแพงตรงหน้า...ยังจะดันทุรังเดินแบบเดิมต่อไปเรื่อยๆ มั๊ย?
- ที่เราไม่ปรับปรุง...ก็เพราะขาดการเรียนรู้ / ที่เราไม่เรียนรู้...ก็เพราะเรามัวแต่จมจ่อมกับกระบวนการ จนลืมเป้าหมาย
- พยายามด้วยฉันทะและวิริยะนั้น ยังไม่พอ...หากแต่ต้องพยายามด้วยจิตตะและวิมังสาด้วย #อิทธิบาท4แห่งความพยายาม
Comments
Post a Comment