Post#5-310:
จำได้มั๊ยครับ...ว่าครั้งสุดท้ายที่คุยกับตัวเองน่ะ เป็นเมื่อไรกันหนอ?
ถ้ามันนานมากจนจำไม่ได้แล้ว...สุดสัปดาห์นี้ ผมชวนให้นัดตัวเองคุยเลยครับ
ปลีกวิเวก...หาที่เงียบๆ
เงียบขนาดให้ได้ยินเสียง “ความคิดของตัวเอง” ได้...ยิ่งดี
...
สำหรับผมแล้ว การคุยกับตัวเอง ต่างจากการคิดอยู่เงียบๆ คนเดียว...อยู่มากนะครับ
การคิดอยู่เงียบๆ คนเดียว...มักทำให้เราลงท้ายด้วยการคิดเข้าข้างตัวเอง
แปลว่า ถ้าคิดเชิงบวกก็ดีไป แต่อาจจะอวยตัวเองจนเหลิงก็เป็นได้
หากแต่ถ้าคิดเชิงลบ...อาจจะจิตตกจมจ่อมจนไปสุดทางที่การทำร้ายตัวเอง หรือแย่กว่านั้น
...
ส่วนการคุยกับตัวเอง...คือการซักค้าน หรือคิดในมุมกลับข้างกับอารมณ์ของตัวเอง
ถ้ากำลังคิดบวก...ให้ลองมองมุมลบมาหักล้างบ้าง
เช่นกันถ้าคิดลบ...ก็ให้ลองมองโลกในแง่ดีบ้าง
เรียกว่าค้านตัวเองด้วยเหตุและผล...จนแน่ใจว่าหาประเด็นมาค้านไม่ได้แล้ว นั่นล่ะ
...
จำไว้ว่า ช่วงไหนที่อารมณ์ดีเกินงามหรือแย่เกินควรนั้น...เป็นช่วงที่การคุยกับตัวเอง อาจเป็นเรื่องจำเป็นอย่างมาก
เพราะถ้าคุยกับคนอื่นที่คอยค้านเรา...เราก็อาจมีเคืองมีไม่พอใจ
แต่การคิดค้านตัวเอง...รับรองว่ายังไงก็โกรธตัวเองไม่ลงแน่ๆ
...ใครเตือนเรา ก็ไม่สู้เราเตือนตัวเอง...จริงมั๊ยครับ?...
#NoteToSelf:
- คนค้าน อาจทำให้เราขุ่นใจ...แต่อาจทำให้เราฉุกใจคิดบางอย่างได้
- คนเออออ อาจทำให้เรายิ้มแก้มปริ...แต่ใครจะรู้ว่าเราอาจต้องร้องไห้ทีหลังหรือไม่?
- จงจำไว้ ว่าอย่าเออออกับตัวเองจนเสียคน และอย่าจมจ่อมกับตัวเองจนย่ำแย่
Comments
Post a Comment