Post#5-320:
เมื่อเกิดข้อผิดพลาดใดๆ ขึ้นกับงานที่เรารับผิดชอบอยู่...
เรื่องสำคัญไม่น้อยไปกว่า การเอ่ยคำขอโทษ ก็คือ “การสำนึกผิด”
และเมื่อคุยกันถึงเรื่อง “การสำนึกผิด” แล้ว...
ก็คงต้องคุยกันถึงเรื่องการแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นๆ...รวมไปถึงการป้องกันไม่ให้เกิดซ้ำ ด้วยเช่นกัน
...
น่าเสียดาย...ที่ผู้คนส่วนหนึ่ง สำนึกผิดด้วย “คำพูด” ไม่ใช่ “ความรู้สึก”
ก็แปลว่า เมื่อขอโทษแล้วก็แล้วกัน...แล้วความผิดพลาดแบบเดิมๆ ก็จะเกิดขึ้นอีก
ที่แย่ไปกว่านั้น ก็คือ...บางคนก็อาจไม่มี “ความรู้สึกสำนึกผิด” อยู่ในสามัญสำนึก เสียด้วยซ้ำ
...
เมื่อบกพร่องที่สามัญสำนึก...
คนพวกนี้ ก็จะพร้อมทำผิดพลาดได้ทุกรูปแบบ
ทั้งแบบไม่เจตนา, ประมาท...
รวมไปถึงเจตนาหรือตั้งใจจะก่อให้เกิดความเสียหายขึ้น
...
ส่วนตัวแล้ว ผมเชื่อว่า...
คนเราอาจทำผิดพลาดได้...
แต่ไม่มีความรู้สึกสำนึกผิด...ไม่ได้!
เพราะเมื่อเกิดข้อผิดพลาดขึ้น...คนพวกนี้จะไม่มีความรู้สึกยี่หระ
รวมถึงพร้อมจะโทษทุกคนรอบข้าง...ยกเว้นตัวเอง
...ดังนั้นแล้ว อาจไม่ควรมีโอกาสที่สอง ให้คนที่บกพร่องด้านสามัญสำนึก ได้แก้ตัว!...
#NoteToSelf:
- ผิดพลาด อาจเป็นเรื่องบังเอิญ...แต่ไม่สำนึกถึงความผิดพลาด เป็นเรื่องตั้งใจ
- ต้องจำไว้ว่า สำนึกผิด...ไม่ใช่แค่ “การขอโทษ”...หากแต่ต้องมี “การแก้ไข” และ “การป้องกัน” เป็นองค์ประกอบสำคัญ
- ความรู้สึกสำนึกผิด...น่าจะมีแต่ในเฉพาะ “มนุษย์” เท่านั้น...มันจึงเป็นศักดิ์ศรีและคุณค่าของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “คน”
Comments
Post a Comment