Post#3-286:
"พรุ่งนี้ก็วันจันทร์อีกแล้ว"
นั่นอาจจะเป็นเสียงบ่นอยู่ในห้วงนึกของใครหลายๆ คน...รวมไปถึงตัวผมเอง ที่แม้จะบ้างานยังไง...ก็มีวันที่คิดแบบนี้ด้วยเช่นกัน
ยิ่งกับใครที่อยู่ตำแหน่งเดิมนานๆ ทำงานซ้ำๆ เดิมมาเป็นปีๆ ก็ยิ่งจะมีความเหนื่อยหน่ายกับวันจันทร์มากเป็นพิเศษ (หรืออย่างที่เราเรียกว่า Monday Syndrom นั่นล่ะครับ)
...
เมื่อใดก็ตามที่เราเกิดอาการเบื่อหน่ายงานแบบต่อเนื่อง...ไม่ว่าจะลาพักร้อนก็แล้ว, ลาป่วยก็แล้ว, ไปทำงานนอกสถานที่ก็แล้ว, ฯลฯ...แต่ก็ปรากฏว่า เรายังไม่หายอึดอัดในใจ
แบบนี้ล่ะก็...เราก็ไม่ควรนิ่งดูดายนะครับ เพราะนั่นอาจจะเป็นสัญญาณที่แสดงว่า เราอาจกำลังเดินไปสู่ทางตันของงานนั้นๆ หรือองค์กรนั้นๆ แล้วก็เป็นได้
เมื่อหมดใจก็เลยพลอยทำให้ไฟทำงานนั้นมอดลง...ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อใครเลย, ทั้งกับตัวคุณ, กับเพื่อนร่วมงาน, กับองค์กร และที่สำคัญ...กับลูกค้า
...
สังเกตง่ายๆ ครับ...เรารู้สึกถึงความเหนื่อยหน่ายเวลานึกถึงที่ทำงานของเรารึเปล่า?
ก่อนจะหลับตานอนในแต่ละคืน...มีความรู้สึกว่าอยากจะตื่นขึ้นไปทำงานมั๊ย?
ถ้าไม่...คุณอาจต้องถามและตอบตัวเองอย่างซื่อสัตย์ว่า เหตุแห่งความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจนั้น เกิดจากเหตุใดกันแน่?
เหนื่อยงานหรือหน่ายคน?
...
ถ้าเหนื่อยงาน...แบบนี้ แก้ไม่ยากเท่าไหร่...พักร้อนพอช่วยได้, คุยกับนายก็พอจะช่วยกันจัดความพอเหมาะพอดีของงานได้
แต่ถ้าหน่ายงาน...แบบนี้ เห็นทีว่าอาจจะยากสักหน่อย...ซึ่งถ้าเราเป็นมืออาชีพพอ ก็จงซื่อสัตย์ต่อจรรยาบรรณตัวเอง...ก็แค่ทางเลือกง่ายๆ 2 ทาง
ไม่เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่องาน ก็เปลี่ยนงาน...เท่านั้นจริงๆ
...
ส่วนถ้าเหนื่อยคน...ก็อยู่ที่คุณเหนื่อยลูกน้อง, เหนื่อยเพื่อน หรือเหนื่อยนาย
ทั้ง 3 เหนื่อย...ล้วนควรเริ่มจากการพูดคุยปรับความเข้าใจ อย่าไปทึกทักเอาเองว่าคนนั้นเป็นอย่างนี้ คนนี้เป็นอย่างโน้น
เพราะนอกจากจะกลายเป็นเราคิดเองเออเองแล้ว...ยังถือว่าไม่เป็นธรรมกับคนอื่นด้วย
แต่ถ้าเกิดจากการที่เราหน่ายคน ไม่ว่าจะลูกน้อง, เพื่อน หรือนาย...แบบนี้ ก็ต้องแยกส่วนตัวกับงาน ออกจากกัน
...จงอย่าให้ต้นเหตุของการที่เราเบื่อคนบางคน ต้องกลายมาเป็นเหตุให้เราเดินจากงานที่เรารักไปเสีย
...
จำไว้เถิดครับ...ไม่มีที่ทำงานไหน ที่ไม่มีปัญหาเรื่อง "ความหน่ายคน"...ไม่ว่าองค์กรนั้น จะมีแค่ 2 คน หรือ 100 คน...รับรองว่าเจอเรื่องนี้ได้หมด
เราจึงต้องมอง "ความหน่ายคน" อย่างเท่าทัน...อย่าเอามาใส่ใจจนเกินพอดี จนทำให้เราไม่มีความสุข...และถึงแม้จะหนีไปอยู่ที่ไหน ยังไงก็เจออยู่ดี
...ถ้าไม่รู้จัก "ปลง" กับเรื่อง "คน" ก็รับรองได้ว่า "ความเหนื่อยหน่าย" จะเลือกคุณเป็นเพื่อนตาย...จนกว่าคุณจะตายจากมันไปจริงๆ...
"พรุ่งนี้ก็วันจันทร์อีกแล้ว"
นั่นอาจจะเป็นเสียงบ่นอยู่ในห้วงนึกของใครหลายๆ คน...รวมไปถึงตัวผมเอง ที่แม้จะบ้างานยังไง...ก็มีวันที่คิดแบบนี้ด้วยเช่นกัน
ยิ่งกับใครที่อยู่ตำแหน่งเดิมนานๆ ทำงานซ้ำๆ เดิมมาเป็นปีๆ ก็ยิ่งจะมีความเหนื่อยหน่ายกับวันจันทร์มากเป็นพิเศษ (หรืออย่างที่เราเรียกว่า Monday Syndrom นั่นล่ะครับ)
...
เมื่อใดก็ตามที่เราเกิดอาการเบื่อหน่ายงานแบบต่อเนื่อง...ไม่ว่าจะลาพักร้อนก็แล้ว, ลาป่วยก็แล้ว, ไปทำงานนอกสถานที่ก็แล้ว, ฯลฯ...แต่ก็ปรากฏว่า เรายังไม่หายอึดอัดในใจ
แบบนี้ล่ะก็...เราก็ไม่ควรนิ่งดูดายนะครับ เพราะนั่นอาจจะเป็นสัญญาณที่แสดงว่า เราอาจกำลังเดินไปสู่ทางตันของงานนั้นๆ หรือองค์กรนั้นๆ แล้วก็เป็นได้
เมื่อหมดใจก็เลยพลอยทำให้ไฟทำงานนั้นมอดลง...ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อใครเลย, ทั้งกับตัวคุณ, กับเพื่อนร่วมงาน, กับองค์กร และที่สำคัญ...กับลูกค้า
...
สังเกตง่ายๆ ครับ...เรารู้สึกถึงความเหนื่อยหน่ายเวลานึกถึงที่ทำงานของเรารึเปล่า?
ก่อนจะหลับตานอนในแต่ละคืน...มีความรู้สึกว่าอยากจะตื่นขึ้นไปทำงานมั๊ย?
ถ้าไม่...คุณอาจต้องถามและตอบตัวเองอย่างซื่อสัตย์ว่า เหตุแห่งความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจนั้น เกิดจากเหตุใดกันแน่?
เหนื่อยงานหรือหน่ายคน?
...
ถ้าเหนื่อยงาน...แบบนี้ แก้ไม่ยากเท่าไหร่...พักร้อนพอช่วยได้, คุยกับนายก็พอจะช่วยกันจัดความพอเหมาะพอดีของงานได้
แต่ถ้าหน่ายงาน...แบบนี้ เห็นทีว่าอาจจะยากสักหน่อย...ซึ่งถ้าเราเป็นมืออาชีพพอ ก็จงซื่อสัตย์ต่อจรรยาบรรณตัวเอง...ก็แค่ทางเลือกง่ายๆ 2 ทาง
ไม่เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่องาน ก็เปลี่ยนงาน...เท่านั้นจริงๆ
...
ส่วนถ้าเหนื่อยคน...ก็อยู่ที่คุณเหนื่อยลูกน้อง, เหนื่อยเพื่อน หรือเหนื่อยนาย
ทั้ง 3 เหนื่อย...ล้วนควรเริ่มจากการพูดคุยปรับความเข้าใจ อย่าไปทึกทักเอาเองว่าคนนั้นเป็นอย่างนี้ คนนี้เป็นอย่างโน้น
เพราะนอกจากจะกลายเป็นเราคิดเองเออเองแล้ว...ยังถือว่าไม่เป็นธรรมกับคนอื่นด้วย
แต่ถ้าเกิดจากการที่เราหน่ายคน ไม่ว่าจะลูกน้อง, เพื่อน หรือนาย...แบบนี้ ก็ต้องแยกส่วนตัวกับงาน ออกจากกัน
...จงอย่าให้ต้นเหตุของการที่เราเบื่อคนบางคน ต้องกลายมาเป็นเหตุให้เราเดินจากงานที่เรารักไปเสีย
...
จำไว้เถิดครับ...ไม่มีที่ทำงานไหน ที่ไม่มีปัญหาเรื่อง "ความหน่ายคน"...ไม่ว่าองค์กรนั้น จะมีแค่ 2 คน หรือ 100 คน...รับรองว่าเจอเรื่องนี้ได้หมด
เราจึงต้องมอง "ความหน่ายคน" อย่างเท่าทัน...อย่าเอามาใส่ใจจนเกินพอดี จนทำให้เราไม่มีความสุข...และถึงแม้จะหนีไปอยู่ที่ไหน ยังไงก็เจออยู่ดี
...ถ้าไม่รู้จัก "ปลง" กับเรื่อง "คน" ก็รับรองได้ว่า "ความเหนื่อยหน่าย" จะเลือกคุณเป็นเพื่อนตาย...จนกว่าคุณจะตายจากมันไปจริงๆ...
Comments
Post a Comment