Post#5-280: ใครควรเป็น “นาย”?

Post#5-280:

ระหว่างขับรถไปทำงานเช้านี้...บังเอิญได้ฟัง DJ ท่านหนึ่ง พูดถึงเรื่อง “การรักษาสัจจะ” ซึ่งดูเหมือนจะกลายเป็นสิ่งหายากในโลกนี้ไปเสียแล้ว

คนในสมัยก่อน...ถือว่า “สัจจะ” สำคัญยิ่งกว่าชีวิต ดังปรากฏหลักฐาน เช่นคำขวัญของลูกเสือ ว่า “เสียชีพอย่าเสียสัตย์” เป็นต้น

น่าเสียดาย ที่ “สัจจะ” กลับกลายเป็นเรื่องคร่ำครึและขบขันสำหรับสังคมในปัจจุบัน ไปเสียแล้ว

...

ลองถามตัวเองดูครับ...ว่าตัวเราน่ะ รักษา “สัจจะ” ที่ให้แก่ตัวเองและผู้อื่น เคร่งครัดเพียงใดกันหนอ?

ผ่านชีวิตมากว่า 40 ปี...ผมพบว่า ผู้ที่ไม่สามารถจะรักษาสัจจะที่มีไว้กับตัวเองได้ ก็มักจะไม่อาจรักษาสัจจะที่ให้ไว้กับผู้อื่นได้ เช่นกัน

ไม่ได้จะบอกว่า เราเป็นพวก “ขี้โกหก” นะครับ...แค่จะบอกว่า เราอาจจะจริงจังกับคำพูดที่ผ่านปากออกไป “น้อยจนเกินไป” ก็เท่านั้น

...

หลายๆ คน น่าจะเคยได้ยินวาทะของอดีตผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมืองท่านหนึ่ง ว่า...

“ก่อนพูด...เราเป็นนายคำพูด แต่หลังพูด...คำพูดเป็นนายเรา”

ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง...เพราะเคยต้องเดือดร้อนเพราะพูดไปโดยไม่ยั้งคิด มาแล้ว

...จำไว้ให้จงดีครับ ว่าเมื่อ “พูดแล้ว” จึงต้องทำ และเมื่อ “รับปากแล้ว” จึงต้องรักษาคำมั่นนั้น เสมือนเอาชีวิตผูกติดไว้กับมัน...

#NoteToSelf:

• พูดไม่คิด...จะทำให้ชีวิตลำบาก และไม่รักษาสัจจะ...เราก็จะเป็นได้แค่ “Liar”
• พูดให้คนรักนั้น...ง่าย แต่จะประพฤติตนให้คนชื่นชมนั้น...ยากยิ่ง
• เห็นด้วยมั๊ยครับ...ว่าเราจะกลายเป็นคนฉลาดน้อยเอามากๆ ถ้ายอมให้คำพูดที่เคยเป็นลูกน้อง...กลับกลายมาเป็นเจ้านายของเรา