Post#2-34:
หลายครั้งที่เราอาจสับสน แยกไม่ออก ระหว่าง "ปล่อยปละ" กับ "ปล่อยวาง"
เวลาต้องลงมือทำอะไรซักอย่าง พอรู้สึกว่ามันยาก, ลำบาก หรือน่าเหนื่อยหน่าย ก็เลยถอดใจไม่ทำ หรือทำส่งๆ ให้มันเสร็จๆ ไป แล้วมาบอกว่า "อ้าว! ก็ปล่อยวางไง"
แบบนี้ผมก็ต้องบอกว่า "ก็ไม่ไหวนะ"
"ปล่อยวาง" ไม่ได้แปลว่า ให้เลิกสนใจทุกสิ่ง อะไรจะเกิดก็ไม่สน ไม่รับรู้ ไม่รับผิดชอบ ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมาย แบบนี้เค้าไม่เรียก "ปล่อยวาง" แต่เค้าเรียก "ปล่อยปละ"
ส่วน "ปล่อยวาง" หมายถึง ต้องรู้ว่า เมื่อไหร่ต้อง "ถือ" และเมื่อไหร่ต้อง "วาง"
"ปล่อยวาง" จึงหมายถึง เมื่อหวังสิ่งใดแล้ว ก็ลงมือทำอย่างเต็มที่ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่เมื่อผลลัพธ์ไม่เป็นไปดังที่หวัง ก็ปลงได้ และเริ่มชีวิตใหม่ได้ โดยไม่อาลัยอาวรณ์กับความไม่สมหวังนั้นมากนัก
เมื่อทำเต็มที่แล้ว ยังไม่ได้ ก็ต้องเข้าใจชีวิตให้ได้ เรียกว่าต้อง "ละได้" กับ "วางเป็น" ว่ายังงั้น
...
ส่วนตัวแล้ว ผมเชื่อว่า แก่นแท้ของการเป็นมนุษย์นั้น อยู่ที่ "การใช้ชีวิตอย่างรู้จักปล่อยวาง" มากกว่า
ไม่มีใครสมหวังได้ทุกอย่างที่หวัง...เมื่อทำดีที่สุดแล้วยังไม่สมหวัง ก็ต้อง "ปล่อยวาง"
แต่ถ้ายังไม่ได้ลงมือทำ ก็ล้มเลิก หรือทำๆ ไปแล้วถอดใจ ยอมแพ้กลางทาง จากนั้นก็โยนให้เป็นความผิดของฟ้าดิน เมื่อนั้นแหละ เราก็จะกลายเป็นคน "ปล่อยปละ"
สู้ๆ นะครับ...ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดอย่างไม่ "ปล่อยปละ" และหากผลลัพธ์ไม่ได้ดั่งใจ ก็จง "ปล่อยวาง" v(^_^)v
หลายครั้งที่เราอาจสับสน แยกไม่ออก ระหว่าง "ปล่อยปละ" กับ "ปล่อยวาง"
เวลาต้องลงมือทำอะไรซักอย่าง พอรู้สึกว่ามันยาก, ลำบาก หรือน่าเหนื่อยหน่าย ก็เลยถอดใจไม่ทำ หรือทำส่งๆ ให้มันเสร็จๆ ไป แล้วมาบอกว่า "อ้าว! ก็ปล่อยวางไง"
แบบนี้ผมก็ต้องบอกว่า "ก็ไม่ไหวนะ"
"ปล่อยวาง" ไม่ได้แปลว่า ให้เลิกสนใจทุกสิ่ง อะไรจะเกิดก็ไม่สน ไม่รับรู้ ไม่รับผิดชอบ ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมาย แบบนี้เค้าไม่เรียก "ปล่อยวาง" แต่เค้าเรียก "ปล่อยปละ"
ส่วน "ปล่อยวาง" หมายถึง ต้องรู้ว่า เมื่อไหร่ต้อง "ถือ" และเมื่อไหร่ต้อง "วาง"
"ปล่อยวาง" จึงหมายถึง เมื่อหวังสิ่งใดแล้ว ก็ลงมือทำอย่างเต็มที่ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่เมื่อผลลัพธ์ไม่เป็นไปดังที่หวัง ก็ปลงได้ และเริ่มชีวิตใหม่ได้ โดยไม่อาลัยอาวรณ์กับความไม่สมหวังนั้นมากนัก
เมื่อทำเต็มที่แล้ว ยังไม่ได้ ก็ต้องเข้าใจชีวิตให้ได้ เรียกว่าต้อง "ละได้" กับ "วางเป็น" ว่ายังงั้น
...
ส่วนตัวแล้ว ผมเชื่อว่า แก่นแท้ของการเป็นมนุษย์นั้น อยู่ที่ "การใช้ชีวิตอย่างรู้จักปล่อยวาง" มากกว่า
ไม่มีใครสมหวังได้ทุกอย่างที่หวัง...เมื่อทำดีที่สุดแล้วยังไม่สมหวัง ก็ต้อง "ปล่อยวาง"
แต่ถ้ายังไม่ได้ลงมือทำ ก็ล้มเลิก หรือทำๆ ไปแล้วถอดใจ ยอมแพ้กลางทาง จากนั้นก็โยนให้เป็นความผิดของฟ้าดิน เมื่อนั้นแหละ เราก็จะกลายเป็นคน "ปล่อยปละ"
สู้ๆ นะครับ...ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดอย่างไม่ "ปล่อยปละ" และหากผลลัพธ์ไม่ได้ดั่งใจ ก็จง "ปล่อยวาง" v(^_^)v
Comments
Post a Comment