Post#2-40:
เมื่อหัวค่ำนี้ผมนีนัดดินเนอร์สำคัญ เลยต้องมอบหมายให้ลูกน้องคนหนึ่งไปทำหน้าที่ส่งหุ้นส่วนผมไปสนามบิน
นัดกันดิบดีว่า ให้ออกรถประมาณ 3 ทุ่ม เพื่อให้ไปถึงสนามบินไม่เร็วเกินไป ผมก็สั่งให้คนที่สนามบินรอรับเรียบร้อย
แล้วผมก็ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท เพราะต้องทานดินเนอร์สำคัญที่เล่าไว้ตอนต้น
กลับถึงบ้านเมื่อครู่ ไม่รู้ผมสังหรณ์ใจอะไร ก็เลยโทรเช็คว่า หุ้นส่วนผมอยู่ที่ไหน จะได้กำชับลูกน้องที่คอยอยู่ที่สนามบินให้รอ
ปรากฏว่า ลูกน้องคนที่ผมให้ไปส่งหุ้นส่วน ทำไม่ตรงกับคำสั่ง คือออกรถไปก่อนเวลาที่นัดกันไว้
คราวนี้ก็ยุ่งโกลาหลทั้งสนามบินเลยครับ เพราะหุ้นส่วนผมพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ ต้องประสานงานกันหลายต่อหลายต่อ กว่าจะหาตัวเจอ...
เรื่องทั้งเรื่องเกิดจากลูกน้องผมละเลยคำสั่ง เรื่องที่ง่ายก็เลยกลายเป็นยาก เรื่องไม่น่าต้องเสียเวลาและวุ่นวายก็เลยกลายเป็นต้องมาวิ่งวุ่นกันไปหมด
ความจริงเรื่องทำนองนี้ เกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวันและชีวิตการทำงาน ผู้รับคำสั่งควรยึดถือคำสั่งให้ดีที่สุด แต่หากมีเหตุสุดวิสัยที่ต้องเปลี่ยนแปลง ก็ควรถามไถ่ผู้สั่งงานก่อน จะได้ไม่วุ่นวาย
เวลาลงมือทำงานโดยมีความคิดที่ว่า "ไม่เป็นไรหรอก นอกคำสั่งนิดเดียวเอง" น่ะ ลงท้ายถ้าดีกว่าที่นายสั่ง ก็แค่เสมอตัว แต่ถ้าผลออกมาเลวร้าย ก็จะเป็นอย่างที่ผมแชร์ให้ฟังนี่แหละครับ
แต่ถ้าเป็นกรณีสุดวิสัย เป็นเรื่องเร่งด่วนหรือติดต่อนายไม่ได้นี่ก็เป็นอีกเรื่อง
นี่ถ้าผมไม่เอะใจถาม หุ้นส่วนผมอาจจะเข้าใจผิดว่าผมไม่ดูแล กลายเป็นเหตุให้งอนกันได้ง่ายๆ (เพราะเป็นผู้อาวุโสมากคนหนึ่ง)
อุทาหรณ์สอนใจครับ -"-
Comments
Post a Comment