Post#2-155:
วันนี้เราคุยกันยาวหน่อย และอยากให้อ่านจนจบจริงๆ ครับ ^^
โดยส่วนตัวแล้ว ผมค่อนข้างทนไม่ค่อยได้กับการที่เราแยกแยะเรื่องอำนาจ, หน้าที่ และความรับผิดชอบ ไม่ค่อยจะเป็น
และที่ค่อนข้างเศร้าก็คือ เรามักพบว่า กรณีแบบนี้ มักจะเกิดจากคนใกล้ตัวของเราซะด้วยสิครับ...
แต่จะว่าไปแล้ว ผมคิดว่า กรณีแบบนี้ ก็คงพบได้ในทุกครอบครัว ทุกสังคม หรือทุกองค์กร นั่นแหละครับ เพียงแต่ว่าเมื่อเกิดกรณีแบบนี้อยู่ใกล้ๆ ตัว ก็เลยทำให้เราสังเกตเห็นได้ง่ายหน่อย ก็เท่านั้น
...
บ่อยครั้งมากๆ ที่เราอาจจะมึนหรือเข้าใจผิดๆ ในเรื่องอำนาจ, หน้าที่ และความรับผิดชอบ ที่เรามี
เช่นเรื่องที่เราไม่มีอำนาจ แต่เรากลับเข้าใจไปเองว่าเรามี เราก็เลยคิดเอง เออเอง และตัดสินใจเองหน้าตาเฉย และไม่ได้รู้สึกว่า สิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไปทั้งที่ไม่มีอำนาจนั้นน่ะ เป็นความผิดซะด้วยซ้ำไป
บางครั้งเราก็อาจจะนึกไม่ออกว่า หน้าที่ของตัวเองคืออะไร และมักจะหลงไปช่วยงานชาวบ้าน ทั้งที่งานของตัวเอง ยังไม่เสร็จหรือยังไม่ได้เริ่มทำเลยด้วยซ้ำไป
สุดท้ายงานตัวเองก็ไม่มีจะส่ง กลายเป็นพวกบกพร่องในเรื่องความรับผิดชอบไปอย่างไม่น่าจะเป็น -"-
เมื่อไม่รู้จักขอบอำนาจที่ตัวเองมี ไม่รู้จักหน้าที่ที่ตัวเราต้องทำ ก็ส่งผลให้ความรับผิดชอบของเราบกพร่อง...เป็นปฏิกิริยาลูกโซ่
...
นึกๆ ดู ผมก็มองไม่เห็นถึงความคุ้มค่าใดๆ เลย เพราะงานตัวเองไม่เสร็จ ก็ไม่แคล้วโดนนายตำหนิ แต่งานที่ไปช่วยคนอื่นทำ อย่างมากก็คงได้รับคำขอบคุณ
แล้วจะไปให้เหตุผลกับนายว่าไงดีครับ?
จะบอกนายว่า "งาน ผม/หนู ไม่เสร็จ เพราะไปช่วยงานของคนอื่นอยู่" แล้วคิดว่านายจะตอบเราว่าไงครับ "ดีจัง น่าชื่นชม" หรือ "ใครให้ไปเผือกเรื่องคนอื่น"
สุดท้ายก็คงกลายเป็นเรื่องเศร้า หากเราต้องกลายเป็นสัญลักษณ์ของ "พวกทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องที่ตัวเองต้องทำ"
...
หน้าที่นั้น มาพร้อมกับความรับผิดชอบ และขนาดของความรับผิดชอบเอง ก็จะถูกกำกับไว้ด้วยอำนาจที่ได้รับมอบหมาย โดยมากแม้ไม่ได้เขียนหรือตกลงกันไว้ แต่ก็มักจะเข้าใจได้ด้วย common sense
ที่เป็นตลกร้ายก็คือ บางเรื่องที่เขียนไว้ใน JD ชัดเจน เราไม่ยักจะกล้าทำ แต่บางเรื่องที่ไม่ได้เขียนไว้ เรากลับลงมือทำอย่างมั่นใจ (ผิดๆ) ไปซะงั้น
อย่างที่ผมคุยให้ฟังบ่อยๆ ล่ะครับ เรื่องไหนไม่มั่นใจ ถามไว้ก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นไร เพราะถามแล้วโดนนายตำหนิ (หรือด่า หรือแดกดัน หรืออะไรทำนองนี้) ก็ยังดีกว่า ทำไปแล้วผิด แล้วโดนด่าซ้ำ
แบบแรก อาจเจ็บใจ แต่งานไม่เสีย ส่วนแบบหลังเจ็บใจด้วย เสียงานด้วย...
อันตรายครับ เรื่องที่ทำไปแล้วมีแต่ "ขาดทุน" หรือ "เสมอตัว" หามุมที่จะเป็น "กำไร" ได้ยากแบบนี้
...
ตลอดหลายปีที่ทำงานมา ผมพบว่า งานหลายเรื่องที่มันยุ่งเหยิง ก็เกิดจากการที่เราไม่เคารพหรือเข้าใจผิดๆ ในอำนาจ, หน้าที่ และความรับผิดชอบ ที่เรามี นี่แหละครับ
บางคนทำผิดครั้งแรกก็พอเข้าใจ แต่ผิดบ่อยๆ แล้วไม่รู้จักแก้ไข งานพลาดก็ได้แต่ขอโทษ โดยไม่เคยปรับปรุงวิธีทำงาน ไม่เข้าใจบทบาทและหน้าที่ของตน ครั้นผิดบ่อยเข้าๆ โดนนายลงโทษ ก็ยังมาหาว่านายใจร้าย ไม่รู้จักให้อภัยอีก
...ถ้าเป็นแบบนี้ ผมก็ว่าไม่ค่อยยุติธรรมกับนายและองค์กรซักเท่าไหร่เลยนะครับ
การให้อภัยมีไว้สำหรับความผิดพลาด "โดยไม่รู้" แต่ผิดพลาด "โดยไม่เรียนรู้" นี่ ยากจริงๆ ที่นายหรือองค์กรจะปล่อยให้ผ่านๆ ไปได้ทุกครั้ง
...
เอ...หรือว่าจริงๆ แล้ว เราอาจจะไม่ได้ทำผิดบ่อยอย่างที่นายหรือองค์กรมากล่าวโทษกัน...
เราอาจจะทำผิดแค่ 2 ครั้ง เท่านั้นรึเปล่า?
.
.
.
คือ..."ครั้งแล้ว" กับ "ครั้งเล่า"
Comments
Post a Comment