Post#2-165:
เคยได้ยินประโยคที่เค้าแซวๆ พวกประจบสอพลอทั้งหลาย ที่ว่า "ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน" กันบ้างมั๊ยครับ?
บอกกันตรงๆ ว่า แม้คนเราจะไม่ชอบให้ใครก็ตามมาขัดคอ ก็จริงอยู่ แต่ถึงขนาดเออออห่อหมกกันไปทุกอย่างแบบที่ยกมาข้างต้น ผมว่าก็ไม่ไหวเหมือนกันนะครับ
จริงๆ แล้วการเป็นลูกน้องน่ะไม่ยากเลยครับ แต่การเป็นลูกน้องที่ดีน่ะยากหน่อย เพราะนอกจากจะต้องทำงานตามที่นายมอบหมายมาให้แล้ว ยังต้องรู้จักประพฤติตัวให้นายให้ความเอ็นดูด้วย
แน่นอนว่า เราก็ต้องรู้จักความพอเหมาะพอดีของการประพฤติตัวที่ว่า อย่าให้มันเกินงามจนเราสูญเสียศักดิ์ศรีของลูกจ้างมืออาชีพ อย่าให้มันเกินพอดีจนเพื่อนร่วมงานรู้สึกรังเกียจ และอย่าให้นายรู้สึกว่าเราเออออกับเค้าไปซะทุกเรื่องอย่างคนไร้สติ
ประจบนายแต่พองามนั้นน่ารักน่าเอ็นดู แต่ถ้าเข้าขั้นสอพลอนี่ ผมต้องแอบกระซิบเตือนดังๆ ว่า เรากำลังย่างเท้าเข้าสู่ความหายนะแล้วล่ะครับ
ลองคิดดูว่า ถ้าเราเออออไปกับนายในเรื่องที่ไม่ถูกไม่ควร สุดท้ายถ้าผลลัพธ์ออกมาไม่ดี เราจะทำหน้ายังไงครับ? ลงท้ายคงไม่พ้นโดนนายเกลียดขี้หน้าหาว่าไม่เตือน
ฉะนั้น ถ้ารักนายจริง ต้องรู้จักเตือนหรือท้วงติงนาย ส่วนจะเตือนหรือท้วงติงด้วยวิธีการแบบไหน ก็ขึ้นอยู่กับจริตของนายและกาลเทศะที่เราจะต้องพิจารณาประกอบ
แม้ว่านายอาจจะมีปฏิกิริยาอึดอัดกับการถูกขัดคอหรือท้วงติงบ้าง แต่ถ้าเค้าเป็นนายที่ดี ก็ย่อมจะเข้าใจในเจตนา และย่อมสามารถที่จะวิเคราะห์ถึงเหตุและผลที่เราท้วงติงได้ในที่สุด ซึ่งอาจต้องใช้เวลาในการพิสูจน์บ้าง
สำคัญที่ว่า "ข้อมูล", "เหตุผล", "กาละ" และ "เทศะ" ที่เราเตือนหรือท้วงติงนายน่ะ ควรแก่เหตุ สมแก่กาลหรือไม่
...
จริงอยู่บ้าง ที่บางองค์กรนั้น ความก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงานอาจจะเกี่ยวพันกับขนาดความยาวของลิ้น แต่คิดบ้างมั๊ยครับ ว่าตำแหน่งที่ได้มาเพราะ "ฝีปาก" ไม่ใช่ "ฝีมือ" น่ะ มันขาด "บารมี" ลูกน้องคนไหนจะให้ความเคารพนับถือ ถ้าจะมีก็อาจจะหมายความว่า เค้าก็คงเป็นพวก "ไร้ฝีมือ ถือฝีปาก" เหมือนๆ กัน
ดีแล้วหรือครับที่จะทำงานในองค์กรที่มีวัฒนธรรมแบบนี้? ดีแล้วหรือครับที่จะเป็นเจ้านายที่หลงอยู่กับคำป้อยอ? ดีแล้วหรือครับที่หวังจะก้าวหน้าในงานด้วยวิชาลิ้นวายุ?
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะสุดโต่ง เป็นพวก "ไม่ครับพี่ ไม่ดีครับผม ไม่สนครับท่าน" หรือเป็นพวก anti-boss นั่นเอง
...
ประจบได้...แต่อย่าสอพลอ ท้วงติงได้...แต่อย่าหักหน้า ปฏิเสธได้...แต่อย่าหักหาญ วิพากษ์ได้...แต่อย่านินทา (บ่อยนัก)
ดังนี้แล้ว...จึงได้ชื่อว่า "ลูกน้องที่รัก" ครับ ^^
เคยได้ยินประโยคที่เค้าแซวๆ พวกประจบสอพลอทั้งหลาย ที่ว่า "ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน" กันบ้างมั๊ยครับ?
บอกกันตรงๆ ว่า แม้คนเราจะไม่ชอบให้ใครก็ตามมาขัดคอ ก็จริงอยู่ แต่ถึงขนาดเออออห่อหมกกันไปทุกอย่างแบบที่ยกมาข้างต้น ผมว่าก็ไม่ไหวเหมือนกันนะครับ
จริงๆ แล้วการเป็นลูกน้องน่ะไม่ยากเลยครับ แต่การเป็นลูกน้องที่ดีน่ะยากหน่อย เพราะนอกจากจะต้องทำงานตามที่นายมอบหมายมาให้แล้ว ยังต้องรู้จักประพฤติตัวให้นายให้ความเอ็นดูด้วย
แน่นอนว่า เราก็ต้องรู้จักความพอเหมาะพอดีของการประพฤติตัวที่ว่า อย่าให้มันเกินงามจนเราสูญเสียศักดิ์ศรีของลูกจ้างมืออาชีพ อย่าให้มันเกินพอดีจนเพื่อนร่วมงานรู้สึกรังเกียจ และอย่าให้นายรู้สึกว่าเราเออออกับเค้าไปซะทุกเรื่องอย่างคนไร้สติ
ประจบนายแต่พองามนั้นน่ารักน่าเอ็นดู แต่ถ้าเข้าขั้นสอพลอนี่ ผมต้องแอบกระซิบเตือนดังๆ ว่า เรากำลังย่างเท้าเข้าสู่ความหายนะแล้วล่ะครับ
ลองคิดดูว่า ถ้าเราเออออไปกับนายในเรื่องที่ไม่ถูกไม่ควร สุดท้ายถ้าผลลัพธ์ออกมาไม่ดี เราจะทำหน้ายังไงครับ? ลงท้ายคงไม่พ้นโดนนายเกลียดขี้หน้าหาว่าไม่เตือน
ฉะนั้น ถ้ารักนายจริง ต้องรู้จักเตือนหรือท้วงติงนาย ส่วนจะเตือนหรือท้วงติงด้วยวิธีการแบบไหน ก็ขึ้นอยู่กับจริตของนายและกาลเทศะที่เราจะต้องพิจารณาประกอบ
แม้ว่านายอาจจะมีปฏิกิริยาอึดอัดกับการถูกขัดคอหรือท้วงติงบ้าง แต่ถ้าเค้าเป็นนายที่ดี ก็ย่อมจะเข้าใจในเจตนา และย่อมสามารถที่จะวิเคราะห์ถึงเหตุและผลที่เราท้วงติงได้ในที่สุด ซึ่งอาจต้องใช้เวลาในการพิสูจน์บ้าง
สำคัญที่ว่า "ข้อมูล", "เหตุผล", "กาละ" และ "เทศะ" ที่เราเตือนหรือท้วงติงนายน่ะ ควรแก่เหตุ สมแก่กาลหรือไม่
...
จริงอยู่บ้าง ที่บางองค์กรนั้น ความก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงานอาจจะเกี่ยวพันกับขนาดความยาวของลิ้น แต่คิดบ้างมั๊ยครับ ว่าตำแหน่งที่ได้มาเพราะ "ฝีปาก" ไม่ใช่ "ฝีมือ" น่ะ มันขาด "บารมี" ลูกน้องคนไหนจะให้ความเคารพนับถือ ถ้าจะมีก็อาจจะหมายความว่า เค้าก็คงเป็นพวก "ไร้ฝีมือ ถือฝีปาก" เหมือนๆ กัน
ดีแล้วหรือครับที่จะทำงานในองค์กรที่มีวัฒนธรรมแบบนี้? ดีแล้วหรือครับที่จะเป็นเจ้านายที่หลงอยู่กับคำป้อยอ? ดีแล้วหรือครับที่หวังจะก้าวหน้าในงานด้วยวิชาลิ้นวายุ?
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะสุดโต่ง เป็นพวก "ไม่ครับพี่ ไม่ดีครับผม ไม่สนครับท่าน" หรือเป็นพวก anti-boss นั่นเอง
...
ประจบได้...แต่อย่าสอพลอ ท้วงติงได้...แต่อย่าหักหน้า ปฏิเสธได้...แต่อย่าหักหาญ วิพากษ์ได้...แต่อย่านินทา (บ่อยนัก)
ดังนี้แล้ว...จึงได้ชื่อว่า "ลูกน้องที่รัก" ครับ ^^
Comments
Post a Comment