Post#3-70:
หลังจากกลับจากหาหมอเมื่อวานนี้แล้ว ผมรู้สึกเจียมตัวกับการเป็น "คนป่วย" อยู่เป็นอันมาก และทำให้ผมเลือกที่จะ "พัก" โดยไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากนอนและนอน
แม้วาจะได้พักแทบทั้งบ่ายของเมื่อวาน แต่วันนี้ ผมก็ยังงัวเงียตื่นขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุก เพียงเพื่อตื่นมารับฎีกาของร่างกายที่ร้องทุกข์ว่า "พักต่อเถอะ"
ด้วยความอ่อนล้าที่สะสมมานาน เมื่อโดนอาการป่วยเพียงเล็กน้อยจู่โจม ก็ทำให้คนเราอ่อนแอได้แบบไม่น่าเชื่อ...และอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่วันนี้กลับเป็นวันที่ทำให้ผมรู้สึกขอบคุณอาการป่วยอยู่ไม่น้อย
ค่าที่ว่า ถ้าไม่ป่วย ผมก็มักไม่ค่อยจะรู้จัก "หยุด" อยู่เฉยๆ บ้าง
...
อาการที่ร่างกายร้องทุกข์นั้น จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ต่างจากรอยกระเทาะของเขื่อน...และถ้าไม่รีบซ่อมแซม ก็มีหวังว่ารอยกระเทาะเล็กๆ นั้น จะนำไปสู่ความพังทลายของเขื่อนได้ในอนาคต
ผมไม่เชื่ออาการร้องทุกข์ที่ว่า...ทำงานมากกว่าหยุดพัก ดังนั้นเมื่อร่างกายอ่อนแอลงเพียงเล็กน้อย รอยกระเทาะที่ว่า จึงทำให้ผมต้องมานอนอยู่แบบนี้
ผมคงใช้ชีวิตประมาทเหมือนชีวิต "มนุษย์เมือง" ส่วนใหญ่ คือคิดถึงการออกกำลังกาย เฉพาะเมื่อกำลังล้มหมอนเมื่อป่วยไข้
ทั้งที่จริงๆ แล้ว การออกกำลังกาย ก็ถือเป็น "A Must" ไม่ได้น้อยไปกว่า การทานอาหารและการขับถ่าย แต่ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงเลือกเลื่อนการออกกำลังไปไว้ช่วงที่มี "เวลาว่าง"
...
ถ้าการไปหาหมอคือ "การแก้ไข" นั่นก็หมายความว่า การออกกำลังกาย ก็คือ "การป้องกัน"
ใครที่ยังใช้ชีวิตแบบไม่ถูกต้องอย่างที่ผมเป็น คือย่อหย่อนต่อการป้องกัน ก็เห็นทีว่า เราอาจจะต้องเปลี่ยนวิธีคิด
อย่ารอให้ "คิดได้" ตอนที่ทำได้เพียง "กระพริบตา" อยู่บนเตียง เลยครับ
หลังจากกลับจากหาหมอเมื่อวานนี้แล้ว ผมรู้สึกเจียมตัวกับการเป็น "คนป่วย" อยู่เป็นอันมาก และทำให้ผมเลือกที่จะ "พัก" โดยไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากนอนและนอน
แม้วาจะได้พักแทบทั้งบ่ายของเมื่อวาน แต่วันนี้ ผมก็ยังงัวเงียตื่นขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุก เพียงเพื่อตื่นมารับฎีกาของร่างกายที่ร้องทุกข์ว่า "พักต่อเถอะ"
ด้วยความอ่อนล้าที่สะสมมานาน เมื่อโดนอาการป่วยเพียงเล็กน้อยจู่โจม ก็ทำให้คนเราอ่อนแอได้แบบไม่น่าเชื่อ...และอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่วันนี้กลับเป็นวันที่ทำให้ผมรู้สึกขอบคุณอาการป่วยอยู่ไม่น้อย
ค่าที่ว่า ถ้าไม่ป่วย ผมก็มักไม่ค่อยจะรู้จัก "หยุด" อยู่เฉยๆ บ้าง
...
อาการที่ร่างกายร้องทุกข์นั้น จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ต่างจากรอยกระเทาะของเขื่อน...และถ้าไม่รีบซ่อมแซม ก็มีหวังว่ารอยกระเทาะเล็กๆ นั้น จะนำไปสู่ความพังทลายของเขื่อนได้ในอนาคต
ผมไม่เชื่ออาการร้องทุกข์ที่ว่า...ทำงานมากกว่าหยุดพัก ดังนั้นเมื่อร่างกายอ่อนแอลงเพียงเล็กน้อย รอยกระเทาะที่ว่า จึงทำให้ผมต้องมานอนอยู่แบบนี้
ผมคงใช้ชีวิตประมาทเหมือนชีวิต "มนุษย์เมือง" ส่วนใหญ่ คือคิดถึงการออกกำลังกาย เฉพาะเมื่อกำลังล้มหมอนเมื่อป่วยไข้
ทั้งที่จริงๆ แล้ว การออกกำลังกาย ก็ถือเป็น "A Must" ไม่ได้น้อยไปกว่า การทานอาหารและการขับถ่าย แต่ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงเลือกเลื่อนการออกกำลังไปไว้ช่วงที่มี "เวลาว่าง"
...
ถ้าการไปหาหมอคือ "การแก้ไข" นั่นก็หมายความว่า การออกกำลังกาย ก็คือ "การป้องกัน"
ใครที่ยังใช้ชีวิตแบบไม่ถูกต้องอย่างที่ผมเป็น คือย่อหย่อนต่อการป้องกัน ก็เห็นทีว่า เราอาจจะต้องเปลี่ยนวิธีคิด
อย่ารอให้ "คิดได้" ตอนที่ทำได้เพียง "กระพริบตา" อยู่บนเตียง เลยครับ
Comments
Post a Comment