Post#3-83:
อย่างที่ผมเคย share ไว้หลายครั้ง ว่าเด็กสมัยนี้ มีความคิดเป็นของตัวเองค่อนข้างสูง ไม่ได้เป็นประเภทต้องคิดหรือเชื่อเหมือนพ่อหรือแม่ไปเสียทุกเรื่อง
จากการถามและสังเกตครอบครัวรอบๆ ตัว ทุกคนต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า มันใช่...และแน่นอนว่า ลูกสาวผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
ไอ้ที่คาดหวังว่า บอกให้เด็กๆ เค้าทำอย่างนั้น โน้น นี้ แล้วเค้าจะทำทันที หรือทำตามที่เราบอกทุกกระเบียดนิ้วน่ะ เห็นทีว่าอาจจะเป็นไปแทบไม่ได้เอาเลยทีเดียว
...
ว่ากันตามจริงแล้ว มันก็มีเส้นบางๆ กั้นอยู่ ระหว่างการเป็นตัวของตัวเอง กับการดื้อ ^^
หลังจากว่างเว้นจากการตั้งคำถามมานาน ผมก็ขอถามว่า แล้วอะไรล่ะที่ทำหน้าที่เป็นเส้นบางๆ ที่ว่านั้น...ให้เวลาคิด 5 นาทีครับ
...
สำหรับผมแล้ว เส้นบางๆ นั้น มีชื่อเรียกว่า "เหตุผล"
เพราะถ้าการที่เด็กเลือกจะทำตามความต้องการของตัวเองโดยไม่สนใจเหตุผลและความเป็นไปของผู้คนรอบข้างเลยละก็...ผมจะตีความว่า นั่นคือ "ความดื้อ"
ตรงกันข้าม ถ้าการเลือกจะทำอะไรตามความต้องการของตัวเค้า แล้วมันเต็มเปี่ยมไปด้วยเหตุผลที่มี "ตรรกะ" และ "กาลเทศะ" รองรับแล้วล่ะก็...ผมก็จะเรียกมันว่า "ความเป็นตัวของตัวเอง"
...
มีบ้างบางครั้ง ที่ผมนั่งคิดทบทวนถึงเวลาที่ผมต่อว่าลูกสาว ว่าเค้าดื้อ...แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือจริงๆ แล้ว เราเองต่างหากที่ดื้อ
เด็กดื้อนั้น มีทั้งความน่ารำคาญและน่าหมั่นไส้ปนน่ารักน่าชัง ผสมปะปนกันอยู่...ดื้อพองามก็น่ารัก แต่ถ้าดื้อแบบสุดขั้ว แบบนี้เราต้องจัดการให้เด็ดขาด เพราะถ้าเค้าติดเป็นนิสัยแล้ว ก็จะไม่เป็นผลดีกับเค้าเลย
ตรงกันข้ามครับ...ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ (หรือคนแก่) ดื้อแล้วล่ะก็...มันมีแต่ความน่ารำคาญล้วนๆ เลย
แล้วถ้าอยากรู้ว่า ผู้ใหญ่หัวดื้อพวกนี้มาจากไหน?
...ตอบได้เลยว่า ก็มาจากเด็กหัวดื้อ ที่พ่อๆ แม่ๆ ละเลยที่จะขัดเกลาเค้านั่นไงครับ -"-
อย่างที่ผมเคย share ไว้หลายครั้ง ว่าเด็กสมัยนี้ มีความคิดเป็นของตัวเองค่อนข้างสูง ไม่ได้เป็นประเภทต้องคิดหรือเชื่อเหมือนพ่อหรือแม่ไปเสียทุกเรื่อง
จากการถามและสังเกตครอบครัวรอบๆ ตัว ทุกคนต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า มันใช่...และแน่นอนว่า ลูกสาวผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
ไอ้ที่คาดหวังว่า บอกให้เด็กๆ เค้าทำอย่างนั้น โน้น นี้ แล้วเค้าจะทำทันที หรือทำตามที่เราบอกทุกกระเบียดนิ้วน่ะ เห็นทีว่าอาจจะเป็นไปแทบไม่ได้เอาเลยทีเดียว
...
ว่ากันตามจริงแล้ว มันก็มีเส้นบางๆ กั้นอยู่ ระหว่างการเป็นตัวของตัวเอง กับการดื้อ ^^
หลังจากว่างเว้นจากการตั้งคำถามมานาน ผมก็ขอถามว่า แล้วอะไรล่ะที่ทำหน้าที่เป็นเส้นบางๆ ที่ว่านั้น...ให้เวลาคิด 5 นาทีครับ
...
สำหรับผมแล้ว เส้นบางๆ นั้น มีชื่อเรียกว่า "เหตุผล"
เพราะถ้าการที่เด็กเลือกจะทำตามความต้องการของตัวเองโดยไม่สนใจเหตุผลและความเป็นไปของผู้คนรอบข้างเลยละก็...ผมจะตีความว่า นั่นคือ "ความดื้อ"
ตรงกันข้าม ถ้าการเลือกจะทำอะไรตามความต้องการของตัวเค้า แล้วมันเต็มเปี่ยมไปด้วยเหตุผลที่มี "ตรรกะ" และ "กาลเทศะ" รองรับแล้วล่ะก็...ผมก็จะเรียกมันว่า "ความเป็นตัวของตัวเอง"
...
มีบ้างบางครั้ง ที่ผมนั่งคิดทบทวนถึงเวลาที่ผมต่อว่าลูกสาว ว่าเค้าดื้อ...แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือจริงๆ แล้ว เราเองต่างหากที่ดื้อ
เด็กดื้อนั้น มีทั้งความน่ารำคาญและน่าหมั่นไส้ปนน่ารักน่าชัง ผสมปะปนกันอยู่...ดื้อพองามก็น่ารัก แต่ถ้าดื้อแบบสุดขั้ว แบบนี้เราต้องจัดการให้เด็ดขาด เพราะถ้าเค้าติดเป็นนิสัยแล้ว ก็จะไม่เป็นผลดีกับเค้าเลย
ตรงกันข้ามครับ...ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่ (หรือคนแก่) ดื้อแล้วล่ะก็...มันมีแต่ความน่ารำคาญล้วนๆ เลย
แล้วถ้าอยากรู้ว่า ผู้ใหญ่หัวดื้อพวกนี้มาจากไหน?
...ตอบได้เลยว่า ก็มาจากเด็กหัวดื้อ ที่พ่อๆ แม่ๆ ละเลยที่จะขัดเกลาเค้านั่นไงครับ -"-
Comments
Post a Comment