The Cocoon of Thoughts

Post#3-115: ระหว่างนั่งพิมพ์ Post นี้ ผมกำลังอยู่ระหว่างการเล่น Tea Party (หรือสมัยผมเด็กๆ เรียก "เล่นขายข้าวแกง" นั่นเอง) อยู่กับลูกสาว ผมสนุกกับการจินตนาการของลูก และแอบสังเกตปฏิกิริยาของเค้า ตอนผมคอยตอบว่า เครื่องดื่มอะไรรสชาติดี และคุ้กกี้แบบไหนรสชาติเยี่ยม ไม่รู้จะได้เล่นสนุกแบบนี้อีกกี่ปี เพราะลูกสาวโตขึ้นทุกวัน ^^ ... ช่วงนี้ พ่อผมกำลังเห่อ iPhone 6S ที่ผมพึ่งถอยให้เป็นของขวัญวันพ่อ...จากวันนั้น พ่อผมก็เข้าสู่วงการ Social Network อย่างเต็มตัว กิจวัตรประจำวันของพ่อ คือการเล่น Line...และทุกวันพ่อจะต้องส่งอะไรสักอย่างมาหาผม ไม่ว่าจะเป็นรูปสมัยผมเล็กๆ หรือรูปพ่อสมัยหนุ่มๆ ไปจนกระทั่ง Voice Message ผมดีใจที่พ่อสนุกกับกิจกรรมใหม่ และพลอยสนุกเวลาที่ท่านส่งรูปเก่าๆ ที่ไม่ได้เห็นมานาน มาให้ดู ... จากทั้งสองเรื่องที่ผมแชร์มา...แม้จะเป็นการสรุปจากกลุ่มตัวอย่างที่น้อยมากๆ แต่ผมก็จะขอสรุปตามมุมมองของผมว่า ...ความสุขของเด็กๆ มักผูกอยู่กับ "จินตนาการ" ส่วนของผู้สูงวัย มักผูกติดอยู่กับ "ความทรงจำ" ใครจะไปรู้ว่า "จินตนาการ" จะนำพาให้เค...

Post#3-114: หลายๆ ครั้งที่เราคงมีคำถามกับตัวเองว่า "ทำไมหนอ เราถึงมีแต่เรื่องร้ายๆ มาเคาะประตูเยี่ยมเยียนไม่เว้นแต่ละวัน?" ไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ ไม่เรื่องงานก็เรื่องที่บ้าน จนดูเหมือนว่าชีวิตเรานี่มันช่างยุ่งเหยิงและวุ่นวายพาลให้ละโหยละเหี่ยเพลียใจเสียเหลือเกิน แต่ช้าก่อนครับ...ลองคิดทบทวนดูให้ดีๆ ว่าวันคืนที่ผ่านมาน่ะ จะไม่มีวันไหนหรือคืนใดที่เรามีความสุขบ้างเลยเชียวหรือ? ... เวลาที่เราจมอยู่ในห้วงทุกข์ จิตใจมันก็หดหู่ แล้วก็มักจะชวนให้เราเปิดลิ้นชักความทรงจำเพื่อขุดเอาแต่วันร้ายๆ มาทับถมตัวเองไปเรื่อยๆ มันก็เหมือนกับที่บางครั้งที่เราเฝ้าสังเกตรถที่แล่นผ่านไปผ่านมาบนถนนนั่นล่ะครับ...ทำไมบางครั้งเรารู้สึกว่า รถสีนี้มีเยอะกว่าสีอื่น? ก็เพราะเรามัวแต่เฝ้าสังเกตแต่รถสีที่ว่านั่นเอง ทำให้เราไม่ได้รู้สึกเลยว่า จริงๆ แล้วรถสีอื่นก็มีไม่น้อยไปกว่ารถสีที่เราเฝ้าสังเกต เวลาเราเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องทุกข์ ก็ไม่ได้ต่างไปจากการที่เราสังเกตสีของรถยนต์บนท้องถนน จนกลายเป็นสะกดจิตตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว ... เอาเป็นว่า เราต้องรู้ให้เท่าทันธรรมดาโลกว่า เราไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่ม...

Post#3-113: นั่งหายใจทิ้งกันอีกไม่เกิน 2 วัน, ปีแพะก็กำลังจะโบกมือลาจากเราไปแล้ว ถึงช่วงนี้ ใครที่ยังไม่ประเมินผลการดำเนินงานและผลงานการใช้ชีวิต...ก็ต้องถือว่าใจเย็นเอาการอยู่ครับ เราคุยกันมาบ่อยครั้งแล้ว ดังนั้น ผมคงไม่ต้องอธิบายเพิ่มว่า การตั้งเป้าหมายสำคัญยังไง...แต่ทั้งนี้ก็ต้องไม่ลืมว่า การวัดผลเองก็สำคัญไม่แพ้การตั้งเป้าหมายเช่นกัน ... ถ้าเราตั้งเป้าหมายไว้เสียดีเลยเมื่อตอนเริ่มต้น แต่ต่อมาเราต้องปรับลดเป้าหมายลง...เราคงต้องหันมาพิจารณาว่า สาเหตุนั้นเกิดจากอะไรกันแน่? บ่อยครั้งเกิดจากการตั้งเป้าหมายผิดพลาด ไม่อิงกับความเป็นจริง หรือพูดตรงๆ ก็คือ ตั้งเป้ามั่วนั่นเอง... แต่บางครั้งผมกลับพบว่า ที่จริงแล้วปัญหาน่ะเกิดจากการตั้งตัววัดผลผิดเสียมากกว่า...ซึ่งอาจส่งผลให้เราประเมินผลสำเร็จของเป้าหมายผิดไปแบบสุดขั้วเลยก็มี ... ถ้าตั้งเป้าหมายว่า อยากได้ยอดขาย 10 ล้านบาทต่อเดือน แต่ตั้งตัวชี้วัดว่า จะต้องมีพนักงานขาย 10 คน...ถามว่า ถึงสิ้นเดือนจะได้ยอดขายตามต้องการรึเปล่า? แปลว่า ถ้าหาพนักงานขายได้ครบ 10 คนเมื่อไหร่ ก็ต้องได้ยอดขายตามต้องการแน่ๆ ใช่มั๊ย? ถ้าใช่ ทำไมไม่หาพ...

Post#3-112: "Oh, Thailand: Sawasdee krub" ผมมีอันต้องเดินทางไปประชุมที่กรุงย่างกุ้งแบบเช้าไปเย็นกลับ เนื่องจากมีคำสั่งจากบอร์ดบริษัทให้ไปปฏิบัติภารกิจเร่งด่วน เดือนนี้ส่วนใหญ่ของฝรั่งทั้งหลายทั่วโลก ไม่ค่อยมีใครทำงานกัน เพราะเป็นเทศกาลวันหยุดยาวๆ เดียวที่พวกเค้ามี ภาระนี้ จึงตกเป็นของคนไทยอย่างผมอย่างช่วยไม่ได้ ... เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ก็มีข่าวจากหน่วยงานรัฐของไทยในเมียนมาร์ เตือนคนไทยว่า ไม่ควรเปิดเผยตัวว่าเป็นคนไทย หากต้องเดินทางไปที่นั่น เหตุก็เนื่องมาจากคดีเกาะเต่านั่นเอง... ฟังแล้วผมก็กังวลอยู่ไม่น้อย...หากแต่ไม่ได้กังวลว่าตัวผมจะเป็นอันตราย แต่เป็นกังวลกับวิธีคิดของคนเราบางคนในปัจจุบัน ... ถ้าการที่คนไทยจะต้องเป็นอันตรายเพราะแสดงตัวในเมียนมาร์จริงๆ...ผมก็คิดว่าตรรกะของทั้งชาวไทยและชาวเมียนมาร์ "บางคน" ที่คิดแบบนี้ คงต้องมีปัญหาอย่างมาก เพราะเป็นการพาลพาโลหาเรื่องเอากับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และถ้าจะเกิดเหตุการณ์อะไรแบบนั้นขึ้นจริง มันก็จะกลายเป็นปัญหาลุกลามระหว่างประเทศแน่ๆ... อะไรจะเกิดขึ้นกับชาวเมียนมาร์นับล้านๆ คนในไทย และอะไรจะเก...

Post#3-111: ถ้าใครติดตามอ่าน Post ของผมเป็นประจำ คงจะจำได้ว่าเราคุยกันเรื่องความฝันและเป้าหมายกันบ่อยมากๆ และคงจะจำได้เช่นกัน ว่าผมจะเน้นย้ำว่า ถ้าปราศจากการลงมือทำแล้ว ความฝันก็จะเป็นแค่ความฝัน และเป้าหมายก็จะเป็นแค่เป้าหมาย แต่น่าเสียดาย...ที่ส่วนใหญ่ของผู้คนบนโลกนี้ ไม่กล้าพอที่จะฝันหรือตั้งเป้าหมาย ด้วยเหตุผลหลักๆ ก็คือกลัวที่จะเปลี่ยนแปลงนั่นเอง ไหนๆ ก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว...คงเป็นโอกาสดีสำหรับใครก็ตามที่มีแผนจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ หรืออยากจะลุกขึ้นมาทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง ... ยังไงก็ตามแต่...เราไม่ควรเอาความฝันของเราไปเทียบกับคนอื่นจนมากเกินไป เพราะขนาดของความฝันของคนเราย่อมไม่มีวันจะเท่ากัน ถ้ามันเป็นฝันที่สร้างแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้าได้...ก็ต้องถือว่า มันเป็นความฝันที่ดีทั้งสิ้น บางครั้งเราก็มัวแต่จะรอให้เราพร้อมสมบูรณ์แล้วจึงค่อยเริ่มทำฝันให้เป็นจริง...แต่ในความเป็นจริง ผมก็ไม่แน่ใจว่า "ความพร้อมสมบูรณ์" นั้น หน้าตาเป็นแบบไหน? เรารอให้ตัวเองมีความพร้อมระดับหนึ่งได้...แต่ไม่ควรยกเรื่อง "ความพร้อม" มาเป็นข้ออ้างที่จะไม่ยอมลงมือทำความฝั...

Post#3-110: ส่วนตัวแล้ว ผมเห็นด้วยและยอมรับครับ ว่าการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ นั้น ไม่เคยง่ายเลยจริงๆ... คงเหมือนเวลาจะอ่านหนังสือสอบนั่นล่ะครับ เวลาที่เห็นหนังสือเล่มหนาๆ แล้วเราก็พาลจะงอแงหมดแรงอ่านทุกที แต่พอเริ่มต้นอ่านหน้าแรกได้...หน้าต่อไปมันก็ไม่ยากอย่างที่คิด และถ้าวางแผนดีๆ แค่อ่านวันละบทสองบท เราก็คงไม่ต้องไปเหนื่อยยาก อ่านแบบหารุ่งหามค่ำในช่วงใกล้ๆ สอบ หรือตอนเช้าที่เราจะต้องตื่นไปเรียนหรือไปทำงานก็เช่นกัน...มันจะมีมือล่องหนที่ฉุดให้เราไม่อยากลุกจากที่นอน (แถวบ้านผมเรียกว่า "โรคขี้เกียจ") แต่เมื่อต้านแรงฉุดเดินเข้าห้องน้ำได้...พอน้ำรดหัว เราก็ตาสว่างและพร้อมจะไปต่อสู้กับการเรียนหรือการงาน ได้ตามปกติ ... แรงต้านในช่วงเริ่มต้นนี่แหละครับ ที่เป็นอะไรที่เราต้องฝ่ามันไปให้ได้...และหากลองได้เริ่มต้นแล้ว อะไรๆ มันก็ไม่ได้ยากเกินไปกว่าที่เรากลัวไว้ก่อนที่จะเริ่มต้นหรอกครับ สังเกตดูครับ ช่วงก่อนที่เราจะออกวิ่งได้เต็มฝีเท้า เราต้องอาศัยแรงที่มากหน่อย แต่เมื่อออกวิ่งได้แล้ว เรากลับไม่ต้องออกแรงมากเท่าช่วงสตาร์ท และถึงแม้ว่าระหว่างทาง เราเกิดพลั้งพลาดหกล้ม...ก็อย่าไ...

Post#3-109: ผมมานั่งสังเกตดู พบว่าช่วงนี้มีแต่คนโพสต์เรื่องงานฉลอง Christmas และปีใหม่ กันเต็มทุกพื้นที่สื่อ On-line ตั้งแต่ปลายสัปดาห์นี้ต่อเนื่องไปจนถึงปลายสัปดาห์หน้า ถือเป็นช่วงสูญญากาศแห่งการทำงาน แปลว่า ใครมาคุยอะไรเรื่องงาน ก็เป็นอันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา...ค่อนข้างจะแน่แท้และแน่นอน ... เที่ยงนี้ผมมีโอกาสได้นั่งทานกลางวันกับ Partner ชาวต่างชาติ เกี่ยวกับนิสัยการเฉลิมฉลองของชนชาติต่างๆ ก็คุยกันถึงการฉลองของคนหลายชาติ จนมาถึงพี่ไทย...ที่ทำเอาผมเขินเอาการที่จะต้องตอบ... คนอื่นจะเห็นด้วยรึเปล่าผมไม่แน่ใจ...เพราะผมตอบว่า คนไทยนั้นมีนิสัยรักสนุก จึงร่วมฉลองกับผู้คนทั่วโลกได้ทุกเทศกาล ไม่ว่าจะปีใหม่ไทย, จีน, ฝรั่ง แม้กระทั่ง Halloween รับรองได้ว่าพี่ไทยไม่เคยพลาดโอกาส ... เพื่อหาหลักฐานบางอย่างมาเป็นตัวชี้วัดว่า คนไทยรักการฉลองจริงหรือไม่ ผมจึงลองหาข้อมูลเพิ่มเติมดู...เมื่อเอ่ยถึงการฉลอง คงต้องเกี่ยวพันกับแอลกอฮอล์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และผมก็พบว่า ข้อมูลทางสถิติบ่งชี้ว่า คนไทยบริโภคแอลกอฮอล์มากเป็นอันดับที่ 4 ของโลกเลยทีเดียว (ข้อมูลปี 2557) แน่นอนว่า คงไม่ใช่การดื...

Post#3-108: ช่วง 2-3 วันมานี้ ลูกสาวผมดูตื่นเต้นมากๆ ว่า Santa Claus จะเอาของขวัญอะไรมาให้เธอกันนะ? ผมฟังลูกไปก็ยิ้มไปกับความไม่เดียงสาของเด็กๆ ที่คิดว่า มี Santa Claus จริงๆ...และไม่ใช่แค่ลูกสาวของผม แต่รวมไปถึงเด็กๆ อีกหลายพันล้านคนบนโลก ก็ต่างเฝ้ารอคืนนี้มากเป็นพิเศษ ภาพเด็กๆ ที่ตื่นขึ้นแล้วพบของขวัญวางอยู่ที่หัวนอนหรือในถุงเท้านี่ ผมว่าช่างดูน่ารักและน่าเอ็นดูจริงๆ ครับ ... ผมเองก็จำไม่ได้ ว่าตั้งแต่อายุเท่าไหร่กันแน่ ที่รู้ความจริงว่า Santa Claus น่ะ ไม่มีตัวตนอยู่จริงๆ ในโลก? เดาเอาว่า คงเป็นช่วงเดียวกับที่รู้ว่า พวกยอดมนุษย์ทั้งหลาย ไม่ว่าจากค่าย Marvel หรือ DC หรือพวก Ultraman น่ะ ไม่ได้มีอยู่จริง นับตั้งแต่วันนั้น คงเป็นวันที่โลกแห่งความจริงกับโลกแห่งจินตนาการของเรา กลายเป็นโลกคู่ขนานที่ไม่มีวันกลับมาทับซ้อนกันได้อีกตลอดกาล ... กระนั้น ผมก็ยังจำความรู้สึกที่ได้เห็นคนสวมชุดยอดมนุษย์ออกมากระโดดโลดเต้นใน TV ได้ดี และอดยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้ ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันช่างน่าทึ่งเสียนี่กระไร ไม่รู้ว่าใครบ้างหนอ ที่เป็นคนสรรค์สร้าง Santa Claus และยอดมนุษย์ทั้งหลายขึ้...

Post#3-107: เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมานี้เอง ผมกับลูกสาวช่วยกันประกอบชั้นวางของแบบ DIY ด้วยกัน... ใครมีลูกที่ยังเล็กๆ คงจะทราบว่า บางครั้งการที่ลูกมาช่วยทำงานน่ะ...แทนที่จะทำให้งานเร็วขึ้น กลับกลายเป็นช้าลง แต่สิ่งที่ได้กลับมาแทนเวลาที่เสียไปนั้น...ผมคิดว่ามันคุ้มค่ากว่าเป็นอย่างมาก ... หนึ่ง...ผมได้เปิดโอกาสให้ลูกได้อ่านคู่มือประกอบ และเป็นคนบอกให้ผมประกอบเป็นขั้นๆ ไป และนั่นแปลว่า ลูกได้เรียนรู้วิธีการทำงานแบบเป็นขั้นเป็นตอน สอง...ผมให้ลูกได้ลงมือประกอบตรงส่วนที่ง่ายๆ และนั่นแปลว่า ลูกได้มีส่วนร่วมในงาน เมื่อประกอบเสร็จเธอก็อวดแม่อย่างภูมิใจว่า หนูมีส่วนร่วมในการประกอบ สาม...แม้ผมจะเสียเวลามากขึ้น แต่นั่นเป็นการเสียเวลาของคนๆ เดียวไปเท่านั้น และนั่นแปลว่า ผมได้เวลาร่วมกันของพ่อกับลูกมาแทนที่ ... เรื่องที่ผมแอบสอนลูกนี้ จริงๆ แล้วก็เกิดขึ้นในชีวิตการทำงานเช่นกัน... ดังนั้น จงอย่ามัวนึกสงสัย หรือมัวแต่ตัดพ้อ เวลาที่ได้รับงานเพิ่ม...หรือมัวเฝ้าถามว่า บางอย่างนายทำเองก็ได้ ง่ายกว่าตั้งเยอะ แต่ทำไมยังสั่งให้เราเป็นคนทำ? เอาเวลาที่มานั่งสงสัยประเด็นที่ว่า ไปใช้เก็บเกี่ยวข้อม...

Post#3-106: ช่วงวันสองวันนี้ มีแต่ดราม่าเรื่องการประกาศชื่อ Miss Universe 2015 ผิด...เป็นการผิดชนิดบาดหัวใจคนทุกคน โดยเฉพาะกับ Miss Colombia และชาว Colombia ทั้งประเทศ และทำให้เจ้าของตำแหน่งตัวจริง อย่าง Miss Philippines ต้องมาพลอยเสียรังวัดไปด้วย... เรื่องจริงเป็นยังไงผมไม่ทราบ...แต่เท่าที่ดูสีหน้าและอากัปกิริยาของ Miss Philippines แล้ว ผมก็เชื่อว่า เธอไม่น่าจะมีส่วนรู้เห็นอะไรด้วยเลย ... ทั้ง Miss Colombia และ Miss Philippines คงไม่อาจลืมเหตุการณ์ในครั้งนี้ เล่นเดียวกับผู้คนกว่าพันล้านคน ที่ได้ดูการถ่ายทอดสด และอีกหลายพันล้านคนที่จะนำบันทึกเหตุการณ์มาดูและวิพากย์กันไปอีกนานแสนนาน ส่วนผู้ดำเนินรายการ Mr.Harvey น่ะ ผมยังเดาไม่ออกเลย ว่าอนาคตทางด้านการงานของเค้าจะเป็นไปในทิศทางใด? ผมไม่ได้ดูเทปการประกวดแบบต่อเนื่องตลอดเวลา แค่เปิด TV ไว้เป็นเพื่อนขณะนั่งทำงาน แต่เท่าที่ดูและฟังแบบผ่านๆ ผมว่า Mr.Harvey นั้นทำหน้าที่ได้ดี แต่กลับมาตกม้าตายแบบไม่น่าเชื่อ... และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า บางครั้งความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นผิดที่และผิดเวลา กลับส่งผลกระทบต่อตัวเราและผู้คนใ...

Post#3-105: ผมไม่แน่ใจว่า มีใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์ "ทำไม่ผิด" แต่ก็ "ทำไม่ถูก" กันบ้างมั๊ยครับ? ผมเคยแชร์เรื่องนี้ไว้ครั้งหนึ่งไว้นานมากแล้ว (Post#326)...คราวนั้น ผมยกตัวอย่างเรื่องการจองโรงแรมของลูกน้องคนหนึ่ง แต่ช่วงหลังๆ มานี้ ผมกลับมีความรู้สึกว่าตัวเองและคนรอบข้างหลายๆ คน กำลังตกอยู่ในภาวะที่ว่าอีกครั้ง...และต้องบอกตรงๆ ว่าผมไม่ชอบเอาเสียเลย กับสถานการณ์ที่บอกได้ไม่เต็มปากว่า คนที่ทำไม่ถูกน่ะคือใครกันแน่ เปล่าครับ...ผมไม่ได้ต้องการจะคาดคั้นหาว่าใครผิด หากแต่ตราบเท่าที่เราไม่รู้ว่าต้นเหตุแห่งความผิดนั้น อยู่ที่เหตุใดและใครเป็นคนก่อให้เกิดขึ้น นั่นก็แปลว่า เราไม่อาจวางแผนป้องกันไม่ให้มันเกิดซ้ำได้ ย้ำไว้ตรงนี้อีกนิดครับ ว่าเมื่อเกิดข้อผิดพลาดใดๆ ขึ้นแล้วก็ตาม เรื่องสำคัญที่สุดก็ยังต้องเป็นการแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นๆ ให้ลุล่วงหรือบรรเทาลงไปให้ได้ก่อน หลังจากนั้นแล้วจึงเป็นเวลาของการคิดหาหนทางป้องกันไม่ให้ข้อผิดพลาดที่ว่านั้น เกิดซ้ำอีก ... อ่านแล้วอาจจะยังงงๆ อยู่...ว่าแล้ว ผมก็ขออนุญาตยก case มาเล่าให้ฟังดีกว่า ผมคุยกับเพื่อน (สมมติว่าชื่อ A นะครับ) ว...

Post#3-104: ดึกดื่นค่อนคืนที่ผ่านมา มีอดีตลูกน้องส่ง Line มาปรับทุกข์ แม้จะไม่ได้มีโอกาสคุยกันเลย แต่ผมก็พอรู้ว่า ตั้งแต่จากกันมา ระบบระเบียบอะไรก็ตามที่ผมสร้างไว้อย่างยากลำบากนั้น ไม่ได้รับการสานต่อ ส่งผลให้น้องๆ ระดับปฏิบัติการทั้งหลาย ต้องกลับไปทำงานแบบเดิมๆ ที่เคยทำกันมาอีกครั้ง ... ที่พูดแบบนี้ ไม่ใช่จะมาอวดตัวว่าเก่งแต่อย่างใดนะครับ...ตรงกันข้าม ผมกลับรู้สึกเห็นใจและเป็นห่วง ทั้งเจ้าของและน้องๆ ทั้งหลายเป็นอย่างมาก ต่างหาก เนื่องจากมิติในการทำงานระหว่างระดับบริหารและระดับปฏิบัติการน่ะ มันต่างกันมากอยู่แล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่นโยบายในการบริหารจะถูกแปลงให้เป็นแผนปฏิบัติงานได้อย่างยากลำบาก แม้เป้าหมายจะถูกตั้งไว้ดีเพียงใด หากแต่เมื่อไม่รู้จะกำหนดแนวทางในการจะไปให้ถึงเป้าอย่างไร ก็เป็นอันยากเสียเหลือเกินที่จะสามารถไปให้ถึงจุดที่ต้องการได้ ... ดังนั้น ระดับ Top Management ที่เข้าใจทั้งเจ้าของและคนปฏิบัติงาน จึงมีส่วนสำคัญในการเชื่อมต่อ "ฟ้า" และ "ดิน" แม้จะมีเจ้าของที่พร้อมลงเงิน และมีพนักงานที่พร้อมจะลงแรง หากแต่เมื่อขาดกัปตันเรือที่เชี่ยวชาญแล...

Post#3-103: ในชีวิตของเราทุกคน ไม่อาจหลีกเลี่ยงการต้องตัดสินใจเลือกอะไรสักอย่าง ไม่ว่าจะเลือกคู่, เลือกงาน หรือเลือกอะไรก็ตาม แม้ว่าบางครั้งมันอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ยากมากก็ตาม แต่เราก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะต้องตัดสินใจที่จะเลือกได้ ชีวิตจึงขึ้นอยู่กับการเลือกจริงๆ...หรือที่เรามักพูดกันว่า "Life is a matter of Choice." ... ฝรั่งพูดถึงเรื่อง Choice ไว้ได้น่าฟัง ว่า Choice เป็นเรื่องของโอกาสที่ส่งผลอย่างมีนัยสำคัญที่ทำให้ชีวิตเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น...เค้าว่าไว้แบบนี้ครับ "The 3 C's of Life: Choices, Chances, Changes. You must make a choice to take a chance to change your life." แปลว่า "สาม C ในชีวิตของคนเรา: Choice (ทางเลือก), Chance (โอกาส), Change (การเปลี่ยนแปลง). เราจำเป็นต้องเลือกเพื่อโอกาสในการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเรา" ... ถ้าเราลังเลกับชีวิต ไม่รู้จะไปซ้ายดีหรือขวาดี แล้วปล่อยให้มันค้างคาอยู่แบบนั้น มันก็จะทำให้เราสูญเสียทิศทาง ที่ว่าสูญเสียทิศทาง เป็นเพราะ "เป้าหมาย" นั้น หายไป... ดังนั้น เราจึงไม่อาจไม่ตัดสินใจ ......

Post#3-102: ค่ำนี้ บริษัทแห่งหนึ่งของผมมีจัดเลี้ยงปีใหม่กัน บอกตรงๆ ครับ ว่าบรรยากาศในงานมันวุ่นวายดีแท้ มีแต่เสียงคุยกันจ้อกแจ้กจอแจเสมือนไม่ได้คุยกันมานานแสนนาน ที่สำคัญ ผมให้เชิญน้องๆ ที่เคยทำงานกับเรา กลับมาร่วมสนุกกันด้วยในคืนนี้ ^^ ... ผมชอบดูว่า น้องๆ จะคิดเกมหรือกิจกรรมอะไรสนุกๆ มาเล่นกัน และก็ชอบลอบสังเกตว่า ใครมีส่วนร่วมในกิจกรรมไหนมากน้อยเพียงไร มานั่งสังเกตแล้ว คนที่สนุกที่สุดในแต่ละเกมน่ะ กลับไม่ใช่ "ผู้เล่น" แต่เป็น "ผู้ชม" และที่ว่าสนุกก็เพราะ ทั้งกองเชียร์และกองแช่ง ต่างก็แข่งขันกันทำหน้าที่อย่างเต็มที่ ^^ ถามว่าสนุกขนาดไหนนะหรือครับ? ไม่มากมายอะไร ก็แค่หูผมชาไปด้วยเสียงกรี๊ดและเสียงหัวเราะ และเสียงแหบเสียงแห้ง เพราะทั้งหัวเราะบวกกับต้องตะโกนพูดแข่งกัน...แค่นั้น ^^ ... งานรื่นเริงแบบนี้ เหมาะที่สุดที่จะทำให้คนเดิมที่อยู่ คนใหม่ที่มา และคนเคยทำงานด้วยกัน ได้รู้จักและสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว การได้รู้จักอีกมุมหนึ่งของเพื่อนร่วมงาน ก็นับเป็นเรื่องจำเป็นไม่น้อย เพราะถือเป็นหลักฐานแสดงถึงความสัมพันธ์ที่ยกระดับขึ้นอีกขั้นหนึ่ง จนกว่าจะ...

Post#3-101: เที่ยงวันนี้ ผมมีโอกาสได้สนทนากับ Investor ท่านหนึ่ง ที่เพื่อนรุ่นพี่ที่ผมเคารพ กรุณาแนะนำให้รู้จัก ว่ากันตามจริง ผมชอบคุยกับ Investor อยู่ไม่น้อย เพราะถือเป็นโอกาสได้เช็คความสามารถของตัวเองว่า เข้าใจธุรกิจทีทำอยู่ดีพอแล้ว จริงหรือไม่? เหตุเพราะคำถามแต่ละคำถามที่ Investor ถามเรานั้น ล้วนตั้งอยู่บนรากฐานแห่งความเป็นจริง ไม่ค่อยเชื่อในความเพ้อฝัน และมีจุดประสงค์ในการถามที่ชัดเจน ... นอกจากที่เราจะได้โอกาสในการทดสอบตัวเองอย่างที่ว่าแล้ว เหล่า Investor ก็มักจะมีมุมมองและคำถามที่เรานึกไปไม่ถึงอยู่เสมอ เพราะพวกเค้าผ่านการนำเสนอธุรกิจมามาก บางมุมมองและบางคำถามของพวกเค้า จึงอาจทำให้เราต่อยอดทางความคิดได้อย่างไม่น่าเชื่อ...กลายเป็นแนวทางในการปรับปรุงธุรกิจของเราขึ้นไปได้อีกระดับหนึ่ง ดังนั้น สำหรับผมแล้ว การได้ไปคุยกับ Investor จึงเปรียบเสมือนการได้โอกาสในการลับสมองและเพิ่มขีดความสามารถในการนำเสนองาน ได้อย่างดีเยี่ยมที่สุด ... ตอนเตรียมข้อมูลนำเสนองาน เรามักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่า เตรียมได้ดีแล้ว ทุกอย่างพร้อมแล้ว ต่อเมื่อได้นำเสนอจริงๆ เราถึงจะรู้ว่า ธุรกิจของเราย...

Post#3-100: ระหว่างนั่งเขียนโพสต์นี้ ผมนั่งอยู่กับกลุ่มผู้ถือหุ้นชาวต่างชาติของผม หลังจากการประชุมอันเคร่งเครียดมาทั้งวัน ถกเถียงกันแทบเป็นแทบตาย ก็ถึงช่วงเวลาที่พวกเราทั้งหมดมาทานข้าว และคุยเรื่องอื่นเพื่อผ่อนคลาย การแบ่งช่วงเวลาเคร่งเครียดกับช่วงเวลาสังสรรค์ออกจากกันได้แบบเด็ดขาดแบบนี้ ถือเป็นจุดเด่นอย่างหนึ่งของชาวยุโรป ... ช่วงหลังประชุม ลูกน้องของผมคนหนึ่งก็เข้ามาปรึกษาเรื่องการวางตัวในที่ทำงาน เธอมีปัญหานิดหน่อยกับการต้องรับทำงานที่เธอไม่ค่อยเต็มใจที่จะทำ ซึ่งมันไม่ใช่งานในหน้าที่ แต่เธออดใจอ่อนทำให้ไม่ได้ บ่อยครั้ง ที่คนที่ขี้ใจอ่อน มักจะตกเป็นเหยื่อของความขี้สงสารและขี้เกรงใจ และลงท้ายด้วยการถูกเอาเปรียบอยู่ร่ำไป ... ทั้ง 2 เรื่อง มีความเหมือนกันตรงที่ การต้องรู้จักหัดแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกัน ถ้าเราเจอใครใน office ที่โกรธหรือไม่พอใจเรา เพราะเค้าไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวออกจากงาน เราก็ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจเค้าจนเกินงาม แต่จะแยกแยะเรื่องส่วนตัวของงานได้ ต้องเริ่มจากการแยกแยะความรู้สึกก่อน...โกรธหรือไม่พอใจใครด้วยเรื่องงาน ก็อย่าไปพาลเค้านอกง...

Post#3-99: ช่วง 2 วันมานี้ ผมใช้ชีวิตเข้าออกห้องประชุมเป็นว่าเล่นเลยก็ว่าได้ ด้วยเหตุที่มีหลากเรื่องหลายบริษัทฯ ที่ต้องจัดการ ต่างบริษัทก็ต่างเรื่องราวต่างปัญหา...มากน้อยและหนักเบาต่างกันไป แต่ที่แน่ๆ ก็คือ ทุกปัญหาต่างก็ไหลมาหาคนนำองค์กรนั่นเอง ไม่ใช่เฉพาะผมคนเดียวที่เจอ...หากแต่ใครที่อยู่ในฐานะคนนำองค์กร ก็รับรองได้ว่า แม้จะมอบหมายงานให้ลูกน้องไปแล้ว ก็อย่าหวังว่าความรับผิดชอบในผลลัพธ์จะตามไปกับลูกน้องด้วย ... ฉะนั้น คนที่เป็นเจ้านาย จึงต้องแบกรับความรับผิดชอบที่มีขนาดและจำนวนอันมหาศาล และยิ่งองค์กรใหญ่ขึ้นเท่าไหร่ ขนาดและจำนวนมันก็จะโตตามไปด้วยเท่านั้น ยามที่เศรษฐกิจเป็นปกติ ก็ต้องยอมรับว่าเจ้านายอาจจะมีความเหนื่อยกายน้อยกว่าลูกน้อง ส่วนความเหนื่อยใจก็มักจะเกิดจากปัญหาภายในเป็นหลัก แต่ยามที่เป็นช่วงเศรษฐกิจขาลง บรรดาเจ้านายทั้งหลายน่ะ ทั้งต้องเหนื่อยกายทุ่มเทให้มากกว่าลูกน้อง และทั้งต้องแบกรับความเหนื่อยใจที่ถาโถมเข้ามา ซึ่งบอกได้เลยว่า มันจะมาพร้อมๆ กันทั้งปัญหาภายในและภายนอก อย่างแน่นอน ... ทั้งนี้ เพราะเมื่อเศรษฐกิจแย่ ผู้คนส่วนใหญ่มักจะโทษคนอื่น แต่ไม่โทษตัวเอง ...

Post#3-98: ใกล้ช่วงสิ้นปี บรรดามนุษย์เงินเดือนทั้งหลายต่างก็มีแต่ความสุขกันมากเป็นพิเศษ เหตุเพราะอารมณ์และบรรยากาศมันชวนให้เฉลิมฉลองเริงรื่นเสียนี่กระไร น้องๆ ต่างก็ใช้ช่วงนี้ ในการลาหยุดยาวๆ เรียกว่าเหลือวันพักร้อนเท่าไหร่ ก็ต้องใช้ให้หมดในคราวนี้ ผมเคยเป็นลูกน้องและมนุษย์เงินเดือน จึงเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ได้ดี และไม่เคยคิดจะห้าม หากลูกน้องอยากจะใช้วันหยุดพักร้อนยาวๆ ... แต่ประเด็นที่ผมอยากชี้ให้เห็นก็คือ การลาพักร้อนจนแทบไม่มีใครเหลือไว้ประสานงานเลยน่ะ บางทีมันก็แย่อยู่เหมือนกันครับ ผมก็เข้าใจ ว่าน้องๆ น่ะอยากจะเที่ยวด้วยกัน แต่ถ้าชวนกันไปเที่ยวหมดทั้งแผนก แล้วงานที่ค้างอยู่ ใครจะเป็นคนสานต่อ? แล้วส่วนมาก เดือนนี้จะเป็นเดือนที่ Productivity แทบจะเป็น "0" ด้วยเพราะใจน่ะ ไป Jingle Bell เสียนานแล้ว...นั่นแปลว่า งานค้างเพียบ และมีแนวโน้มจะค้างไปข้ามปีแน่ๆ ... ดังนั้น ถ้าอยากไปพักร้อนกันอย่างสุขใจ ไม่มีสายจาก Office มารบกวน...จึงต้องวางแผนการลาพักร้อนให้ดีๆ ครับ ถ้าอยากให้นายเห็นใจ ให้ลาโดยไม่หน้าหงิกหน้าง้ำ ก็อยากให้เห็นใจเจ้านายบ้าง ที่เวลาลูกค้าตามงานแล้วถ...

Post#3-97: เป็นปกติของครอบครัวผม ถ้าไม่มีธุระปะปังที่ไหน เป็นอันรู้กันว่า เย็นๆ ของวันอาทิตย์ เราจะต้องไปเลี้ยงปลาที่สระน้ำของหมู่บ้าน บรรยากาศของเด็กๆ ที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว วิ่งวนกันให้ขวัก บ้างก็ขี่จักรยาน บ้างก็เตะบอล ดูเป็นที่รื่นหย่อนผ่อนอารมณ์ได้ดียิ่ง ผมชอบภาพแบบนี้เป็นที่สุด เพราะสมัยเด็กๆ ผมอยู่ตึกแถว เดินออกจากหน้าบ้านก็เป็นถนนในซอยแล้ว ไม่มีที่ให้วิ่งเล่นแบบนี้เลย ... สารภาพตามตรงครับ...สมัยเป็นเด็ก ผมอยากโตเร็วๆ ชะมัด คิดอยู่แต่ว่าเป็นเด็กนี่ไม่ดีเอาเสียเลย ทำนั่นก็ไม่ได้ ทำนี่ก็ไม่ได้ โตขึ้นมาจนขึ้นมัธยม ต่อไปจนช่วงเรียนมหา'ลัย ก็ดิ้นรนอยากจะเรียนให้จบเร็วๆ ทั้งสอบเทียบ ทั้งลงเรียน Summer Course ด้วยมีความเชื่อฝังหัวอยู่ว่า เรียนจบเมื่อไหร่ ชีวิตคงเต็มไปด้วยอิสระ อยากจะทำอะไรก็ได้ทำ มีรายได้เป็นของตัวเอง อยากไปเที่ยวไหนก็ทำได้ ใครที่ตอนนี้ทำงานแล้ว...คงรู้ซึ้งเช่นเดียวกับผมว่า ที่วาดฝันไว้ว่าเมื่อได้เข้าสู่วันทำงานแล้วนั้นน่ะ  มีอิสระอย่างที่คิดรึเปล่า? ว่าแล้วก็อยากจะสะกดจิตตัวเองให้คืนนี้ได้ฝันว่า กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ ^^ ... ตัดภาพกลับมาที...

Post#3-96: หมู่นี้ผมหันไปทางไหน ก็ได้ยินเสียงบ่นอยู่รอบกาย ทุกคนล้วนแต่มีเรื่องกลุ้มใจมากมายสารพัดเรื่อง...ส่วนใหญ่ก็เนื่องมาจากสภาพเศรษฐกิจที่นับวันจะถอยหลังลงคลองมากขึ้นทุกที ...ช่างสวนทางกับค่าครองชีพที่มีแต่จะเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นทุกทีไป คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มและปลอบใจตัวเอง...ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ แล้วก็บอกทุกคนรวมทั้งตัวผมเองด้วย ให้กัดฟันลุยต่อไป ... ในช่วง 4-5 ปีมานี้...จะว่าไป ก็กลายเป็นความชาชินอย่างหนึ่ง ที่ช่วงใกล้ๆ ปลายปีทีไร ก็จะได้ยินเสียงคนคุยกันเรื่องภาวะของเศรษฐกิจในปีหน้า และความเคยชินที่ว่าก็คือ...หลายๆ คน ทั้ง Guru และ Gu-muor ก็มักจะบอกว่า "ปีนี้เผาหลอก...ปีหน้าเผาจริง" ส่งผลให้พ่อค้าแม่ขายทั้งหลาย เริ่มต้นการค้าการขายด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว และเริ่มต้นปีหน้าด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ... บริษัทฯ ของผมเอง ใช่ว่าจะไม่เจอมรสุมทางเศรษฐกิจ...ตรงกันข้าม ผมว่าปีนี้ผมเจอหนักที่สุดกว่าปีไหนๆ ที่ผ่านมา แต่ถ้ามัวแต่ก้มหน้าทอดอาลัย...ผลลัพธ์ก็มีอยู่แค่หน้าเดียว คือพ่ายแพ้ยับเยิน ด้วยเหตุทึ่ใจมันยอมแพ้เสียก่อน จึงย่อมมองไม่เห็นหนทางต่อสู้ เมื่อหลายวันก่อน มี P...

Post#3-95: ผมชอบดูมายากลมากๆ และใฝ่ฝันจะเป็นนักมายากลตั้งแต่เด็กๆ ผ่านมากว่า 30 ปี ผมก็ยังชอบดูมายากล...แต่ผมก็ยังไม่สามารถแสดงมายากลใดๆ ได้เลย แน่นอนว่า...ก็เป็นเพราะผมไม่ได้ฝึกเล่นมายากล แค่อยากเป็น จะทำให้ผมเป็นนักมายากลได้ยังไง? ... หลายครั้งในชีวิตที่เราได้แต่ฝัน..แต่แล้วเราก็ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปเฉยๆ โดยไม่ได้ลงมือ จากวัน...เป็นเดือน...แล้วก็เป็นปี...และลงท้ายด้วยกลายเป็นหลายสิบปี พอนึกได้ที...เราก็จะรู้สึกอยากทำความฝันให้เป็นความจริงที...แต่ถ้านึกได้ แต่ไม่ได้ลงมือทำทันทีและทำอย่างต่อเนื่อง ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม ... ถ้ามันเป็นความฝันที่เล็กๆ อย่างที่ผมฝันอยากจะเป็นนักมายากล...และมันไม่ได้ส่งผลอะไรกับความก้าวหน้าในชีวิต ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกครับ ใช่ครับ...ไม่เห็นต้องบอกเลย ใครๆ ก็รู้ แต่น่าประหลาดมั๊ยล่ะครับ ว่าหลายคนที่บอกว่า "รู้" นั้นน่ะ...ชีวิตของเค้ายังอยู่จุดเดิม ไม่ได้ก้าวไปไหนเลย ก็แน่ล่ะ เมื่อไม่ออกก้าวเดิน...ชีวิตจะไปข้างหน้าได้ยังไงกัน? ... ผมอดเป็นนักมายากลอย่างที่ฝัน... นั่นเป็นข้อพิสูจน์แล้ว...ว่าถ้าไม่ลงมือทำ ฝันก็ไม่มีทางเ...

Post#3-94: เช้านี้ผมโชคดีที่หุ้นส่วนของผมพาไปรู้จัก "ตำนานมีชีวิต" ของวงการธุรกิจหนึ่ง อย่างที่ผมนำมาแชร์ไว้หลายครั้ง ว่าผมชอบคุยกับผู้อาวุโสแห่งวงการต่างๆ เพราะการฟังพวกท่านเล่าเรื่อง ให้ความรู้สึกเหมือนการนั่ง Time Machine กลับไปในอดีต...ได้ฟังประวัติศาสตร์ของวงการ ในแบบรวบยอด ^^ ที่สำคัญยิ่งก็คือ ผมชอบประกายตาและน้ำเสียง เวลาที่พวกท่านเล่าถึงประสบการณ์การต่อสู้ที่ผ่านการล้มลุกคลุกคลาน...กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ... ทุกครั้งที่ได้ฟังท่านผู้อาวุโสเล่าเรื่อง...ผมจะรู้สึกเหมือนผมตัวเล็กลง และจะมีสำนึกเตือนตนว่า "เรามันยังเป็นแต่เด็กหัดเดิน" เท่านั้นเอง และเท่าที่ผมสังเกต...เวลาที่ท่านผู้อาวุโสหลายๆ ท่านเล่าเรื่อง ท่านมักจะสอดแทรกคำสั่งสอน บวกกับให้กำลังใจเรา ด้วยเสมอ ทั้งนี้เพราะท่านผ่านร้อนผ่านหนาว จนเข้าใจสัจธรรมของชีวิตเป็นอย่างดี...ท่านจึงมักเตือนว่า ธุรกิจมีขึ้นมีลง ฉะนั้น ก็จงอย่าประมาท และต้องใส่ใจในงานอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่า พอตำแหน่งใหญ่โตแล้วจะไม่ต้องลงรายละเอียดของงาน ... ที่กำแพงข้างโต๊ะทำงานของท่าน มีอักษรจีนพร้อมคำแปล ใส่กรอบไว้อย่างงดงาม... ท...

Post#3-93: เคยได้ยินคำตอบที่ว่า "กำลังทำอยู่ครับ/ค่ะ" กันบ้างมั๊ยครับ? ผมตอบได้ว่า ผมได้ยินคำตอบแบบนี้บ่อยมากจริงๆ เวลาที่ตามงานจากลูกน้อง มันเป็นเรื่องน่าเศร้า ที่จะต้องบอกว่า ส่วนใหญ่ของคำตอบแบบนี้ มักจะแปลว่า "ยังไม่ได้ลงมือทำเลย" ต่างหาก ... แน่นอนว่า เวลาได้ยินคำตอบแบบนี้ เจ้านายทั้งหลายก็คงจะอดโกรธไม่ได้...แต่ก่อนที่จะโกรธลูกน้อง ลองพิจารณาข้อสะกิดใจต่อไปนี้ดูก่อนครับ หนึ่ง...เรามอบหมายงานนั้น เหมาะสมกับความสามารถของลูกน้องแล้วหรือไม่? สอง...เรารู้หรือไม่ว่า เรามอบหมายงานให้ลูกน้องไปแล้วทั้งหมดกี่เรื่อง? เค้าจะทำทันมั๊ย? สาม...เราได้ลำดับความสำคัญให้ลูกน้องมั๊ย ว่าจะต้องทำเรื่องไหนก่อน? สี่...เราได้อธิบายรายละเอียดของงานมากน้อยแค่ไหน แล้วแน่ใจใช่มั๊ย ว่าลูกน้องเข้าใจงานอย่างชัดเจน? ห้า...เราติดตามความคืบหน้าของงานบ่อยครั้งแต่ไหน? ให้งานไปแล้วไปตามงานเมื่อตอน Dead Line เลยหรือเปล่า? หก...เราวาง Buffer Time เผื่อต้องให้กลับไปแก้ไขงานบ้างมั๊ย? (กรณีเกิดเหตุให้ต้องแก้ไขงาน...ซึ่งมักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ) ... สำหรับตัวผมเองบางครั้งที่ตำหนิลูกน...

Post#3-92: ไม่แน่ใจว่า เด็กๆ สมัยนี้ ยังรู้จักบท "อาขยาน" หรือ "บทกลอน" ที่บรรดาลุงป้าน้าอาเคยท่องเมื่อตอนเล็กๆ กันบ้างหรือเปล่าครับ? สมัยลูกสาวผมอายุประมาณ 2-3 ขวบ ผมก็มักจะให้ท่องบทกลอนและอาขยานต่างๆ เช่น จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าฯ, ผู้ใหญ่หาผ้าใหม่, ฯลฯ ประมาณนี้ ถ้าถามผมว่าบทกลอนหรือบทอาขยานเหล่านี้ มีประโยชน์อะไร? ผมตอบได้ว่า นอกเหนือไปจากที่จะช่วยให้เราจดจำอะไรได้ง่ายขึ้นแล้ว ยังถือเป็นการสืบสานวัฒนธรรมด้านภาษาที่สวยงาม ของพวกเราชาวไทยอีกด้วย ... ถ้าข้อมูลของผมถูกต้อง สมัยนี้ หลักสูตรการเรียน ไม่ได้สอนให้เราท่อง "ก เอ๋ย ก ไก่, ข ไข่ อยู่ในเล้า, ฯลฯ" แต่ให้ท่อง ก ไก่, ข ไข่, ฯลฯ ไปเรื่อยๆ แทน ไม่รู้สิครับ ผมว่าวิธีการท่องจำแบบอาขยานโบราณที่มีความคล้องจองของภาษาเข้ามาเกี่ยวข้องน่ะ มันทำให้เราจำได้ง่ายกว่าเป็นไหนๆ บางครั้งถ้าทดลองเปลี่ยนแล้วมันไม่ดีกว่าเดิม...มันคงไม่เป็นการถอยหลังลงคลองหรอกครับ ถ้าจะกลับไปนำสิ่งที่ดีงามในอดีตกลับมา พิสูจน์ได้ง่ายๆ ครับ ว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริง...ก็ผ่านมากว่า 30 ปี มาลองให้ผมท่อง ก-ฮ ผมก็ยังท่องจบ, จะ...

Post#3-91: วันหยุดชดเชยแบบนี้ แต่บริษัทของลูกค้าของผม ไม่ได้หยุดทำงาน และนั่นเป็นเหตุให้ลูกน้องของผมหลายๆ คน ต้องมาทำงานด้วยเช่นกัน เหตุเพราะเราต้องเอาลูกค้าเป็นตัวตั้ง...เมื่อลูกค้าไม่หยุดงาน และเลือกที่จะขอให้เราทำงานที่สำคัญในวันนี้...เราจึงเลือกที่จะสนองความต้องการนั้น จะว่าไปแล้ว จะใช่คำว่า "เรา" ก็คงไม่ถูกนัก คงต้องใช้คำว่า "ผม" เองมากกว่า ที่ต้องรบกวนให้ลูกน้องมาช่วยงานในวันหยุด เพราะมันความเป็นจริงที่ว่า...ไม่มีลูกจ้างคนใดที่อยากจะทำงานในวันที่คนอื่นหยุดงานหรอกครับ ยิ่งเป็นวันหยุดยาวแบบนี้ด้วยแล้ว ในการประเมินผลลัพธ์ที่ได้จากการทำงานวันนี้...ผมค่อนข้างพอใจกับภาพรวมค่อนข้างมาก เรียกได้ว่าไม่เสียแรงที่เตรียมงานกันมาหลายวัน ... การที่จะให้ลูกน้องต้องยอมเสียสละเวลาที่เค้าจะได้อยู่กับครอบครัวในวันหยุดยาวๆ แบบนี้ได้...เห็นทีจะต้องพูดถึงแรงผลัก อะไรทำให้คนยอมที่จะมาทำงานในวันหยุดยาวๆ แบบนี้ได้บ้าง? หนึ่ง คือ เพราะเค้าถูกเจ้านายบังคับ / สอง คือ เค้าได้ค่าตอบแทนสูงมากสำหรับวันนี้ / และสาม คือ เพราะเค้ามีสำนึกที่ดี เห็นแก่บริษัทฯ / หรืออาจจะมีแรงผลักอ...

Post#3-90: เมื่อวาน หลังประชุมช่วงเช้าเสร็จ ผมพอมีเวลาว่างอยู่บ้าง ก็เลยไปร้านตัดผมเจ้าประจำ...แต่วันนี้ผมโชคไม่ดีเอาเสียเลย ที่ไปเจอน้องที่ทำหน้าที่สระผม ให้บริการได้ไม่ค่อยน่าประทับใจ สังเกตจากอาการที่น้องปฏิบัติต่อตัวผมแล้ว ผมเข้าใจว่าน้องคงกำลังอารมณ์ไม่ดีค่อนข้างมาก...และบังเอิญ ผมก็กลายมาเป็นฐานรองรับอารมณ์ที่ว่านั้นพอดี ... เป็นเรื่องสำคัญสำหรับธุรกิจบริการทั้งหลาย ที่ต้องมีมาตรการที่เด็ดขาดในการจัดการกับพนักงานที่มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ ...หลายครั้งที่อารมณ์ที่ไม่ปกติของพนักงาน ทำให้ Brand Equity ต้องเสื่อมเสียไปอย่างน่าเสียดาย ยิ่งโดยเฉพาะร้านที่มีลักษณะที่เป็นเครือข่ายหรือ Franchise ด้วยแล้ว, ผลกระทบที่มาจากการบริการที่มีปัญหา จะมากเป็นเท่าทวี ถ้าเป็นแบบที่มีผู้จัดการร้านหรือเจ้าของ Franchise ลงมาคุมเอง เวลามีปัญหาในเรื่องการบริการ ก็มักจะจบได้เร็ว แต่ถ้าได้ผู้จัดการมือใหม่หรือเจ้าของ Franchise เกิดของขึ้นด้วยพอดี รับรองว่าได้ทะเลาะกับลูกค้าอีกยาวเลย ... ดังนั้นแล้ว ก่อนจะทำการขยายสาขา หรือไปซื้อ Franchise อะไรมาทำก็ตาม ก็จำต้องเข้าใจและรับทราบถึงกรณีแบบนี...

Post#3-89: เนื่องในวโรกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว...ผมขอเชิญ Fanpage ทุกท่าน ร่วมกันถวายพระพรครับ ... ขอเดชะฝ่าละอองธุลีปกเกล้าปกกระหม่อม ข้าพระพุทธเจ้า ขอกราบอารธนาคุณอันพิสุทธิ์แห่งองค์พระรัตนตรัย ตลอดจนอานุภาพแห่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลพิภพ อีกทั้งพระเดชานุภาพแห่งองค์พระบูรพกษัตราธิราชเจ้าทุกพระองค์ ได้โปรดอภิบาลรักษาใต้ฝ่าละอองธุรีพระบาท ให้ทรงพระเจริญทุกทิพาราตรีกาล มีพระชนมายุยิ่งยืนนาน ทรงพระเกษมสำราญ เพียบพร้อมด้วยจตุรพิธพรชัย หากทรงมีพระราชประสงค์จำนงหมายสิ่งใด ขอจงสัมฤทธิ์สมพระราชหฤทัยปรารถนา สถิตเป็นพระมิ่งขวัญปกเกล้าปกกระหม่อมปวงข้าพระพุทธเจ้าและพสกนิกรชาวไทย ตราบกาลนานเทอญ ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ ... วันนี้ไปไหนมาไหน ก็เห็นว่าใครๆ ก็ไปกับพ่อ...ก็แน่นอนครับ เพราะวันนี้เป็น "วันพ่อแห่งชาติ" ...ก็ถือเป็นวันที่โอกาสที่ลูกๆ จะได้แสดงความรักให้พ่อได้รับรู้...แม้ว่าในความเป็นจริง เราไม่ได้รักพ่อแค่วันเดียวเสียหน่อย แต่เท่าที่ผมสังเกตและสอบถาม ส่วนใหญ่ของคนเป็นพ่อ มักแสดงออกว่ารักไม่ค่อยเก่ง...และเช่นเดียวกั...

Post#3-88: "จ็มเรียบซัว" ครับ... วันนี้ ผมมีภารกิจต้องบินมาประชุมที่กรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา แบบไปเช้าเย็นกลับ เรียกว่าบินไป flight แรก และบินกลับ flight สุดท้ายเลย ว่างั้น ถ้าจำไม่ผิด ผมไม่ได้มาที่นี่กว่า 4 ปีแล้ว...ได้แต่บอกว่า กรุงพนมเปญเปลี่ยนไปมาก มากจนรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นอย่างชัดเจน และหลักฐานของความเจริญที่ว่า...นั่นก็คือ "รถติด" และ "ห้างสรรพสินค้า" นั่นเอง แต่ High-light สำหรับผม ก็คือ...ที่นี่มี Showroom รถ Rolls-Royce ด้วยนะครับ O_o" ... เท่าที่ผมสอบถามลูกค้า การจราจรที่นี่เริ่มเหมือนบ้านเราเข้าไปทุกที คือติดมากๆ ในชั่วโมงเร่งด่วน ช่วงก่อนเข้างานและหลังเลิกงาน (ที่นี่ทำงาน 8 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น) แล้วที่ผมฟังแล้วต้องอมยิ้มก็คือ ที่นี่เค้าก็มี "วันศุกร์แห่งชาติ" เช่นกัน...ซึ่งผมโชคดีที่เป็นวันนี้พอดี และส่งผลให้ผมใช้เวลากว่า 1 ชั่วโมง (กับระยะทางแค่ 15 กิโลเมตร) มาถึง Airport ส่วนที่ผมทึ่งมากก็คือผู้ขับขี่ยานพาหนะที่นี่ ค่อนข้างมีทักษะสูงมาก เพราะ Lane ขับมันเพิ่มๆ ลดๆ ได้โดยอัตโนมัติ...เรี...

Post#3-87: ช่วงสายๆ วันนี้ ผมมีอันต้องอัญเชิญทีมงานมาประชุมนอกสถานที่ เนื่องเพราะงานที่มอบหมายไปส่อเค้าว่าจะล้มเหลว แม้ผมจะย้ำไว้หนักหนาแล้ว ว่างานนี้สำคัญ แต่ก็ดูเหมือนว่า ทีมงานจะยังไม่รู้ซึ้ง และดูเหมือนว่าจะยังไม่มี drive (หรือแรงขับ) มากพอ อีกด้วย อดีตเจ้านายของผมท่านหนึ่ง ก็สอนไว้เสมอว่า "อย่าคิดว่าเด็กๆ จะเข้าใจความสำคัญของงานเท่ากับผู้บริหาร และถ้าเค้าทำผิดหรือพลาด เพราะเราหย่อนติดตาม ก็เป็นความผิดของเราเอง อย่าโทษเด็ก" ... หลังจากผมใช้เวลาอธิบายความสำคัญของงานกับทีมงานอยู่ครู่ใหญ่ๆ ผมก็ต้องอธิบายจุดประสงค์ของงานและแนวทางการทำงานซ้ำอีก ทั้งๆ ที่ตอนประชุมครั้งแรก ทุกคนก็พูดกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าทราบครับว่าเป็นงานสำคัญ, เข้าใจค่ะว่าพลาดไม่ได้, ฯลฯ แม้ผมจะอ่อนใจกับทีมงาน แต่ก็เข้าใจธรรมชาติของเด็กๆ ที่ยังต้องอาศัยเวลาในการพัฒนาวุฒิภาวะหลายๆ อย่าง...แต่ผมก็มั่นใจว่า พวกเค้ามีศักยภาพที่ยังไม่ได้แสดงออกมาอีกมาก ตกค่ำ ทีมงานมานำเสนองานใหม่...และพวกเค้าก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวัง ... จากเหตุการณ์วันนี้ ผมมั่นใจว่า เด็กๆ คงได้คิดและเข้าใจมากขึ้น...ว่าถ้าตั้งใจจ...

Post#3-86: ช่วงเย็นวันนี้ ผมมีโอกาสได้ประชุมกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทที่ผมทำงานอยู่ด้วย ท่านให้ข้อคิดหนึ่งที่ผมคิดว่า อยากให้ลูกน้องทุกคนเอาไปคิดตาม...และหากปฏิบัติตามได้ด้วย ก็จะทำให้ชีวิตของคนนั้นๆ ก้าวหน้าต่อไป ท่านสอนว่า "จะทำอะไรก็แล้วแต่ที่ส่งผลต่อบริษัทฯ ให้คิดเสมือนว่า ถ้านี่เป็นบริษัทของเรา นี่เป็นเงินลงทุนของเรา เราจะยังทำแบบนี้มั๊ย" หมายความว่า เราต้องมุ่งมั่นตั้งใจให้มาก ไม่ใช่ทำงานไปวันๆ สิ้นเดือนก็รับเงินเดือน, อะไรไม่ใช่เรื่องในความรับผิดชอบ ก็ช่างปะไร, ขีดเส้นล้อมกรอบสร้าง Silo ของตัวเอง นำมาซึ่งความแตกแยกของแต่ละฝ่าย และอีกมากพฤฒิกรรมที่แย่ๆ...ซึ่งคนที่ทำแต่เรื่องแบบนี้ เจริญได้ยากครับ ... เมื่อวานผมก็พึ่งจะบ่นไปถึงการทำงานที่เอาแต่ตัวเองรอด คนอื่นจะเป็นยังก็ช่าง...วันนี้ ท่านผู้ใหญ่ก็เตือนไว้ไม่ได้ต่างกันเลย คนที่อยู่ในสถานะทั้งเป็นลูกจ้างและเป็นทั้งเจ้าของกิจการอย่างผม ย่อมจะกล้าพูดได้เต็มปากว่า ผมเข้าใจดีว่า ผู้ใหญ่ท่านกำลังสั่งสอนอะไรอยู่ ...บางครั้งผมจึงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่กึ่งกลางของความขัดแย้งของความเป็น...

Post#3-85: ช่วง 2-3 วันมานี้ ผมปวดหัวมากกับการประสานงานภายในของทีมงาน...แม้จะยอมรับว่า มันเป็นปัญหาโลกแตกที่ไม่มีทางแก้ให้จบได้ แต่ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ บ่อยครั้งผมก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่า ทำไมเวลาให้ไปสรุปงานกันเองทีไร มันถึงออกมาโอละพ่อทุกทีไป เท่าที่ประมวลดูแล้ว ส่วนใหญ่ของความเข้าใจไม่ตรงกัน จะเกิดจากโรค "คิดเอง เออเอง" ซึ่งมักเป็นควบคู่ไปกับโรค "ก็รู้อยู่แล้ว" แต่ผมฟันธงได้เลยครับ...ว่าไม่ใช่แค่บริษัทของผมบริษัทเดียวแน่ๆ ที่เจอปัญหาแบบนี้ ... เวลาปล่อยให้เด็กๆ ประชุมกัน จึงมักลงเอยด้วยความเข้าใจที่ไม่ตรงกันเสมอ เป็นเพราะเวลาประชุม จะมีอยู่แค่ 2 ฝ่าย คือฝ่ายหนึ่งที่กำลังพูด และอีกฝ่ายที่รอจะพูด...หรือสรุปแล้ว คือไม่มีฝ่ายที่ตั้งใจจะฟัง เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ฟัง...มันก็เป็นของแน่ ที่งานจะออกมาเละ และเมื่อโดนเจ้านายตำหนิ...ต่างฝ่ายจึงต่างโทษกันไปมา ปัญหาก็ล้วนเกิดจาก ก็เมื่อไม่ฟัง เพราะนึกว่า "รู้อยู่แล้ว" คงเป็นเรื่องเดิมๆ กับเพราะไม่ฟัง ก็ไม่เข้าใจ และไม่ใส่ใจจะถาม จึงต้องไป "คิดเอง เออเอง" นั่นไงครับ ... เมื่อคนหลายคนอยู่บ...