Skip to main content

Post#3-115: ความสุขจากความทรงจำและจินตนาการ

Post#3-115:
ระหว่างนั่งพิมพ์ Post นี้ ผมกำลังอยู่ระหว่างการเล่น Tea Party (หรือสมัยผมเด็กๆ เรียก "เล่นขายข้าวแกง" นั่นเอง) อยู่กับลูกสาว

ผมสนุกกับการจินตนาการของลูก และแอบสังเกตปฏิกิริยาของเค้า ตอนผมคอยตอบว่า เครื่องดื่มอะไรรสชาติดี และคุ้กกี้แบบไหนรสชาติเยี่ยม

ไม่รู้จะได้เล่นสนุกแบบนี้อีกกี่ปี เพราะลูกสาวโตขึ้นทุกวัน ^^

...

ช่วงนี้ พ่อผมกำลังเห่อ iPhone 6S ที่ผมพึ่งถอยให้เป็นของขวัญวันพ่อ...จากวันนั้น พ่อผมก็เข้าสู่วงการ Social Network อย่างเต็มตัว

กิจวัตรประจำวันของพ่อ คือการเล่น Line...และทุกวันพ่อจะต้องส่งอะไรสักอย่างมาหาผม ไม่ว่าจะเป็นรูปสมัยผมเล็กๆ หรือรูปพ่อสมัยหนุ่มๆ ไปจนกระทั่ง Voice Message

ผมดีใจที่พ่อสนุกกับกิจกรรมใหม่ และพลอยสนุกเวลาที่ท่านส่งรูปเก่าๆ ที่ไม่ได้เห็นมานาน มาให้ดู

...

จากทั้งสองเรื่องที่ผมแชร์มา...แม้จะเป็นการสรุปจากกลุ่มตัวอย่างที่น้อยมากๆ แต่ผมก็จะขอสรุปตามมุมมองของผมว่า

...ความสุขของเด็กๆ มักผูกอยู่กับ "จินตนาการ" ส่วนของผู้สูงวัย มักผูกติดอยู่กับ "ความทรงจำ"

ใครจะไปรู้ว่า "จินตนาการ" จะนำพาให้เค้าอยากไปทำอาชีพอะไร เมื่อเค้าโตขึ้น แต่ผมมั่นใจว่า Passion เล็กๆ ที่จะผลักดันเค้าต่อไป มันก็น่าจะก่อตัวขึ้นจากการเล่นสมมติที่ทำให้เค้ามีความสุขในวัยเด็กนั่นเอง

และใครเลยจะรู้ว่า บางครั้งสิ่งที่ทำให้ผู้สูงวัยมีความสุขที่สุด อาจมิใช่การได้ไปพบเจอสิ่งใหม่ๆ หากแต่เป็นการได้นึกถึงเรื่องราวดีๆ ในอดีต...จากลิ้นชักแห่งความทรงจำ ต่างหาก

ทั้งความสุขจากความเป็นจริงในอดีตของพ่อและความสุขจากจินตนาการถึงอนาคตของลูกสาว...กลับกลายมาเป็นส่วนประสมที่ลงตัวของความสุขในปัจจุบันของผม ได้อย่างน่าอัศจรรย์

Have a very happy New Year's Eve นะครับ ^^

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...