Post#3-249:
เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมา ผมเข้าไปประชุมกับน้องสาวเกี่ยวกับแนวทางการทำงานและบริหารร้านของเธอ
เราคุยกันหลายเรื่องหลายประเด็น แต่หลักๆ ก็คือเรื่องที่จะผลักดันยอดขายให้เพิ่มขึ้นยังไงได้บ้าง?
ตอนหนึ่งของการสนทนา...น้องสาวผมก็ตัดพ้อว่า เค้าตั้งใจมากกับการทำร้านนี้ แต่ทำไมไม่มีลูกค้ามากเท่าที่ควร
...
ความจริงเรื่องที่น้องสาวของผมรู้สึก เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เคยเกิดขึ้นแน่นอนกับทุกๆ คน
แต่น่าเสียดาย ที่ "ความตั้งใจ" เป็นนามธรรมที่ไม่มีใครมองเห็น และไม่ใช่ทุกคนจะรู้สึกถึงความตั้งใจของใครบางคนได้
ดังนั้น เราจึงมักจะพบว่า เราจะน้อยใจกับการที่คนไม่เห็นคุณค่าความตั้งใจของเรา อยู่เสมอ
และอาจเพราะบางครั้ง คนที่เราตั้งใจจะทำอะไรให้เค้านั้น อาจจะไม่ได้รู้ด้วยซ้ำ ว่าเรากำลังทำเพื่อเค้าอยู่
...
ผมเองก็บอกไม่ได้ครับ...ว่าต้องตั้งใจมากเท่าไหร่ จึงจะทำให้ผู้รับได้รับรู้
ผมเพียงบอกได้แค่ว่า...
ถ้าเราตั้งใจทำอะไรเพื่อใคร โดยไม่ได้มองถึงความต้องการของผู้รับ...ก็ยากนักที่จะทำให้ผู้รับ มองเห็นหรือรับรู้ในความตั้งใจนั้นๆ ได้
แปลว่า ก่อนจะมัวน้อยอกน้อยใจ เราควรต้องวิเคราะห์อย่างไม่โกหกตัวเองก่อน...ว่าเรากำลังทำในสิ่งที่เค้าต้องการหรือไม่?
...
และแม้ว่า เราจะไม่สามารถกำหนดหรือกะเกณฑ์ให้ใครก็ตาม หันมามองเห็นหรือรับรู้ถึงความตั้งใจของเราได้
...แต่เราเลือกที่จะปฏิบัติต่อความน้อยใจที่เกิดขึ้นกับตัวเราเองได้ครับ
หนึ่ง ก็คือ สงสารตัวเอง แล้วก็ถอดใจยอมแพ้ไปเสีย
สอง ก็คือ ต้องยอมรับและเข้าใจว่า บางทีความตั้งใจของเราที่ว่า "มาก" นั้น อาจจะ "น้อย" ในความรู้สึกของคนอื่น...หรือไม่ก็เพราะ เราตั้งใจทำในสิ่งที่ยังไม่ใช่ความต้องการของผู้รับ อย่างที่ว่า
...
ก็คงอยู่ที่เราเองว่า จะเลือกข้อหนึ่งหรือข้อสอง?
แต่ถ้าผลลัพธ์ไม่ได้อย่างที่เราตั้งใจ นั่นย่อมอาจตีความได้ว่า วิธีการ, ขั้นตอน หรือกระบวนการ คงยังไม่ถูกต้องนัก
...ซึ่งไหนๆ ก็ตั้งใจทำมาอย่างดีแล้ว จะมาเลือกข้อหนึ่ง เพื่อนั่งสมเพชตัวเอง ก็ดูจะไม่ใช่การจบที่สวยงาม...ว่ามั๊ยครับ?...
เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมา ผมเข้าไปประชุมกับน้องสาวเกี่ยวกับแนวทางการทำงานและบริหารร้านของเธอ
เราคุยกันหลายเรื่องหลายประเด็น แต่หลักๆ ก็คือเรื่องที่จะผลักดันยอดขายให้เพิ่มขึ้นยังไงได้บ้าง?
ตอนหนึ่งของการสนทนา...น้องสาวผมก็ตัดพ้อว่า เค้าตั้งใจมากกับการทำร้านนี้ แต่ทำไมไม่มีลูกค้ามากเท่าที่ควร
...
ความจริงเรื่องที่น้องสาวของผมรู้สึก เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เคยเกิดขึ้นแน่นอนกับทุกๆ คน
แต่น่าเสียดาย ที่ "ความตั้งใจ" เป็นนามธรรมที่ไม่มีใครมองเห็น และไม่ใช่ทุกคนจะรู้สึกถึงความตั้งใจของใครบางคนได้
ดังนั้น เราจึงมักจะพบว่า เราจะน้อยใจกับการที่คนไม่เห็นคุณค่าความตั้งใจของเรา อยู่เสมอ
และอาจเพราะบางครั้ง คนที่เราตั้งใจจะทำอะไรให้เค้านั้น อาจจะไม่ได้รู้ด้วยซ้ำ ว่าเรากำลังทำเพื่อเค้าอยู่
...
ผมเองก็บอกไม่ได้ครับ...ว่าต้องตั้งใจมากเท่าไหร่ จึงจะทำให้ผู้รับได้รับรู้
ผมเพียงบอกได้แค่ว่า...
ถ้าเราตั้งใจทำอะไรเพื่อใคร โดยไม่ได้มองถึงความต้องการของผู้รับ...ก็ยากนักที่จะทำให้ผู้รับ มองเห็นหรือรับรู้ในความตั้งใจนั้นๆ ได้
แปลว่า ก่อนจะมัวน้อยอกน้อยใจ เราควรต้องวิเคราะห์อย่างไม่โกหกตัวเองก่อน...ว่าเรากำลังทำในสิ่งที่เค้าต้องการหรือไม่?
...
และแม้ว่า เราจะไม่สามารถกำหนดหรือกะเกณฑ์ให้ใครก็ตาม หันมามองเห็นหรือรับรู้ถึงความตั้งใจของเราได้
...แต่เราเลือกที่จะปฏิบัติต่อความน้อยใจที่เกิดขึ้นกับตัวเราเองได้ครับ
หนึ่ง ก็คือ สงสารตัวเอง แล้วก็ถอดใจยอมแพ้ไปเสีย
สอง ก็คือ ต้องยอมรับและเข้าใจว่า บางทีความตั้งใจของเราที่ว่า "มาก" นั้น อาจจะ "น้อย" ในความรู้สึกของคนอื่น...หรือไม่ก็เพราะ เราตั้งใจทำในสิ่งที่ยังไม่ใช่ความต้องการของผู้รับ อย่างที่ว่า
...
ก็คงอยู่ที่เราเองว่า จะเลือกข้อหนึ่งหรือข้อสอง?
แต่ถ้าผลลัพธ์ไม่ได้อย่างที่เราตั้งใจ นั่นย่อมอาจตีความได้ว่า วิธีการ, ขั้นตอน หรือกระบวนการ คงยังไม่ถูกต้องนัก
...ซึ่งไหนๆ ก็ตั้งใจทำมาอย่างดีแล้ว จะมาเลือกข้อหนึ่ง เพื่อนั่งสมเพชตัวเอง ก็ดูจะไม่ใช่การจบที่สวยงาม...ว่ามั๊ยครับ?...
Comments
Post a Comment