Post#4-196:
ต่อเนื่องจากเมื่อวาน ที่พี่ A กรุณาให้ข้อคิดและเปิดมุมมองให้กับผมไว้นะครับ
ยังมีอีกข้อคิดหนึ่ง ที่ผมชอบใจเหลือหลาย จนนับได้ว่าเป็นแง่คิดในดวงใจของผมเลยก็ว่าได้
ตอนหนึ่งของการสนทนา พี่ A ถามผมว่า "คุณรู้มั๊ย ว่าเถ้าแก่กับมืออาชีพ แตกต่างกันที่ตรงไหน?
...
นั่นสิครับ "เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" นั้น ต่างจาก "มืออาชีพ" ที่ตรงไหนกันหนอ?
แตกต่างกันที่เถ้าแก่ลงทุน มืออาชีพลงแรง รึเปล่า?
หรือต่างกันที่ความเป็นเจ้าของ?
ลองคิดดูหน่อยมั๊ยครับ...ผมให้เวลา 5 นาที
...
คำเฉลยของพี่ A ทำให้ผมทึ่งในวิธีคิด
พี่ A เล่าว่า เมื่อกว่า 20 ปีก่อน...จู่ๆ พี่ A ก็สงสัยว่า "เถ้าแก่" กับ "มืออาชีพ" น่ะ ต่างกันตรงไหนหนอ?
ถามใครก็ไม่มีใครตอบได้...หรือถ้าตอบ ก็ยังไม่ใช่คำตอบที่พี่ A ยอมรับได้โดยดุษฎี
แต่แล้ววันหนึ่งพี่ A ก็ได้คำตอบกับคำถามที่สงสัยมานานปี
คำเฉลยก็คือ "เถ้าแก่" ต่างจาก "มืออาชีพ" ตรงที่ มืออาชีพ นั้น...
"ไม่ตัดสินใจด้วยอารมณ์" นั่นเอง!
...
ผมไม่ได้กำลังจะสรุปว่า "เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" ทุกคนน่ะ...ตัดสินใจด้วยอารมณ์นะครับ
แต่เพราะความเป็นเจ้าของนั่นเอง ที่บ่อยครั้งอาจจะใช้อารมณ์มาเป็นเหตุผลหลักข้อหนึ่งในการตัดสินใจ
ส่วนมืออาชีพน่ะ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้องเอาเสียเลย...แต่เพราะต้องทำงานเพื่อตอบโจทย์เจ้าของ จึงมิอาจตัดสินใจโดยอิงอารมณ์เป็นหลักได้
...
หลายครั้งมืออาชีพจึงมีเรื่องขัดใจกับเจ้าของ...เพราะมืออาชีพต้องการทำให้ถูกต้อง ในขณะที่เจ้าของมักต้องการทำให้ถูกใจ
คำถามสำหรับเถ้าแก่หรือเจ้าของ ก็คือ ถ้าต้องการจ้างมืออาชีพมาทำอะไรให้ถูกใจเจ้าของ...สู้ทำอะไรเองตามใจตัวเอง จะดีกว่ามั๊ย?
ส่วนคำถามสำหรับมืออาชีพ ก็คือ ถ้ามัวแต่จะยึดแต่เรื่องความถูกต้อง โดยไม่สนใจความต้องการของนายจ้างเลยน่ะ...แสดงว่า อาจจะยังไม่เป็น "มืออาชีพ" ที่ดีพอรึเปล่า?
เมื่อน้ำยังต้องพึ่งเรือและเสือยังต้องพี่งป่า...ทั้งเจ้าของและมืออาชีพ จึงต้องรู้จักปรับเข้าหากันเสียบ้าง
...
ถึงตรงนี้ ผมก็ขอสะกิดให้เถ้าแก่มือใหม่หรือเจ้าของกิจการป้ายแดง ลองทบทวนตัวเองดู
ว่าเมื่อรู้แบบนี้แล้ว..."เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" นั้น ควรอย่างยิ่งที่จะสวมวิญญาณของมืออาชีพในขณะทำงาน
ลองคิดดูสิครับ ว่า "เถ้าแก่" ที่ไม่ทำอะไรตามแต่อารมณ์เป็นใหญ่ หากแต่ยึดเหตุผลเป็นหลักสำคัญน่ะ...จะมีศักยภาพขนาดไหน!
...หากใครอยากจะเป็นเจ้าของกิจการยุคใหม่ ที่ประสบความสำเร็จน่ะ...ควรใช้สัญชาตญาณเป็นแรงบันดาลใจ แต่ตัดสินใจด้วยตรรกะและเหตุผล...น่าจะเป็น Combination ที่ทรงพลังที่สุดล่ะครับ...
#มืออาชีพไม่ตัดสินใจด้วยอารมณ์ #เจ้าของมืออาชีพเป็นเลเวลอัพของเจ้าของทั่วไป #ใช้แรงบันดาลใจเริ่มต้นแต่สำเร็จด้วยตรรกะที่ถูกและควร
ต่อเนื่องจากเมื่อวาน ที่พี่ A กรุณาให้ข้อคิดและเปิดมุมมองให้กับผมไว้นะครับ
ยังมีอีกข้อคิดหนึ่ง ที่ผมชอบใจเหลือหลาย จนนับได้ว่าเป็นแง่คิดในดวงใจของผมเลยก็ว่าได้
ตอนหนึ่งของการสนทนา พี่ A ถามผมว่า "คุณรู้มั๊ย ว่าเถ้าแก่กับมืออาชีพ แตกต่างกันที่ตรงไหน?
...
นั่นสิครับ "เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" นั้น ต่างจาก "มืออาชีพ" ที่ตรงไหนกันหนอ?
แตกต่างกันที่เถ้าแก่ลงทุน มืออาชีพลงแรง รึเปล่า?
หรือต่างกันที่ความเป็นเจ้าของ?
ลองคิดดูหน่อยมั๊ยครับ...ผมให้เวลา 5 นาที
...
คำเฉลยของพี่ A ทำให้ผมทึ่งในวิธีคิด
พี่ A เล่าว่า เมื่อกว่า 20 ปีก่อน...จู่ๆ พี่ A ก็สงสัยว่า "เถ้าแก่" กับ "มืออาชีพ" น่ะ ต่างกันตรงไหนหนอ?
ถามใครก็ไม่มีใครตอบได้...หรือถ้าตอบ ก็ยังไม่ใช่คำตอบที่พี่ A ยอมรับได้โดยดุษฎี
แต่แล้ววันหนึ่งพี่ A ก็ได้คำตอบกับคำถามที่สงสัยมานานปี
คำเฉลยก็คือ "เถ้าแก่" ต่างจาก "มืออาชีพ" ตรงที่ มืออาชีพ นั้น...
"ไม่ตัดสินใจด้วยอารมณ์" นั่นเอง!
...
ผมไม่ได้กำลังจะสรุปว่า "เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" ทุกคนน่ะ...ตัดสินใจด้วยอารมณ์นะครับ
แต่เพราะความเป็นเจ้าของนั่นเอง ที่บ่อยครั้งอาจจะใช้อารมณ์มาเป็นเหตุผลหลักข้อหนึ่งในการตัดสินใจ
ส่วนมืออาชีพน่ะ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้องเอาเสียเลย...แต่เพราะต้องทำงานเพื่อตอบโจทย์เจ้าของ จึงมิอาจตัดสินใจโดยอิงอารมณ์เป็นหลักได้
...
หลายครั้งมืออาชีพจึงมีเรื่องขัดใจกับเจ้าของ...เพราะมืออาชีพต้องการทำให้ถูกต้อง ในขณะที่เจ้าของมักต้องการทำให้ถูกใจ
คำถามสำหรับเถ้าแก่หรือเจ้าของ ก็คือ ถ้าต้องการจ้างมืออาชีพมาทำอะไรให้ถูกใจเจ้าของ...สู้ทำอะไรเองตามใจตัวเอง จะดีกว่ามั๊ย?
ส่วนคำถามสำหรับมืออาชีพ ก็คือ ถ้ามัวแต่จะยึดแต่เรื่องความถูกต้อง โดยไม่สนใจความต้องการของนายจ้างเลยน่ะ...แสดงว่า อาจจะยังไม่เป็น "มืออาชีพ" ที่ดีพอรึเปล่า?
เมื่อน้ำยังต้องพึ่งเรือและเสือยังต้องพี่งป่า...ทั้งเจ้าของและมืออาชีพ จึงต้องรู้จักปรับเข้าหากันเสียบ้าง
...
ถึงตรงนี้ ผมก็ขอสะกิดให้เถ้าแก่มือใหม่หรือเจ้าของกิจการป้ายแดง ลองทบทวนตัวเองดู
ว่าเมื่อรู้แบบนี้แล้ว..."เถ้าแก่" หรือ "เจ้าของกิจการ" นั้น ควรอย่างยิ่งที่จะสวมวิญญาณของมืออาชีพในขณะทำงาน
ลองคิดดูสิครับ ว่า "เถ้าแก่" ที่ไม่ทำอะไรตามแต่อารมณ์เป็นใหญ่ หากแต่ยึดเหตุผลเป็นหลักสำคัญน่ะ...จะมีศักยภาพขนาดไหน!
...หากใครอยากจะเป็นเจ้าของกิจการยุคใหม่ ที่ประสบความสำเร็จน่ะ...ควรใช้สัญชาตญาณเป็นแรงบันดาลใจ แต่ตัดสินใจด้วยตรรกะและเหตุผล...น่าจะเป็น Combination ที่ทรงพลังที่สุดล่ะครับ...
#มืออาชีพไม่ตัดสินใจด้วยอารมณ์ #เจ้าของมืออาชีพเป็นเลเวลอัพของเจ้าของทั่วไป #ใช้แรงบันดาลใจเริ่มต้นแต่สำเร็จด้วยตรรกะที่ถูกและควร
Comments
Post a Comment