Post#329:
โดยส่วนตัว ผมเชื่อว่า คนส่วนใหญ่น่าจะอยากตื่นนอนด้วยเสียงนกร้อง...ผมเองก็เช่นกันครับ ^^
คงเป็นการเริ่มต้นวันที่สวยงาม...ถ้าเราได้ตื่นด้วยเสียงนกร้องจริงๆ แต่โดยมาก เราตื่นขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกกันซะล่ะมากกว่า
ส่วนผม ระยะหลังๆ มานี้ ไม่ได้มีโอกาสตื่นเพราะเสียงนกร้องหรือเสียงนาฬิกาปลุกหรอกครับ...หากแต่ผมต้องตื่นด้วยเสียงทะเลาะกันจุ๊งจิ๊งๆ ของ 2 แม่-ลูก
แรกๆ ผมก็รำคาญใจนิดหน่อย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมมีเรื่องทะเลาะกันได้ทุกเช้า...แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมกลับพบว่า เสียงทะเลาะกันของพวกเค้า กลับเป็นเสียงที่ผมเรียกว่า "เสียงแห่งครอบครัว"
ผมไม่ได้ 'เว่อร์ แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครับ
เรื่องที่แม่ลูกทะเลาะกันได้ทุกเช้า ก็หนีไม่พ้น เรื่องที่คุณแม่เร่งให้คุณลูกทำอะไรเร็วๆ ส่วนคุณลูกก็ดูจะมีความสุขที่ได้ยั่วโทสะคุณแม่เล็กๆ
เรื่องที่ทะเลาะกัน ก็เป็น Happy Argument ล่ะครับ เช่น จะใส่เสื้อตัวไหน, จะใส่กางเกงตัวไหน, ทำไมต้องให้แม่บ่นทุกวัน, ฯลฯ เป็นอยู่อย่างนี้ ทุกเมื่อเชื่อวัน
แต่รู้อะไรมั๊ยครับ...นี่แหละเป็นสิ่งพิสูจน์แบบจับต้องได้ชัดเจน...ว่าผมยังมีครอบครัวอยู่...เสียงและบรรยากาศแบบนี้ ผมว่านี่แหละ ตัวจริงของครอบครัว
ผมไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าเสียงนี้เปลี่ยนจากที่สร้างความรำคาญ กลายเป็นการสร้างความหมายให้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกที ผมก็พบว่า เสียงนี้กลายเป็น เสียงที่แบ่งแยกความฝันกับความจริง สำหรับผม ไปซะแล้ว
เป็นเสียงที่กระตุ้นเตือนว่า "ตื่นเถอะ ถึงเวลาที่ต้องออกไปต่อสู้เพื่อครอบครัวแล้ว"
ผมรู้สึกขอบคุณเสียงนี้ ทุกครั้งที่ผมนึกถึง เพราะมันเป็นเสียงที่ผลักดันให้ผมไม่หยุดต่อสู้ ไม่อยู่เฉยๆ และเป็นเสียงที่เตือนผมว่า ผมมีชีวิตไปเพื่ออะไร
เมื่อเป้าหมายชีวิตของผมชัดเจน รู้ว่าต้องตื่นนอนไปเพื่ออะไร เหนื่อยยากไปเพื่อใคร ผมจึงมีพลังผลักดันที่เหลือเฟือ และมีถังพลังงานที่เต็มเปี่ยมอยู่เสมอ
เมื่อไหร่ที่ผมเหนื่อยและท้อ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเค้า รวมไปถึงพ่อ, แม่ และพี่น้องของผม ก็จะทำให้ผมฮึดสู้และไม่ยอมแพ้ แม้จะมีท้อบ้าง...แต่ไม่เคยถอย
ผมเชื่อว่า คนส่วนใหญ่ก็มีแรงผลักดันไม่ต่างไปจากที่ผมมี และผมเชื่อว่า สิ่งที่ผมรู้สึกก็ไม่ได้ต่างจากทุกๆ คน
การได้ต่อสู้เพื่อรอยยิ้มของคนที่เรารัก มีค่าเสมอ จริงมั๊ยครับ?
Comments
Post a Comment