Post#354:
ช่วงเวลาที่มีความสุขหนึ่งของมนุษย์เงินเดือน ก็คือช่วงทานข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมงาน...
ผมไม่ค่อยได้เจอมนุษย์เงินเดือนที่ทานข้าวคนเดียว ไม่สุงสิงกับใครบ่อยนัก จะเห็นมีบ้างก็พวกที่งานเร่ง พิมพ์งานไปทานข้าวไป
นอกนั้นก็ไปทานข้าวกันเป็นกลุ่มๆ แต่ก็มีบางพวกเตรียมกับข้าวมาทานร่วมกันใน office
แปลกมั๊ยครับที่เวลาเดินไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อน จะมีแรงเดินได้ไกลกว่าที่วันที่จะต้องไปทานข้าวคนเดียว?
ไม่ทราบคนอื่นๆ เป็นเหมือนที่ผมตั้งข้อสังเกตไว้มั๊ย แต่กับตัวผมนี่ ยืนยันได้ว่าจริง...
หรือจะเป็นจิตใต้สำนึกที่บอกว่า "เดินทางไกลๆ คนเดียวมันเหงา ถ้ามีเพื่อนที่รู้ใจเรา...ก็ถึงไหนถึงกัน"
เวลาทำงานก็เช่นกันล่ะครับ...
ถ้างานที่ทำมันดูยากเหลือเกิน ทำไมไม่ลองปรึกษาเพื่อนดูบ้าง?
ผมไม่ได้บอกให้โยนงานให้เพื่อนนะครับ แค่พูดคุยกับเพื่อน ประมาณว่า หยั่งความเห็น หรือขอ comment ก็อาจช่วยให้เราเห็นมุมที่ไม่เคยเห็น หรือนึกไม่ถึง ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
...
เวลาเดินไปทานข้าวไกลๆ แต่ได้เดินไปคุยไปกับเพื่อน ทางที่ว่าไกลก็ทำให้รู้สึกว่ามันใกล้ขึ้น
เวลาต้องทำงานยากๆ หรือซับซ้อน ได้คุยได้แชร์กับเพื่อนบ้าง ที่เราคิดว่ามืดมิดก็อาจสว่างขึ้นมาได้บ้าง และแม้ไม่สว่างขึ้น แต่การมีเพื่อนที่รู้ใจอยู่ด้วยในที่มืดมิด อย่างน้อยก็มีกำลังใจ ว่ามั๊ยครับ?
เราเกิดมาคนเดียวตายคนเดียวก็จริงอยู่ แต่ระหว่างที่มีชีวิตอยู่ ต้องแยกให้ถูกระหว่าง "การมีชีวิตได้โดยลำพัง" กับ "การมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว"
แบบแรก ตัวน่ะอาจจะชอบอยู่คนเดียวมากกว่า แต่หากต้องการเพื่อนมาสรวลเสเฮฮาหรือปรับทุกข์ ก็หาได้ไม่ยากเย็น
ส่วนแบบหลัง แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงคน แต่ทำไมยังรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวในโลก
เราอยู่คนเดียวโดยไม่โดดเดี่ยวได้...แต่เราโดดเดี่ยวได้แม้ไม่ได้อยู่ลำพังกับตัวเอง
เลือกแบบไหน...ใจเรากำหนดทั้งสิ้นครับ ^^
ช่วงเวลาที่มีความสุขหนึ่งของมนุษย์เงินเดือน ก็คือช่วงทานข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมงาน...
ผมไม่ค่อยได้เจอมนุษย์เงินเดือนที่ทานข้าวคนเดียว ไม่สุงสิงกับใครบ่อยนัก จะเห็นมีบ้างก็พวกที่งานเร่ง พิมพ์งานไปทานข้าวไป
นอกนั้นก็ไปทานข้าวกันเป็นกลุ่มๆ แต่ก็มีบางพวกเตรียมกับข้าวมาทานร่วมกันใน office
แปลกมั๊ยครับที่เวลาเดินไปทานข้าวกลางวันกับเพื่อน จะมีแรงเดินได้ไกลกว่าที่วันที่จะต้องไปทานข้าวคนเดียว?
ไม่ทราบคนอื่นๆ เป็นเหมือนที่ผมตั้งข้อสังเกตไว้มั๊ย แต่กับตัวผมนี่ ยืนยันได้ว่าจริง...
หรือจะเป็นจิตใต้สำนึกที่บอกว่า "เดินทางไกลๆ คนเดียวมันเหงา ถ้ามีเพื่อนที่รู้ใจเรา...ก็ถึงไหนถึงกัน"
เวลาทำงานก็เช่นกันล่ะครับ...
ถ้างานที่ทำมันดูยากเหลือเกิน ทำไมไม่ลองปรึกษาเพื่อนดูบ้าง?
ผมไม่ได้บอกให้โยนงานให้เพื่อนนะครับ แค่พูดคุยกับเพื่อน ประมาณว่า หยั่งความเห็น หรือขอ comment ก็อาจช่วยให้เราเห็นมุมที่ไม่เคยเห็น หรือนึกไม่ถึง ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
...
เวลาเดินไปทานข้าวไกลๆ แต่ได้เดินไปคุยไปกับเพื่อน ทางที่ว่าไกลก็ทำให้รู้สึกว่ามันใกล้ขึ้น
เวลาต้องทำงานยากๆ หรือซับซ้อน ได้คุยได้แชร์กับเพื่อนบ้าง ที่เราคิดว่ามืดมิดก็อาจสว่างขึ้นมาได้บ้าง และแม้ไม่สว่างขึ้น แต่การมีเพื่อนที่รู้ใจอยู่ด้วยในที่มืดมิด อย่างน้อยก็มีกำลังใจ ว่ามั๊ยครับ?
เราเกิดมาคนเดียวตายคนเดียวก็จริงอยู่ แต่ระหว่างที่มีชีวิตอยู่ ต้องแยกให้ถูกระหว่าง "การมีชีวิตได้โดยลำพัง" กับ "การมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว"
แบบแรก ตัวน่ะอาจจะชอบอยู่คนเดียวมากกว่า แต่หากต้องการเพื่อนมาสรวลเสเฮฮาหรือปรับทุกข์ ก็หาได้ไม่ยากเย็น
ส่วนแบบหลัง แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงคน แต่ทำไมยังรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวในโลก
เราอยู่คนเดียวโดยไม่โดดเดี่ยวได้...แต่เราโดดเดี่ยวได้แม้ไม่ได้อยู่ลำพังกับตัวเอง
เลือกแบบไหน...ใจเรากำหนดทั้งสิ้นครับ ^^
Comments
Post a Comment