Post#347:
เป็นเรื่องปกติที่เราร้องไห้เวลาเสียใจ แต่ใช่มั๊ยนะ ที่ "น้ำตา" เป็นสัญลักษณ์ของ "ความอ่อนแอ"
ผมเองก็ไม่กล้าลงความเห็นแบบฟันธง แต่ตามที่เข้าใจ คนส่วนใหญ่ก็คงตีความอย่างนั้น
แปลว่า "คนที่เข้มแข็ง" ไม่ควรร้องไห้รึเปล่า?
ความเห็นส่วนตัวผม...ผมมองว่า ไม่น่าจะใช่
"คนที่เข้มแข็ง" กับ "คนที่แสดงออกว่าเข้มแข็ง" ดูเผินๆ เหมือนกัน แต่ความจริงแล้วต่างกันมาก คนที่การแสดงออกต่อหน้าสาธารณชนว่า ตัวเองเข้มแข็ง บ่อยครั้ง ผมพบว่า แท้จริงแล้วใจเค้าไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เค้าแสดงออก เช่นกันกับที่ คนที่ท่าทางดูนุ่มนิ่ม ก็ไม่ได้หมายความว่า เค้าจะมีใจที่อ่อนแอ
สำหรับผม คนเข้มแข็งไม่ใช่คนที่ไม่เคยร้องไห้ ไม่ใช่คนที่ไม่ยอมให้ตัวเองอ่อนแอ หากแต่เป็นคนที่ก้าวข้ามผ่านความอ่อนแอได้ทุกครั้งที่มันมาเยี่ยมเยือนเค้าต่างหาก
ผมไม่เห็นว่า การร้องไห้นั้นเป็นเรื่องผิด แต่การเลือกเวลาและสถานที่ที่จะร้องไห้ต่างหากที่น่าจะเป็นประเด็น อย่าลืมว่าเราเป็น "สัตว์สังคม" มีสถานะภาพและมีภาพลักษณ์บางอย่างที่ต้องรักษา ดังนั้น เราร้องไห้ได้ ถ้ากาละและเทศะเปิดให้เราทำได้
การร้องไห้เป็น "กลไกป้องกันตัวเอง" ตามธรรมชาติที่สำคัญ ที่ช่วยให้ความเครียด, ความเศร้า และความเจ็บช้ำ มันได้เอ่อท้นออกจากใจบ้าง ใครมัวแต่หลอกตัวเองว่า "คนเข้มแข็งต้องไม่ร้องไห้" สุดท้ายคงบ้าตายครับ ปล่อยให้น้ำตามันละลายอารมณ์บั่นทอนลงบ้างน่ะเป็นเรื่องดี และไม่ได้เป็นสิ่งแสดงความอ่อนแอแต่อย่างใดครับ
ถ้าเราร้องไห้แบบฟูมฟาย ไม่มีสติพิจารณาผิดถูก ทั้งปีทั้งชาติจมจ่อมอยู่กับความผิดหวังชอกช้ำทั้งหลาย แม้ฉากหน้าจะแสดงออกว่าเข้มแข็ง ไม่มีน้ำตา แต่เมื่ออยู่ลำพังกลับเฝ้าแต่โศกเศร้า...แบบนี้เรียกว่า "เข้มแข็ง" งั้นรึเปล่าครับ?
ตรงกันข้าม ถ้าเรารู้ว่าเราเศร้า, เจ็บ, อ่อนล้า, ท้อถอย หรือมีอารมณ์บั่นทอน เราปล่อยให้น้ำตาไหล เราปล่อยให้ตัวเราสะอึกสะอื้น ไม่ว่าจะร้องไห้คนเดียว หรือซบไหล่ใครซักคน หากแต่รุ่งขึ้นหรือวันต่อๆ ไป เราค่อยๆ ดีขึ้น กลับมายิ้มได้ สู้ชีวิตได้...แบบนี้น่ะรึครับ ที่เราไปสรุปว่า คนร้องไห้คือคนอ่อนแอ?
สำหรับผม คนเข้มแข็งคือคนที่เจ็บได้ ร้องไห้เป็น และไม่ว่าจะล้มกี่ครั้ง ก็กลับมาลุกขึ้นยืนสู้ได้ใหม่ แม้จะยังมีคราบน้ำตา
ไม่ใช่คนที่แสดงออกว่าเข้มแข็ง แต่แท้ที่จริงแล้ว "ใจไม่สู้" เพราะแค่จะก้าวผ่านอดีตยังไม่กล้า ได้แต่ตัดพ้อ ได้แต่โศกา
ร้องไห้เถอะครับ มันไม่ใช่เรื่องผิด แต่ถ้าร้องไห้ไม่เลิก คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือตัวเราและคนที่รอให้เรากลับมาเข้มแข็ง...รึมิใช่?
Comments
Post a Comment