Post#336:
ไม่แน่ใจว่า เรื่องที่จะแชร์ต่อไปนี้ เกิดขึ้นกับเฉพาะคนที่อายุใกล้ดอนเมืองอย่างผมรึเปล่า แต่เท่าที่สังเกต (อย่างไม่ได้เข้าข้างตัวเอง) ผมพบว่าเรื่องนี้เกิดกับคนทุกเพศทุกวัย
ผมกำลังพูดถึง ความประมาทที่คิดว่าตัวเอง "จำได้"
ลองทดสอบครับ...
เมื่อเช้านี้ ทานอะไรครับ? "อุ๊ย ง่ายๆ ตอบได้"
เมื่อเช้าวานนี้ ทานอะไรครับ? "อืมมม คิดว่า.."
แล้วเมื่อเช้าวันเสาร์ที่แล้ว ทานอะไรครับ? "..."
เรื่องอาหารเช้า อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องจำ ตอบไม่ได้ ผมถือว่า ok
แต่ถ้านายเรียกไปคุยงาน, เราเข้าไปประชุม หรือไปคุยงานกับลูกค้า...แล้วเราไม่คิดจะ "จด" เพราะประมาทคิดว่าจะ "จำได้" ผมขอฟันธงว่า ใครที่คิดแบบนี้ ถือว่า "ผิด"
ชั่วขณะที่พึ่งคุยกันจบน่ะ ผมไม่เถียงครับ ว่าพอจะจำได้ แต่อย่าลืมว่า วันทั้งวันเราคุยกับคนนั้นคนนี้สิบเรื่องร้อยหน้า จะให้จำเนื้อความครบถ้วน 100% น่ะ ยากมาก
ระยะแค่เดินออกจากห้องประชุม ไปที่โต๊ะทำงาน แค่แวะคุยกับเพื่อนไม่ถึง 10 นาที กลับไปถึงโต๊ะ ไอ้ที่พึ่งจำมาจากห้องประชุม เราก็ชักจะไม่มั่นใจแล้ว (อาจจะไม่ทุกคนนะครับ)
จำผิดๆ ถูกๆ ก็ไปทำผิดๆ ถูกๆ นอกจากส่งงานไปแล้วไม่ได้คุณภาพ ยังทำให้เสียความน่าเชื่อถืออีกด้วย
ดังนั้น อย่าหวังพึ่งแต่การจำครับ ควรจะต้องจดสิ่งที่พูดคุยกันไว้ด้วย เพื่อเอาไว้ทบทวนเวลาไม่แน่ใจ หรือเอาไว้เป็น "เกราะกันภัย" เมื่อคราวซวยมาเยือน (บางทีนายลืม, บางทีเพื่อนร่วมงานมึน, บางทีลูกค้าจำสับสน และสำคัญที่สุด บางทีเรา "โก๊ะ")
อีกอย่างหนึ่งที่เกิดกับผมประจำคือ นึกอะไรดีๆ ได้ แล้วไม่รีบจด พอถึงเวลาจะต้องสั่งงานหรือจะหาข้อมูล จู่ๆ ก็นึกไม่ออกไปซะอย่างนั้น กว่าจะนึกออกว่าจะสั่งงานเรื่องอะไร บางทีก็เกือบข้ามวัน
เคยรับหน้าที่จดบันทึกการประชุมมั๊ยครับ?
ถ้าอยากบันทึกการประชุมมีคุณภาพที่สุด ควรจัดให้เสร็จในวันนั้นเลย ข้ามวันแล้ว บันทึกฯ จะไม่เคยสมบูรณ์ครับ (เข้าใจว่า เพราะความจำระยะสั้นของคนเราทำงานเหมือน RAM ไม่ใช่ ROM นอนเมื่อไหร่ก็เท่ากับปิดเครื่อง และเมื่อไม่มีไฟเลี้ยง ความจำใน RAM ก็หายหมด)
หลังๆ มานี้ ผมจะเตือนตัวเองเสมอว่า "จดสิอย่าแค่จำ" กับ "นึกได้ต้องรีบจด"
นอกจากนั้น แทบจะทุกครั้งที่ผมคุยงานกับน้องๆ ผมจะ "บังคับ" ให้เค้า "จด" และ "อ่านทวน" ก่อนจะให้ไปทำงานต่อ จะได้ไม่ต้องมานั่งเถียงกันภายหลัง
ว่าแล้วก็ขอตัวไปหา "แปะก๊วย" หม่ำก่อนนะครับ ^^
Comments
Post a Comment