Post#3-2:
คงมีบ้างบางครั้งที่เราไม่รู้ว่า คนที่กำลังยิ้มและหัวเราะอยู่กับเราต่อหน้านั้น จริงๆ แล้วเค้าเสแสร้งหรือว่าจริงใจกันแน่
เคยมีลูกน้องผมคนหนึ่ง ที่กังวลกับเรื่องนี้มากจนไม่เป็นทำอะไร เรียกว่าเข้าข่าย เสีย self ไปเลยก็ว่าได้ เพราะมัวแต่จะกังวลว่า ตัวเองจะเป็นที่ถูกใจคนนั้น นู้น นี้ มั๊ย?
ผมอยากจะบอกว่า จริงๆ แล้วเพื่อนร่วมงานของเราเค้าก็ไม่ค่อยมามีเวลาสนใจเรื่องของเราเท่าไหร่หรอกครับ เพราะตัวเค้าเองก็มีเรื่องของตัวเอง ของครอบครัว แล้วก็เรื่องงาน เต็มไปหมดอยู่แล้ว
...
ถ้าเราต้องมาคอยเปลี่ยนแปลงหรือระแวดระวังตลอดเวลา ว่าจะทำให้คนอื่นชอบใจหรือไม่นี่ ชีวิตเราคงไม่มีความสุขเอาซะเลย
แต่ก็ใช่ว่า อยากจะทำอะไรก็ทำ โดยไม่แคร์ว่าใครจะเป็นยังไงนะครับ...แค่ใส่ใจให้มากขึ้นสักนิด ว่าสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุขน่ะ จะไม่ไปกระทบหรือละเมิดคนอื่นจนเกินงาม
และที่สำคัญ อยากให้เราจำไว้ให้ดีว่า ผู้คนไม่ได้จำความดีที่เราทำให้เค้าต่อหน้า มากเท่ากับความไม่ดีที่เราทำลับหลัง
หรือที่ฝรั่งว่าไว้ว่า "Life isn't about who's real to your face, it's about who's real behind your back."
แปลว่า "ชีวิตนั้น ไม่ได้สำคัญที่ใครจริงใจต่อหน้าเรา หากแต่เป็นใครจริงใจเมื่ออยู่ลับหลังต่างหาก"
...
ถ้าเจอเพื่อนร่วมงานคนไหนที่ต่อหน้าเราก็หวานจี๋ ดีงาม แต่ลับหลังนินทาเราจนเกินความพอดี ก็จงพยายามอยู่ให้ห่างเถอะครับ
สังเกตให้ดีนะครับ ผมหมายถึงนินทาจนเกินพอดี ส่วนจะไม่ให้ใครพูดถึงเรายามลับหลังเลยโดยเด็ดขาดนั้น ก็คงเป็นไปไม่ได้
"ชื่นชม" นั้น ต่างจาก "ป้อยอ" ฉันใด "พูดถึง" ก็ต่างจาก "นินทา" ฉันนั้น ล่ะครับ
Comments
Post a Comment