Post#3-3:
และแล้ววันที่ผมรอคอยมานานก็มาถึง...
นั่นก็คือวันที่ได้ออกมาร่วม Outing กับทีมงานของบริษัทแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยสารพันปัญหาให้ผมแก้ไม่เว้นวัน
แต่แปลกที่ผมกลับผูกพันกับบริษัทนี้เป็นอย่างมาก...มากจนผมคิดไม่ออกว่า ผมทุ่มเทมากขนาดนี้ไปเพื่ออะไร?
...
ที่เค้าเคยว่ากันว่า "ความทุกข์สอนอะไรเราได้มากกว่าความสุข" ก็คงจะเป็นคำอธิบายให้ผมได้บางส่วน
เพราะฝ่าความทุกข์มามาก จึงจดจำรายละเอียดของแต่ละวันแต่ละคืนได้มาก...และแน่นอนว่า ผมจำต้องใช้พลังใจและพลังกายที่มากมายในการฟันฝ่า
แม้ผมจะพาบริษัทนี้ ข้ามผ่านอุปสรรคมาแล้วหลายครั้งหลายครา แต่ก็ดูเหมือนว่า พายุที่ถาโถมมานั้น ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงโดยง่าย
และด้วยเหตุนั้น "กัปตันเรือ" อย่างผม จึงยังไม่อาจนั่งจิบไวน์ดูนกนางนวลได้ หากแต่ต้องจับพวงมาลัยเรือไว้อย่างมิอาจประมาทได้แม้เพียงเสี้ยววินาที
หรือนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมยังต้องอยู่ตรงนี้...ฟ้าอาจกำลังหยั่งกำลังใจและฝีมือของผม ว่าถึงพร้อมหรือไม่
และผมคงไม่มีทางเลือกมากไปกว่าการที่ผมจะต้องพยายามทุกวิถีทาง เพื่อนำพาลูกเรือทุกคนไปสู่จุดหมายที่ต้องการให้ได้
...
ตลอดทั้งวัน ผมเฝ้าดูทีมงานทุกคนทำกิจกรรมร่วมกัน...ได้เห็นความทุ่มเท เห็นความตั้งใจ เห็นคราบเหงื่อ เห็นรอยยิ้ม และได้ยินเสียงหัวเราะ ของพวกเค้า...
หรือนี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ผลักดันให้ผมมาถึงจุดนี้ได้ แม้จะเหนื่อยทั้งใจและกายสารพัดก็ตาม...คงเหมือนที่ผมเคยแชร์ไว้ (Post#2-280)
...เมื่อเรามีใครที่ต้องปกป้อง...เราจะเข้มแข็งขึ้นเสมอ...
Comments
Post a Comment