Post#314:
เมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา ผมอารมณ์ขุ่นนิดหน่อย เพราะลูกน้องขาดการประชุมโดยไม่ได้ขออนุญาต
จริงๆ แล้ว มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไร แต่ผมคิดว่า น้องคงยังมีวุฒิภาวะไม่เพียงพอ จึงไม่รู้ว่าอะไรเป็นเรื่องควรหรือไม่ควร
ถ้าเป็นการเรียกประชุมกะทันหันแล้วลูกน้องไม่อยู่หรือไม่พร้อมประชุม ผมรับได้และเข้าใจได้เสมอ แต่ถ้านัดล่วงหน้าก็แล้ว ให้เลขาฯ ส่งเมล์คอนเฟิร์มก็แล้ว ยังกล้าที่จะขาดประชุมอีกนี่ ผมก็แอบงงแอนด์หงุดหงิดนิดๆ เพราะไม่เข้าใจวิธีคิดแบบนี้
ที่สำคัญคือ ไม่ได้โทรมาลาหรือแจ้งให้ใครทราบ จนผมให้ตามตัว จึงได้ทราบว่าไปหาลูกค้าข้างนอก แต่กลับมาไม่ทัน ก็เลยไม่มาแล้ว
ผมแอบนึกในใจ "อ้าว! แล้วเมิงไม่คิดจะแจ้งให้ชาวบ้านชาวช่องรับรู้เลยหรือไง (วะ) แล้วประชุมนี่ จัดขึ้นเพื่อเมิงเลย เชิญซัพฯ ซึ่งเป็นคนนอกมาด้วยเนี่ย"
เป็นอันว่า ผมต้องประชุมไปโดยไม่มีน้องเค้า และคงต้องไปนั่งเสียเวลาอธิบายงานให้ฟังอีก แทนที่วันนี้จะสรุปงานได้
ที่เด็ดกว่านั้นคือ น้องคนนั้นเค้า "ฝาก" น้องอีกคน มาขอโทษผม ทั้งๆ ที่เค้าควรจะโทรมาขอโทษด้วยตัวเอง
ความจริงเรื่องนี้เป็นมารยาทพื้นฐานในการทำงานร่วมกับผู้อื่น ยิ่งโดยเฉพาะการทำแบบนี้ เสมือนเป็นการไม่ให้เกียรตินาย แบบนี้หาทางเจริญได้ยากครับ
ผมไม่ได้อยากจะมากเรื่อง หรือเจ้ายศ แต่ผมคิดว่า ผมจำเป็นต้องจัดเลกเชอร์ให้น้องเค้านิดหน่อยเมื่อเจอกัน เพื่อปรับวิธีคิดและสอนมารยาททางสังคม ไม่งั้นไปทำกับคนอื่น จะกลายเป็นเสียมาถึงนายได้
ผมเองซะอีก ที่เมื่อต้องยกเลิกประชุมหรือเข้าประชุมสาย ยังต้องโทรศัพท์ไปขอโทษลูกน้องด้วยตัวเอง เพราะอยากให้เค้ารับรู้ว่าเราแคร์และให้ความสำคัญกับเค้า ไม่ใช่เค้าเป็นลูกน้อง จะยังไงก็ได้
ที่ร่ายมาซะยืดยาวนี่ ไม่ได้มีอารมณ์โกรธเหลือแล้วล่ะครับ เหลือแต่ความเซ็งเล็กๆ เท่านั้น
วันศุกร์แล้วนี่นา งั้นก็ทิ้งความเซ็งนี้ไว้เท่านี้นะครับ
อิอิ บ่นแล้วตีจาก ^^
Comments
Post a Comment