Post#326:
ผมเคยถามลูกน้องท่านหนึ่งว่า "ราคาห้องที่ว่านี่ รวมอาหารเช้าด้วยมั๊ย?"
เรื่องเริ่มต้นด้วยการที่ผมจะต้องเดินทางไปต่างประเทศ ก็เลยจะให้เธอจองห้องให้ แน่นอนว่า ก็ต้องเช็คราคาให้แน่ๆ ก่อน
คำตอบที่ได้ก็คือ "ทางโรงแรมไม่ได้บอกค่ะ"
ถามว่าคำตอบนี้ผิดมั๊ย ผมก็ต้องบอกว่า "ไม่ผิด" แต่ถ้าถามต่อว่า ถูกมั๊ย ผมต้องบอกว่า "ไม่ถูก"
ทำไมผมถึงตอบเหมือนกวนทีนว่า ทั้ง "ไม่ผิด" และ "ไม่ถูก"?
ที่บอกว่า "ไม่ผิด" ก็เพราะผมไม่ได้ให้เธอถามคำถามนี้ เมื่อเธอบอกว่า "เค้าไม่ได้บอก" จึงถือว่า "ไม่ผิด"
แต่เพราะนี่เป็นเรื่องพื้นฐานของการจองห้อง ที่ควรต้องถาม แต่เธอไม่ได้ถาม (อาจจะเพราะด้อยประสบการณ์ หรือลืม) ผมจึงบอกว่า "ไม่ถูก"
จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องของวิธีคิด ว่า "เค้าไม่ได้บอก" หรือ "เราไม่ได้ถาม" คงไม่ต้องอธิบายซ้ำ ว่าอะไรคือการ "ชี้เข้า" และอะไรคือการ "ชี้ออก"
ในชีวิตการทำงาน เราตอบคำถามด้วยคำตอบไหนบ่อยกว่ากันครับ?
"ผม (หนู) ไม่ผิดนะครับ (ค่ะ) เพราะเค้าไม่ได้บอก"
หรือ "ผม (หนู) ผิดเองครับ (ค่ะ) เพราะผม (หนู) ไม่ได้ถาม"
ถ้าตอบแบบแรก ก็ "ไม่ผิด" แต่ "ไม่ถูก" ส่วนถ้าตอบแบบหลัง ก็ "ไม่ผิด" และ "น่าเอ็นดู" ครับ ^^
Comments
Post a Comment