Post#2-209:
วันนี้ ผมมีอันต้องเดินทางไปต่างจังหวัด เพื่อปฏิบัติภารกิจบางอย่าง ^^
ฟังดูเหมือนไปทำราชการลับ แต่เปล่าเลยครับ แค่ไปร่วมประชุมงานกับเพื่อนแค่นั้นเอง
เนื่องจากผู้ใหญ่ที่เราเชิญท่านมาร่วมประชุม ท่านมีเวลาค่อนข้างน้อย ก็เลยต้องรวบยอดเป็น Lunch Meeting และหลังจากประชุมเสร็จ ก็ยังพอมีเวลาคุยกันอีกนิดหน่อย
ใจความสำคัญตอนหนึ่งของการสนทนานั้น ท่านได้แสดงทัศนะเกี่ยวกับเรื่องความรับผิดชอบในฐานะนักบริหารมืออาชีพไว้น่าฟังมาก ผมเลยขออนุญาตมาแชร์ให้ฟังครับ
เวลามี project ใหญ่ๆ เป็นใครก็ต้องอยากได้ ยิ่งโดยเฉพาะนักบริหารมือใหม่และนักบริหารสมัครเล่นด้วยแล้ว ไม่ค่อยสนใจว่ารับงานไปแล้วจะเป็นยังไง คว้าได้เป็นต้องคว้าไว้ก่อน
แต่หากเป็นนักบริหารมืออาชีพแล้ว เค้าจะพิจารณาก่อนว่า ถ้ารับงานไปแล้ว จะสามารถส่งมอบสิ่งที่ดีที่สุดได้หรือไม่ เรียกว่า เงินน่ะก็อยากได้ แต่หากรับงานไปแล้ว ทำได้ไม่ดีพอ รังแต่จะกลายเป็นทำให้เสียชื่อและสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นแล้วล่ะก็...ต่อให้มีเงินมากองตรงหน้าเท่าไหร่ เค้าก็จะไม่รับงานโดยเด็ดขาด
ฟังดูเหมือนจะ over แต่มืออาชีพที่มีความรับผิดชอบในระดับสูง มีความทระนงในศักดิ์ศรีของตนนั้นมีอยู่จริง อย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้เจอคนหนึ่งแล้ว
...
ท่ามกลางกระแสแห่งความกระหายหิว เห็นเงินเป็นพระเจ้า ก็ยังมีคนที่มิยอมพ่ายแพ้ต่ออำนาจแห่งเงินตรา...
แม้มันจะมิใช่เรื่องแปลกอันใด ที่เราอยากจะมีเงินมากๆ เพราะเงินอาจเนรมิตอะไรต่อมิอะไรได้ร้อยแปดพันประการ...ยังไงก็ตามแต่ ผมก็อยากจะเชิญชวนให้คิดตามสิ่งที่ผู้ใหญ่ท่านนี้ได้ถ่ายทอดเอาไว้
นั่นคือ อย่าให้เงินซื้อได้กระทั่งความทระนงของตัวเราโดยเด็ดขาดครับ
หากต้องมีชีวิตที่มั่งคั่ง แต่ในใจสุมไปด้วยความอดสู...คงมิสู้มีชีวิตที่มั่งคั่งน้อยลงไปบ้าง แต่สามารถสบตาผู้คนได้อย่างทระนง
ทิ้งท้ายแบบลิเกนิดๆ ว่า หากไร้ซึ่งความทระนงแล้วไซร้...เราฤาจะหาญกล้าเชิดหน้ามองฟ้าได้?
Comments
Post a Comment