Post#2-222:
หัวค่ำนี้ผมนัดอดีตลูกน้อง 2 ท่านมาทานข้าวด้วย
เรื่องของเรื่องก็คือมีเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือจากพวกเค้านั่นแหละครับ
หลังจากที่ทานมื้อค่ำเสร็จ ผมก็เริ่มเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ และแน่นอนว่าทั้ง 2 คนก็ตกปากรับคำจะช่วยเหลือเป็นอย่างดี
ไม่ใช่น้องเค้าช่วย เพราะผมติดสินบนเลี้ยงอาหาร หากแต่เป็นเพราะความสัมพันธ์อันดีที่เคยเกื้อหนุนกันมา และเพราะนิสัยส่วนตัวของเค้าทั้ง 2 คน ที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
...
ว่ากันตามจริง แม้ส่วนตัวผมมักจะต้องทำงานนั่น นู่น นี่ ด้วยตัวเองอยู่เป็นประจำ แต่ผมก็มักที่จะไม่ลังเลที่จะขอคำแนะนำหรือความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือผู้น้อย
ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องที่ผมไปขอคำแนะนำหรือขอความช่วยเหลือนั้น ผมได้พิจารณาดีแล้วว่า ไม่ได้สร้างความลำบากใจหรือเดือดร้อนให้กับผู้ที่จะต้องให้ความช่วยเหลือ
และที่สำคัญ ผมก็ไม่เคยลืมคุณงามความดีที่เค้าช่วยเหลือผม หากมีโอกาสผมจะต้องหาทางทดแทนให้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
...
ที่ผมเล่ามานี่ ใช่ว่าจะมาอวดว่าตัวเองเป็นคนดี หากแต่มานำเสนอมุมมองว่า ไม่ใช่เรื่องผิดที่จะขอความช่วยเหลือ หากว่ามันเป็นเรื่องที่อยู่ในวิสัยที่เค้าจะช่วยเหลือเราได้โดยที่เค้าไม่เดือดร้อน
อีกมุมมองหนึ่งก็คือ จริงอยู่ที่มันคือความดีเลิศ...หากคนๆ หนึ่ง พึงทำดีต่อผู้อื่น โดยมิคาดหวังว่าจะได้ความดีตอบ
...แต่การที่คนอื่นดีตอบ ก็อาจเป็นตัวชี้วัดได้บ้าง...ว่าที่ผ่านมาเราเคยทำดีกับคนอื่นไว้บ้างหรือไม่?
...
ขอบคุณน้องทั้ง 2 ที่เต็มใจช่วยเหลือในยามที่พี่ต้องการ...
ขอบคุณยิ่งกว่า สำหรับคำสอนของแม่ ให้เชื่อมั่นในเรื่องความกตัญญูรู้คุณ
และขอบคุณที่สุด สำหรับคุณธรรมน้ำมิตรที่ยังมีอยู่จริงในโลกปัจจุบันทึ่แสนจะแก่งแย่งเช่นนี้ครับ
Comments
Post a Comment