Post#2-210: เรื่องของ "เด็กชายตาบอด"

Post#2-210:

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ผมนำมาจาก website หนึ่ง อ่านจบปุ๊บ ผมก็มีความรู้สึกว่า เวลาที่จะบอกเล่าอะไรให้ใครฟังนั้น มันจะมีประสิทธิภาพเพียงใด ขึ้นอยู่กับวิธีการเล่าเรื่องเป็นสำคัญ ลองอ่านตามกันดูนะครับ...

A Blind Boy Sat On The Steps Of A Building With A Hat By His Feet. He Held Up A Sign Which Said: "I Am Blind, Please Help." There Were Only A Few Coins In The Hat.

เด็กชายตาบอดคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่บันไดทางขึ้นตึก โดยมีหมวกวางอยู่แทบเท้า เค้าวางป้ายหนึ่งไว้ มีข้อความเขียนว่า "ผมตาบอด ได้โปรดช่วยผมด้วย" แต่ก็มีเศษเหรียญจำนวนน้อยนิดเท่านั้นที่อยู่ในหมวก

A Man Was Walking By. He Took A Few Coins From His Pocket And Dropped Them Into The Hat. He Then Took The Sign, Turned It Around, And Wrote Some Words. He Put The Sign Back So That Everyone Who Walked By Would See The New Words.

มีชายคนหนึ่งเดินผ่านมา เค้าหยิบเหรียญจำนวนหนึ่งใส่ลงในหมวก จากนั้นเค้าก็หยิบแผ่นป้ายขึ้นมา พลิกกลับด้าน แล้วเขียนบางข้อความลงไป เค้าวางป้ายนั้นคืน เพื่อที่จะให้คนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมาได้เห็นข้อความใหม่นั้น

Soon The Hat Began To Fill Up. A Lot More People Were Giving Money To The Blind Boy. That Afternoon The Man Who Had Changed The Sign Came To See How Things Were. The Boy Recognized His Footsteps And Asked, "Were U The One Who Changed My Sign This Morning? What Did U Write?" 

จากนั้นไม่นาน หมวกก็เริ่มมีเหรียญเพิ่มขึ้น ผู้คนต่างก็ให้เงินแก่เด็กชายตาบอด แล้วบ่ายวันนั้น ชายคนที่เปลี่ยนข้อความบนป้าย ก็กลับมาดูว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง เด็กชายจำเสียงฝีเท้าได้และได้ถามขึ้นว่า "คุณคือคนที่เปลี่ยนข้อความบนป้ายของผมเมื่อเช้านี้ใช่มั๊ยครับ?" "คุณเขียนอะไรลงไป?"

The Man Said, "I Only Wrote The Truth. I Said What U Said But In A Different Way."
What He Had Written Was: "Today Is A Beautiful Day & I Cannot See It."

ชายคนนั้นกล่าวว่า "ผมแค่เขียนความจริงเท่านั้น ผมเขียนในสิ่งที่คุณเขียนในวิธีที่ต่างออกไป" ข้อความที่ชายคนนั้นเขียนก็คือ "วันนี้ช่างเป็นวันที่งดงามจริงๆ แต่ผมมองไม่เห็นมัน"

Do U Think The First Sign & The Second Sign Were Saying The Same Thing? Of Course Both Signs Told People The Boy Was Blind. But The First Sign Simply Said The Boy Was Blind. The Second Sign Told People They Were So Lucky That They Were Not Blind. Should We Be Surprised That The Second Sign Was More Effective?

คุณคิดว่าป้ายแรกและป้ายที่สอง พูดเรื่องเดียวกันหรือไม่? แน่นอนว่าทั้งสองป้ายต่างก็บอกผู้คนว่า เด็กชายคนนั้นตาบอด แต่ป้ายแรกแค่บอกอย่างง่ายๆ ว่าเด็กชายนั้นตาบอด หากแต่ป้ายที่สองกลับสื่อกับผู้คนที่ผ่านไปมาว่า พวกเค้าโชคดีที่ไม่ได้ตาบอด 

ดังนั้น เราจึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่า ทำไมป้ายที่สองจึงสั่นสะเทือนจิตใจคนได้เหนือกว่า?

Moral Of The Story:

บทเรียนที่ได้จากเรื่องนี้:

Be Thankful For What You Have.

จงขอบคุณในสิ่งที่เรามี

Be Creative. Be Innovative. Think Differently And Positively.

จงหมั่นสร้างสรรค์ จงหมั่นคิดค้นสิ่งใหม่ๆ จงคิดอย่างแตกต่างและเป็นไปในเชิงบวก

...

เรื่องก็จบลงเท่านี้ครับ...แต่ผมอยากขออนุญาตเสริมความเห็นเพิ่มเติมเล็กน้อย...

เมื่อเราบอกคนอื่นว่า เราตาบอด นั่นเป็นการเอาปัญหาของเราไปให้คนอื่น และเรากำลังทำให้เค้าปิดหัวใจ

แต่เมื่อเราบอกคนอื่นว่า คุณโชคดีจังที่ไม่ได้ตาบอด นั่นเป็นการพูดเรื่องของเค้า...

และเมื่อเป็นเรื่องของเค้า...เค้าจึงเปิดหัวใจ...เมื่อใจเปิด สมองจึงเปิด รับรู้และเข้าใจถึงความสวยงามของการมองเห็น...ในขณะเดียวกันนั้น ก็บังเกิดความสงสารและเห็นใจคนที่ไม่อาจมองเห็น

พึงชนะใจผู้อื่นได้ด้วยการเปิดใจครับ ^^

cr: http://www.citehr.com/30615-nice-short-story-worth-reading.html