Post#3-33:
ผมชอบดูรายการทำอาหาร และส่วนตัวผมก็ชอบทำอาหาร...แต่ผมทำอาหารไม่อร่อย
ผมชอบดูรายการแข่งขันร้องเพลง และส่วนตัวผมก็ชอบร้องเพลงอยู่ไม่น้อย...แต่ผมร้องเพลงไม่เก่งเอาเสียเลย
ผมชอบชมรายการแข่งขันกอล์ฟ และส่วนตัวผมรักกีฬากอล์ฟเป็นที่สุด...แต่ผมเล่นกอล์ฟได้แย่สุดๆ
...
แล้วทำไมผมยังคงทำอาหารต่อไป, ยังคงร้องเพลงไปเรื่อย และยังคงไม่หยุดที่จะเล่นกอล์ฟ?
เหตุผลนั้นแสนจะสามัญธรรมดา...เพราะทั้งการทำอาหาร, ร้องเพลง และเล่นกอล์ฟนั้น เป็นสิ่งที่ผมทำเพื่อคลายเครียด...ไม่ใช่เพื่อเคร่งเครียด
หากเมื่อใดที่ผมเอาจริงเอาจังจนเกินไปกับงานอดิเรกหรือกีฬาที่ใช้เพื่อผ่อนคลาย...ย่อมหมายความว่า ผมหลุดจากวัตถุประสงค์ของการผ่อนคลายไปเรียบร้อยแล้ว
ลองถามตัวเองดูครับ...เราลืมบ่อยครั้งแค่ไหน ว่าจุดหมายที่กำลังจะไปให้ถึง คือจุดไหนกันแน่?
...
ความสูญเปล่าที่สุดของชีวิต ก็คือการทำอะไรแบบไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร และการทำอะไรแบบไม่ตอบโจทย์เป้าหมาย แบบที่ว่านี่เองครับ...
ทำงานอดิเรกหรือเล่นกีฬาเพื่อคลายเครียด...แต่กลับเครียดที่จะทำงานอดิเรกและเล่นกีฬานั้นให้ได้ดีดังใจ
ตั้งใจจะไปพักผ่อนกับครอบครัวให้มีความสุขด้วยการท่องเที่ยว...แต่หลายครั้งกลับทะเลาะกันตอนคุยกันเรื่องการวางแผนท่องเที่ยวนั่นเอง
มันเป็นตลกร้าย...ที่บ่อยครั้งและบางครา มนุษย์เราก็บ้าบอแบบนี้...บ้าบอแบบที่มักจะก้มหน้าก้มตาทำอะไรก็ตาม โดยไม่ได้คำนึงถึงปลายทาง หรือมากครั้งที่หลงลืมไปว่า ทำมันไปเพื่ออะไร?
...
ทบทวนดูเถิดครับ...
กี่ครั้งที่เราเคร่งเครียดจนเกินงามกับงานอดิเรกหรือกีฬา...ทั้งๆ ที่เราควรจะผ่อนคลาย
กี่ครั้งที่เราทะเลาะหรือถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดงกับการวางแผนไปเที่ยว...ทั้งๆ ที่เราควรจะมีความสุข
กี่ครั้งที่เราตำหนิหรือทำให้คนที่เรารักเสียใจ เพราะเค้าทำของของเราแตกหักเสียหาย...ทั้งๆ ที่ของมีไว้ให้ใช้ แต่คนมีไว้ให้รัก (Post#328)
ผมชอบดูรายการทำอาหาร และส่วนตัวผมก็ชอบทำอาหาร...แต่ผมทำอาหารไม่อร่อย
ผมชอบดูรายการแข่งขันร้องเพลง และส่วนตัวผมก็ชอบร้องเพลงอยู่ไม่น้อย...แต่ผมร้องเพลงไม่เก่งเอาเสียเลย
ผมชอบชมรายการแข่งขันกอล์ฟ และส่วนตัวผมรักกีฬากอล์ฟเป็นที่สุด...แต่ผมเล่นกอล์ฟได้แย่สุดๆ
...
แล้วทำไมผมยังคงทำอาหารต่อไป, ยังคงร้องเพลงไปเรื่อย และยังคงไม่หยุดที่จะเล่นกอล์ฟ?
เหตุผลนั้นแสนจะสามัญธรรมดา...เพราะทั้งการทำอาหาร, ร้องเพลง และเล่นกอล์ฟนั้น เป็นสิ่งที่ผมทำเพื่อคลายเครียด...ไม่ใช่เพื่อเคร่งเครียด
หากเมื่อใดที่ผมเอาจริงเอาจังจนเกินไปกับงานอดิเรกหรือกีฬาที่ใช้เพื่อผ่อนคลาย...ย่อมหมายความว่า ผมหลุดจากวัตถุประสงค์ของการผ่อนคลายไปเรียบร้อยแล้ว
ลองถามตัวเองดูครับ...เราลืมบ่อยครั้งแค่ไหน ว่าจุดหมายที่กำลังจะไปให้ถึง คือจุดไหนกันแน่?
...
ความสูญเปล่าที่สุดของชีวิต ก็คือการทำอะไรแบบไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร และการทำอะไรแบบไม่ตอบโจทย์เป้าหมาย แบบที่ว่านี่เองครับ...
ทำงานอดิเรกหรือเล่นกีฬาเพื่อคลายเครียด...แต่กลับเครียดที่จะทำงานอดิเรกและเล่นกีฬานั้นให้ได้ดีดังใจ
ตั้งใจจะไปพักผ่อนกับครอบครัวให้มีความสุขด้วยการท่องเที่ยว...แต่หลายครั้งกลับทะเลาะกันตอนคุยกันเรื่องการวางแผนท่องเที่ยวนั่นเอง
มันเป็นตลกร้าย...ที่บ่อยครั้งและบางครา มนุษย์เราก็บ้าบอแบบนี้...บ้าบอแบบที่มักจะก้มหน้าก้มตาทำอะไรก็ตาม โดยไม่ได้คำนึงถึงปลายทาง หรือมากครั้งที่หลงลืมไปว่า ทำมันไปเพื่ออะไร?
...
ทบทวนดูเถิดครับ...
กี่ครั้งที่เราเคร่งเครียดจนเกินงามกับงานอดิเรกหรือกีฬา...ทั้งๆ ที่เราควรจะผ่อนคลาย
กี่ครั้งที่เราทะเลาะหรือถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดงกับการวางแผนไปเที่ยว...ทั้งๆ ที่เราควรจะมีความสุข
กี่ครั้งที่เราตำหนิหรือทำให้คนที่เรารักเสียใจ เพราะเค้าทำของของเราแตกหักเสียหาย...ทั้งๆ ที่ของมีไว้ให้ใช้ แต่คนมีไว้ให้รัก (Post#328)
Comments
Post a Comment