Post#3-41:
ผมเชื่อว่า ทุกคนทราบดีว่า คนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
ผมเองก็เชื่ออย่างนั้นมาตั้งแต่เล็กจนโต...และแน่นอนว่าผมก็โตมาด้วยน้ำนมแม่ โตมาด้วยความรักและเอาใจใส่ดูแลของแม่
แต่ผมชักไม่ค่อยแน่ใจ...ว่าคนเราในปัจจุบันใช้ชีวิตแบบผิดๆ จนทำให้เราเกิดการ "mutation" หรือกลายพันธุ์จากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมไปเป็นอื่นรึเปล่า?
...
เรื่องของเรื่องเกิดจาก วันนี้ผมพาลูกสาวและภรรยามาหาหมอ เพราะทั้ง 2 สาว เกิดไม่สบายขึ้นมาพร้อมๆ กัน
ระหว่างรอหมอ ภรรยาผมก็ปลีกตัวไปพบหมอของเธอ และให้ผมอยู่กับลูก...จึงแน่นอนว่า ตอนหมอเรียกลูกสาวเข้าห้องตรวจ ภรรยาผมไม่ได้อยู่ด้วย
เมื่อหมอถามอาการของลูก เช่น ลูกมีไข้ตั้งแต่ตอนไหน, มีอาการยังไง, ทานยาลดไข้ ตอนกี่โมง, ฯลฯ
เชื่อมั๊ยครับ ว่านั่นทำให้ผมละอายใจอย่างที่สุด เพราะผมตอบไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว T_T
ระหว่างพิมพ์โพสต์นี้ ผมยังคงรู้สึกสำนึกผิด...แม้ผมจะรักลูกมาก แต่กลับไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับการเรียน, การใช้ชีวิตประจำวัน และสุขภาพของเธอ
...
นี่ผมทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อแบบไหนกันนะ?
มานั่งทบทวนดู, ผมอาบน้ำให้ลูกน้อยครั้งมาก, ป้อนข้าวลูกก็ไม่กี่หน, สอนการบ้านลูกก็ไม่บ่อย, ส่วนไปงานโรงเรียนลูก แม้กระทั่งเป็นงานวันพ่อ ก็ยังไม่สนใจ
...หรือจริงๆ แล้ว ผมทำได้แค่เล่นกับลูก, ซื้อของเล่นให้ หรือได้แค่พาไปเที่ยว...ผมทำได้เท่านี้จริงๆ หรือ?
เรียกว่า ลูกสาวสุดที่รักของผม โตมาได้ทุกวันนี้ เพราะความดูแลเอาใจใส่ของภรรยาผมแท้ๆ
...
คนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม...เพราะคนเราเลี้ยงลูกด้วยน้ำนม...ให้ความรัก ให้ความเอาใจใส่
...ผมได้แต่ภาวนาว่า คงมีน้อยคนที่เลี้ยงลูกผิดๆ แบบที่ผมเป็น...และย้ำอีกครั้ง ว่าคนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม...
ไม่ใช่ "สัตว์เลี้ยงลูกด้วยเงิน" อย่างที่ผมพลาดมาตลอด...
ผมเชื่อว่า ทุกคนทราบดีว่า คนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
ผมเองก็เชื่ออย่างนั้นมาตั้งแต่เล็กจนโต...และแน่นอนว่าผมก็โตมาด้วยน้ำนมแม่ โตมาด้วยความรักและเอาใจใส่ดูแลของแม่
แต่ผมชักไม่ค่อยแน่ใจ...ว่าคนเราในปัจจุบันใช้ชีวิตแบบผิดๆ จนทำให้เราเกิดการ "mutation" หรือกลายพันธุ์จากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมไปเป็นอื่นรึเปล่า?
...
เรื่องของเรื่องเกิดจาก วันนี้ผมพาลูกสาวและภรรยามาหาหมอ เพราะทั้ง 2 สาว เกิดไม่สบายขึ้นมาพร้อมๆ กัน
ระหว่างรอหมอ ภรรยาผมก็ปลีกตัวไปพบหมอของเธอ และให้ผมอยู่กับลูก...จึงแน่นอนว่า ตอนหมอเรียกลูกสาวเข้าห้องตรวจ ภรรยาผมไม่ได้อยู่ด้วย
เมื่อหมอถามอาการของลูก เช่น ลูกมีไข้ตั้งแต่ตอนไหน, มีอาการยังไง, ทานยาลดไข้ ตอนกี่โมง, ฯลฯ
เชื่อมั๊ยครับ ว่านั่นทำให้ผมละอายใจอย่างที่สุด เพราะผมตอบไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว T_T
ระหว่างพิมพ์โพสต์นี้ ผมยังคงรู้สึกสำนึกผิด...แม้ผมจะรักลูกมาก แต่กลับไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับการเรียน, การใช้ชีวิตประจำวัน และสุขภาพของเธอ
...
นี่ผมทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อแบบไหนกันนะ?
มานั่งทบทวนดู, ผมอาบน้ำให้ลูกน้อยครั้งมาก, ป้อนข้าวลูกก็ไม่กี่หน, สอนการบ้านลูกก็ไม่บ่อย, ส่วนไปงานโรงเรียนลูก แม้กระทั่งเป็นงานวันพ่อ ก็ยังไม่สนใจ
...หรือจริงๆ แล้ว ผมทำได้แค่เล่นกับลูก, ซื้อของเล่นให้ หรือได้แค่พาไปเที่ยว...ผมทำได้เท่านี้จริงๆ หรือ?
เรียกว่า ลูกสาวสุดที่รักของผม โตมาได้ทุกวันนี้ เพราะความดูแลเอาใจใส่ของภรรยาผมแท้ๆ
...
คนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม...เพราะคนเราเลี้ยงลูกด้วยน้ำนม...ให้ความรัก ให้ความเอาใจใส่
...ผมได้แต่ภาวนาว่า คงมีน้อยคนที่เลี้ยงลูกผิดๆ แบบที่ผมเป็น...และย้ำอีกครั้ง ว่าคนเราเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม...
ไม่ใช่ "สัตว์เลี้ยงลูกด้วยเงิน" อย่างที่ผมพลาดมาตลอด...
Comments
Post a Comment