Skip to main content

Posts

Showing posts from February, 2018

Post#5-175: facilitate vs dictate

Post#5-175: หนึ่งในข้อควรระวังที่ผมใช้เตือนตัวเองอยู่เสมอ ยามที่ต้องประชุมกับทีมงาน ... ก็คือ หากเราเป็นประธานที่ประชุม ก็จงเป็นคนสุดท้ายที่แสดงความเห็น ก็เพราะการที่ประธานฯ ออกความเห็นก่อน ... อาจกลายเป็นการชี้นำทุกคน หรืออาจกลายเป็นการปิดกั้นให้คนอื่นไม่กล้าแสดงความคิดเห็น ดังนั้น ถ้าเราต้องการฝึกให้ลูกน้องกล้าแสดงความคิดเห็น ... ก็ต้องเปิดโอกาสให้พวกเค้าพูดก่อน ... คราวนี้ ถ้าความเห็นของทีมงานเกิดไม่ตรงกัน หรือไม่ตรงกับเราล่ะ ... จะทำยังไงดี ? ก่อนอื่น ... เราต้องเข้าใจก่อนนะครับ ว่าใครเห็นต่างจากเรา ไม่ได้แปลว่าเค้าผิด และการเอื้อให้เกิดบรรยากาศของการแสดงความเห็นนั้น ... เราต้อง facilitate ไม่ใช่ dictate ถ้าไม่เข้าใจว่าทำไมทีมงานถึงเลือกแบบนั้น ไม่เลือกแบบนี้ หรือทำไมเลือกไม่ตรงกัน ... จงขอให้พวกเค้าอธิบายเหตุผลและวิธีคิด ... แรกๆ ทีมงานอาจจะคิดไม่ทันเราบ้าง แต่เชื่อเถิดครับ ว่าถ้าเราฝึกพวกเค้าบ่อยๆ ... เราก็จะสบายและอุ่นใจในอนาคต เพราะทีมงาน “ คิดเป็น ”, “ กล้าคิดต่าง ” และ “ กล้านำเสนอ ” และจงจำไว้ครับ ... ว่าถ้าต้...

Post#5-174: ขยันที่จะขี้เกียจ

Post#5-174: โดยส่วนตัวแล้ว ผมเชื่อมั่นในเรื่องของ “ พรแสวง ” มากเป็นพิเศษ ... รวมถึงการมีประสบการณ์ตรงในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ไม่ว่าเรื่องที่เราฝึกฝนจะยากเย็นเพียงใดก็ตาม ... ลงถ้าเราเอาจริงเอาจังกับการขัดเกลาและฝึกซ้อม เราก็น่าจะพัฒนา skill นั้นๆ ให้อยู่ติดตัวเราได้ เรียกว่า “ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น ”... ว่ากันอย่างนั้น ... น่าเสียดาย ที่ผู้คนส่วนใหญ่มักจะ “ พยายามที่จะไม่พยายาม ”... ซึ่งแปลสั้นๆ ง่ายๆ ว่า เราขี้เกียจที่จะพยายาม นั่นเอง หรือจะบอกว่า คนเรา “ ขยันที่จะขี้เกียจ ”... ก็คงจะไม่ถือว่าเป็นข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงจนเกินไปนัก อย่าพึ่งเบื่อเสียล่ะครับ ... ถ้าผมจะบอกว่า ความขี้เกียจ ก็คือ “ แรง ” อย่างหนึ่ง ที่เราสามารถพบได้ใน Comfort Zone ... สำหรับผม ... คนที่เอาชนะ “ แรง ” ที่ว่านี้ จึงไม่ต่างจาก Superman ดีๆ นี่เอง เพราะการที่ Superman บินได้ ... เป็นเพราะ Superman นั้น เอาชนะแรงดึงดูดโน้มถ่วงของโลกได้ ดังนั้น คนผู้ซึ่งเอาชนะแรงโน้มถ่วงความก้าวหน้าของ Comfort Zone ได้ ... ถ้าไม่เรี...

Post#5-173: ปล่อย Teaser

Post#5-173: เคยดู “ หนังตัวอย่าง ” หรือที่เราเรียกติดปากว่า Teaser กันบ้างมั๊ยครับ ? ส่วนมากแล้ว Teaser มักจะตัดเอาฉากเด็ดๆ โดนๆ มาเรียกความสนใจจากคนดูเสมอ ... และบ่อยครั้ง เราก็ตัดสินใจไปดูหนังเรื่องนั้นๆ ก็เพราะ Teaser ที่ว่า นั่นเอง แปลว่า Teaser ที่ดีๆ เป็นตัวสร้างโอกาสที่ดีให้กับหนังได้ แล้วเราล่ะครับ ... มี Teaser ของตัวเรา ไว้สร้างโอกาสให้ตัวเอง บ้างรึเปล่า ? ... แม้ว่าเราอาจจะเป็นเหมือนหนังดีๆ บางเรื่อง ... แต่เราก็ไม่สามารถบอกเรื่องราวดีๆ ของตัวเราให้ทุกคนรับรู้ได้ในคราวเดียว ก็น่าจะแปลว่า ถ้าเราสามารถแสดงจุดเด่นที่ดีที่สุดของเราให้เจ้านายหรือทีมที่เกี่ยวข้องได้รับรู้ ... เราก็ควรจะได้รับโอกาสในการแสดงฝีมือ มากกว่าคนอื่นๆ แน่ๆ ดังนั้น การขัดเกลาจุดเด่นของเราให้เปล่งประกายโดดเด่น จึงเป็นเรื่องที่ไม่อาจจะละเลยไปได้ ... สำคัญก็แต่ว่า เราต้องไม่ทำให้ Teaser เป็นตัวสร้างความคาดหวัง แต่ทำให้คนดูต้องผิดหวัง เมื่อมาดูหนังตัวเต็ม แปลชัดๆ และตรงๆ ก็คือ ... เราต้องเก่งจริงๆ อย่างที่ปล่อย Teaser เอาไว้ด้วย เพราะถ้...

Post#5-172: ความภาคภูมิใจของลูกผู้ชาย

Post#5-172: ถ้าเลือกได้ เราอยากจะเป็นตัวเลือกแรก หรือตัวเลือกรองครับ ? ผมประเมินว่า ในเรื่องงาน เราอาจต้องการที่จะเป็นตัวเลือกเบอร์แรกของเจ้านาย ... เพราะนั่นหมายถึงโอกาสในการก้าวหน้าที่สูงกว่า แล้วในเรื่องความรักล่ะครับ ... เราอยากจะเป็นตัวเลือกแรกหรือตัวเลือกรอง ? ก่อนตอบลองคิดดูให้ดีๆ ก่อนนะครับ ... คำตอบขึ้นอยู่กับว่า ... เราถามคำถามนี้ กับผู้หญิงหรือผู้ชาย ? ถ้าเป็นผู้ชาย ... ส่วนใหญ่คงจะตอบว่า ก็ต้องอยากเป็นตัวเลือกแรกน่ะสิ ถามมาได้ ! แต่ถ้าเป็นผู้หญิง ... ส่วนใหญ่น่าจะตอบว่าไม่ขอเป็นตัวเลือกแรก ... แต่ต้องเป็น “ ตัวเลือกเดียว ” ต่างหาก ... ชะรอยเรื่องนี้ ก็น่าจะเป็นสัญชาตญาณของสัตว์โลก อีกกระมังครับ ? เพศผู้ ... เลือกคู่จากภาพลักษณ์ภายนอกเป็นสำคัญ แปลว่า ขอให้สวยไว้ก่อน เรื่องอื่นว่ากันทีหลัง แต่เพศหญิง ... ให้ความสำคัญกับ “ ความรักและความผูกพัน ” ว่าเป็นเรื่องที่ใหญ่กว่ามาก ดังนั้น จะเลือกคู่ทั้งที ก็ต้องดูแล้วดูอีก เลือกคนที่ใช่ที่สุด ... ไม่ใช่ว่าจะเลือกใครก็ได้ ... ส่วนใครจะปรามาสผู้หญิงสมัยนี้ ว่า...

Post#5-171: “ใจ” ต่างหาก...ที่ไม่พร้อม

Post#5-171: ผมพึ่งแยกกับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนานพอดู ... รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาทานข้าว แล้วก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ระหว่างทานข้าว ก็ update ชีวิตกันไป ... ว่าใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่ยังไง กันบ้าง ? คุยกันไป ก็เย้าแหย่กันไป ... ทำให้ผมอดนึกไม่ได้ว่า ถ้าโชคดีทางชีวิตได้มา cross ทำงานด้วยกันอีก ... ก็คงจะดี   แต่แม้จะไม่ได้ทำงานด้วยกันอีก ... ผมก็มั่นใจว่า พวกเราก็ยังคงนึกถึงกันดังเดิม ถึงแม้จะเจอกันไม่บ่อย ด้วยเพราะสายใยแห่งมิตรภาพของเรานั้น ... มันผูกกันแน่นเหลือเกิน ... ประเด็นหนึ่งที่คุยกันอย่างออกรส ... ก็คือเรื่อง project บางอย่างที่อยู่ในหัว ที่เพื่อนคนหนึ่งอยากจะทำ แต่ยังไม่ลงมือทำสักที ด้วยความเป็นพวก “ ช่างยุ ”... ผมจึงไม่ลังเลที่จะกระตุ้นให้เธอลงมือทำจริงๆ จังๆ เสียที ... อย่าได้แต่คิด แล้วก็พูด ... เอาจริงๆ ผมก็เข้าใจว่า มันเป็นสิทธิ์ของแต่ละคน ว่าจะเริ่มต้นทำอะไร เมื่อไหร่ ... เพียงแต่ ผมไม่ค่อยอยากเห็นเพื่อนปล่อยเวลาไปวันๆ ... กับความฝัน ... ที่ไม่มีท่าทีว่าจะเริ่มต้นเสียที ... จ...

Post#5-170: การมอบหมายงาน และความคาดหวัง

Post#5-170: ตลอดทั้งวัน เริ่มตั้งแต่แปดโมงครึ่งจนถึงทุ่มครึ่ง ... ผมใช้เวลาไปกับการประชุมทีมทุกทีมที่อยู่ภายใต้การกำกับดูแล ทั้งหมดก็เพื่อให้มั่นใจว่า งานใดๆ ที่สั่งการและมอบหมายไปนั้น ... ยังคงอยู่บน track ที่ถูกต้อง และเป็นการเปิดโอกาสให้ทีมงานระดับรองๆ ลงไป ได้มีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็น หรือได้นำเสนอผลงาน อีกด้วย ... การเข้าใจศักยภาพของทีมอย่างถ่องแท้ จึงถือเป็นเรื่องสำคัญลำดับต้นๆ สำหรับผู้บริหารทุกระดับ เพราะเมื่อเราเข้าใจทีมได้ดี ... เราจึงจะสามารถจัดสรรทีมงานให้สอดคล้องกับเป้าประสงค์ของงานได้เป็นอย่างดี รวมไปถึงทำให้เราสามารถกำหนดระดับ “ ความคาดหวัง ”... จากคนและงานที่เราจับคู่ได้ประมาณหนึ่งด้วย ... เราจึงไม่อาจมอบงานสำคัญให้ทีมงานเบอร์ท้ายๆ ทำ ... โดยความคาดหวังว่าผลลัพธ์ควรจะออกมาได้ดีเทียบเท่ากับการมอบหมายงานให้เบอร์ต้นๆ ได้ ดังนั้น การจับคู่ของงานกับคน ... จึงถือเป็นความท้าทายในการอ่านสถานการณ์และอ่านคน ของระดับบริหาร ได้เป็นอย่างดี แปลว่า การปล่อยแมวไปล่าเหยื่อ แล้วคาดหวัง ว่ามันจะนำกวางขนาดใหญ่กลับมาได้นั้น ...

Post#5-169: จัดระเบียบโครงสร้างองค์กร

Post#5-169: ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา ผมวุ่นๆ วายๆ อยู่กับการเขย่าและจัดระเบียบโครงสร้างองค์กร ... ให้กับทีมต่างๆ ในความดูแลรับผิดชอบ จะเชื่อมั๊ยครับ ว่าส่วนหนึ่งของปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นในการทำงาน มักเกิดจากความไม่ชัดเจนของโครงสร้างองค์กร นี่เอง ยิ่งองค์กรใหญ่ขึ้นเท่าใด ยิ่งมีโอกาสที่งานของแต่ละทีมงานจะมีความทับซ้อนและคลุมเครือสูงขึ้นเท่านั้น ... น่าเสียดายที่จะต้องยอมรับว่า โครงสร้างองค์กร ( หรือที่เราคุ้นเคยในชื่อ Organization Chart - OC) ที่ทับซ้อนและคลุมเครือ ก็มักจะเกิดจากปัญหา Silo ในองค์กร นั่นล่ะ ยิ่ง Silo เยอะ ยิ่งทำให้แต่ละทีมงานมักจะนิยมเขียน OC ให้มีความจบเบ็ดเสร็จในตัวสูง เพื่อให้ทีมงานของตนไม่ต้องไปพึ่งพาทีมอื่น ต่อเมื่อมีการเปลี่ยนแปลง “ หัว ” ของแต่ละทีมงาน หรือมีการเปลี่ยนแปลงขั้นตอนการทำงาน หรือมีการควบรวมงานเกิดขึ้น ... ก็จะเกิดแรงกระเพื่อมให้ OC ผันแปรไป และมักส่งผลต่อ OC ในเรื่องการทำให้มี “ คน ” หรือ “ ตำแหน่งงาน ” เกินไปจาก “ ค่างาน ” และ “ ปริมาณงาน ” นั่นเอง ... ดังนั้น เราจึงจำเป็นต้องกำกับดูแลเ...