Post#5-171:
ผมพึ่งแยกกับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันนานพอดู...รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาทานข้าว แล้วก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน
ระหว่างทานข้าว ก็ update ชีวิตกันไป...ว่าใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่ยังไง กันบ้าง?
คุยกันไป ก็เย้าแหย่กันไป...ทำให้ผมอดนึกไม่ได้ว่า ถ้าโชคดีทางชีวิตได้มา cross ทำงานด้วยกันอีก...ก็คงจะดี
แต่แม้จะไม่ได้ทำงานด้วยกันอีก...ผมก็มั่นใจว่า พวกเราก็ยังคงนึกถึงกันดังเดิม ถึงแม้จะเจอกันไม่บ่อย
ด้วยเพราะสายใยแห่งมิตรภาพของเรานั้น...มันผูกกันแน่นเหลือเกิน
...
ประเด็นหนึ่งที่คุยกันอย่างออกรส...ก็คือเรื่อง project บางอย่างที่อยู่ในหัว ที่เพื่อนคนหนึ่งอยากจะทำ แต่ยังไม่ลงมือทำสักที
ด้วยความเป็นพวก “ช่างยุ”...ผมจึงไม่ลังเลที่จะกระตุ้นให้เธอลงมือทำจริงๆ จังๆ เสียที...
อย่าได้แต่คิด แล้วก็พูด
...
เอาจริงๆ ผมก็เข้าใจว่า มันเป็นสิทธิ์ของแต่ละคน ว่าจะเริ่มต้นทำอะไร เมื่อไหร่...
เพียงแต่ ผมไม่ค่อยอยากเห็นเพื่อนปล่อยเวลาไปวันๆ...
กับความฝัน...ที่ไม่มีท่าทีว่าจะเริ่มต้นเสียที
...
จริงอยู่ที่ว่า ผู้คนส่วนใหญ่ ล้วนกลัวการทำอะไรแล้วก็จบลงด้วยความล้มเหลว...แต่ความจริงที่น่าเจ็บปวดยิ่งกว่า...
ก็คือ ผู้คนส่วนใหญ่ที่ว่า...กลับไม่กลัวการล้มเหลวที่จะไม่เริ่มต้น
นั่นคือสาเหตุหลัก ที่เรามีชีวิตอยู่ เพียงเพื่อที่จะต่อยอดความฝันของคนอื่น...และเลือกที่จะเก็บความฝันของตัวเองให้เป็นแค่ความฝันไปเรื่อยๆ
และเมื่อรู้สึกตัวอีกที...เราก็จะหมดไฟที่จะเริ่มต้นไล่ตามความฝันของตัวเองไปแล้ว
...
หลายๆ คนที่กลัวความล้มเหลว...มักให้เหตุผลว่า ตัวเองยังไม่พร้อม
แต่เมื่อผ่านชีวิตมาเนิ่นนาน...ผมจึงกล้าฟันธงว่า เราไม่มีทางพร้อมสมบูรณ์สำหรับการเริ่มต้นใดๆ
ปัญหาจริงๆ จึงไม่ใช่อยู่ที่กำลังกาย, กำลังเงิน หรือเวลา ของเรา...ที่ไม่พร้อม
...แต่เป็น “ใจ” ของเรา ต่างหาก...ที่ไม่พร้อม...
#NoteToSelf:
- อย่ากลัวที่จะเริ่มต้น เพราะเมื่อลงมือทำแล้วล้มเหลว...ก็ลุกขึ้นสู้ใหม่ได้
- แม้ว่าจะไม่พร้อมสมบูรณ์...แต่หากใจของเราพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอุปสรรคและความท้าทาย...เราก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
- ไม่มีความล้มเหลวใดจะแย่ไปกว่า...ความล้มเหลวที่จะเริ่มต้น
Comments
Post a Comment