Post#5-149:
เอาจริงๆ ผมเคยแชร์ไปหลายครั้งแล้วครับ...ว่าการทำงานกับความผิดพลาดนั้น เปรียบเสมือนของคู่กัน ที่แทบจะแยกออกจากกันไม่ได้เลย
และคงไม่เป็นการกล่าวเกินจริงไปนัก...
หากจะสรุปว่า ไม่เคยมีใครที่ทำงานไม่เคยผิดพลาด
...
คนที่ยอมรับว่าตนเองทำผิดพลาด...จึงสมควรได้รับการให้อภัย และได้รับโอกาสในการแก้ไข
หากแต่คนที่ทำผิดพลาดแต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดพลาดนี่สิครับ...ที่น่าโดนตำหนิ และน่าโดนลงโทษให้หลาบจำ
ลองสังเกตดูก็ได้ครับ...ว่าเมื่อไรที่เราพยายามดิ้นรน (หรือแถ) ว่าตัวเราไม่ผิด...เราก็ยิ่งเหมือนผูกมัดตัวเองให้ดิ้นไม่หลุดจากความผิดนั้นมากขึ้น
อุปมาเหมือน “ลิงแก้แห” ก็ไม่ปาน
...
เมื่อยอมรับว่าเราผิดพลาด...เราจะเกิดการวิเคราะห์และเรียนรู้...เมื่อเรียนรู้แล้ว โอกาสที่เราจะผิดพลาดซ้ำสองก็จะลดน้อยถอยลง
แต่เมื่อดื้อแพ่งไม่ยอมรับว่าตนเองผิดพลาด...มันก็ยิ่งทำให้เราจมจ่อมอยู่กับการเอาตัวรอดแบบผิดๆ
ลงท้ายเราก็จะไม่มีทางจะพัฒนาตัวเองในทางที่ถูกได้...กลับกลายเป็นทำให้เราเดินทางสายมาร ที่ดีแต่ “ชี้ออก”
...อย่าลืมเสียล่ะครับ ว่าขณะที่กำลัง “ชี้ออก” นั้น อีก 3 นิ้วน่ะ ชี้ไปทางไหน?...
#NoteToSelf:
- คนเราผิดพลาดกันได้ แต่ไม่ยอมรับว่าผิดพลาดนั้น ไม่ได้
- ที่ว่า “ไม่ได้” น่ะ...ก็คือ ไม่ได้สำนึก และไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
- ยอมรับว่าผิด เพื่อให้มีโอกาสถูกในวันข้างหน้า...ไม่ยอมรับว่าผิด ก็จะผิดมันไปอย่างนี้ เรื่อยไปนั่นล่
Comments
Post a Comment