Post#5-156:
ผมรักลูกสาวมาก...มากจนมั่นใจว่า ชีวิตนี้คงไม่อาจรักใครได้มากกว่านี้อีกแล้ว
มันเป็นความรักที่แตกต่างจากความรักที่ผมมีให้กับพ่อแม่, ญาติพี่น้อง, เพื่อนฝูง...รวมไปถึงความรักที่มีต่อภรรยาด้วย
มันเป็นความรักที่พิเศษ...ซึ่งผมเข้าใจว่า คนที่เป็นพ่อหรือแม่เท่านั้น จึงจะมีความรู้สึกพิเศษเช่นนี้ขึ้นมาในหัวใจได้
...
ระหว่างนอนเขียนโพสต์นี้...ลูกสาวผมก็นอนหลับอยู่ข้างๆ อย่างเป็นสุข
ตั้งแต่มีลูกสาวเข้ามาอยู่ในชีวิต...ผมบอกได้เลยว่า เธอคือคนที่ผมอยากนอนข้างๆ อยู่แบบนี้ไปจนตราบนิรันดร์
ผมนอนมองหน้าลูกไป ก็ยิ้มไป...แล้วก็สัญญากับตัวเองว่า ผมจะไม่ยอมท้อถอยให้กับอุปสรรคใดๆ ก็ตามที่ได้พบเจอ
และผมจะสู้สุดหัวใจที่มี...เพื่อให้เธอมีชีวิตที่ดีและสมบูรณ์ที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้
ซึ่งผมก็มั่นใจว่า นี่ไม่ใช่ความรู้สึกของผมคนเดียวเป็นแน่...เพราะพ่อแม่เกือบทุกคนบนโลก ก็คงคิดเช่นเดียวกับผม
...
นี่เอง...ที่เป็นเหตุผลที่ผมชอบยุให้ทุกคนที่แต่งงานแล้ว (และผมรู้จักคุ้นเคย) ให้รีบมีลูกเสียที
เพราะ “ลูก”...คือ ขุมพลังที่ทรงอานุภาพกว่าขุมพลังใดๆ ที่มีอยู่ในสากลพิภพ
ถ้ายังไม่เชื่อ...ลองทบทวนดูครับ ว่าวันที่เป็นวันเลวคืนร้ายของเรา มันกลายเป็นเรื่องจิ๊บจ้อยแค่ไหน เมื่อเรากลับถึงบ้านแล้วเจอหน้าลูก
ใช่มั๊ยล่ะครับ...ที่กำลังใจที่ห่อเหี่ยว มันกลับได้รับการฟื้นฟูภายในชั่วนาที
ใช่มั๊ยล่ะครับ...ที่กำลังกายที่อ่อนล้า มันกลับเหมือนถูกเติมเต็มได้อย่างน่าอัศจรรย์
...
ก่อนมีลูก...หลายๆ คน มักจะตอบไม่ได้ ว่ามีชีวิตอยู่เพื่อใคร?
แต่เมื่อมีลูก...คำถามนี้ แทบจะไม่มีคำตอบอื่นเลย นอกจากคำตอบที่ว่า
...เรามีชีวิตอยู่...ก็เพื่อจะได้รักและเฝ้ามองลูกเติบโตทั้งร่างกาย, ความคิด และจิตวิญญาณ นั่นเอง...
#NoteToSelf:
- ยอมทำงานหนักทุกวัน...เพียงเพื่อจะมีชีวิตวันหยุดกับลูกเพียงเท่านั้น
- หากหยุดเวลาได้...ก็อยากให้มันหยุดอยู่ ณ วันนี้ ซึ่งเป็นช่วงที่เราและลูกได้พันผูกสายใยแห่งความรักไว้อย่างมั่นคง
- ร่ายกลอนเสียหน่อย...
#โอ้ลูกเอ๋ยหวังเจ้ารู้ว่าพ่อรัก
มิเคยพักมิหน่ายรักเจ้าสักหน
เติมพลังให้พ่อสู้และอดทน
เป็นเหตุผลที่พ่อยังอยากหายใจ
Comments
Post a Comment