Post#5-150:
ลูกสาวผมชอบท้าทายตัวเองกับ “ตู้คีบตุ๊กตา” มากๆ...เรียกว่า ถ้าเห็นเป็นต้องเข้าไปเล่น ว่าอย่างนั้น
แรกๆ ผมก็รู้สึกว่า มันเป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ ปลี้ๆ...เพราะดูยังไงก็ไม่น่าจะมีโอกาสคุ้มทุนเลย
แต่ช่วงหลังๆ มานี้...ผมกลับรู้สึกสนุกไปด้วย และถึงกับแข่งกับลูกออกบ่อยๆ ว่าใครจะพิชิตรางวัลได้
ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้คิดค้นเจ้าตู้นี้ขึ้นมา...รู้แต่ว่า ผู้คิดค้นนั้น เข้าใจเรื่อง “กิเลส” ของมนุษย์ ได้ดีเสียเหลือเกิน
...
ในชีวิตจริงของเรา...ก็มักเจอกับเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยๆ ครับ
แรงยั่วยุของกิเลสนั้น มาในรูปแบบที่แตกต่างกันมากมายสารพัด...ถ้าจะให้ยกตัวอย่างที่ทุกคนคุ้นเคย ก็นึกถึงวันที่ 1 กับ 16 ของทุกเดือนดู ก็ได้ครับ ^^
แล้วเราก็มักจะพ่ายแพ้ต่อความยั่วยุของกิเลสและตัณหาอยู่ร่ำไป...ทั้งๆ ที่สมองน่ะเข้าใจ แต่หัวใจของเรากลับงอแง เสียนี่
แปลว่าใครที่หักห้ามใจตัวเองได้ โดยใช้เหตุผลมาหักล้างได้นี่...ก็ถือได้ว่า ไม่ธรรมดา
...
แต่ถ้ายังหักห้ามใจตัวเองแบบเด็ดขาดไม่ได้...ก็จงตามใจตัวเองแบบมี limit ให้ได้ก็แล้วกันนะครับ
อย่างเจ้าตู้คีบตุ๊กตานี่ก็เช่นกัน...ผมจะกำหนด limit ไว้ในใจเลย ว่าให้เผาเงินได้ไม่เกินกี่บาท
ถ้าได้ตุ๊กตาก่อนเงินหมด...ก็ถือว่าชนะ
และถ้าหยอดจนหมดแล้วยังไม่ได้ ก็ถือว่าแพ้...คราวหน้าค่อยว่ากันใหม่
...
แม้ว่าตั้งแต่เล่นมา ผมจะไม่เคยถึงจุดคุ้มค่าในการลงทุนเลย...
แต่อย่างน้อยก็ถือว่า เป็นการฝึกให้ลูกรู้จักวางแผน และใช้ความพยายามท่ามกลางทรัพยากรที่จำกัด (คือเหรียญที่หยอด และเวลาที่เล่น)
ตุ๊กตาที่คีบมาได้ แม้ว่าจะไม่คุ้มค่าเงิน...แต่มันคุ้มเหลือเกิน กับความพยายามที่ลงไป
...ถ้าหยุดกิเลสไม่ได้...ก็จงแปลงมันให้เป็นประโยชน์บ้าง...สักเล็กน้อย ก็ยังดีครับ...
#NoteToSelf:
- ความรู้สึกที่ว่า “อีกนิดเดียวก็จะได้แล้ว”...มันก็คือ “กิเลส” ที่ว่านั่นไง
- กิเลสที่พอเหมาะพอสม...จึงเป็นแรงผลักดันให้เรามีความทะเยอทะยาน หากแต่ต้องระวังอย่าให้มันเกินเลยไปเป็น ความตะกละตะกลาม
- ไม่เคยชนะลูก...และแม้ว่า ส่วนน้อยที่เราจะเอาชนะเจ้าตู้คีบฯ ได้...แต่ส่วนใหญ่ เราก็มักจะเลิกเล่น พร้อมๆ กับได้รับรางวัลแห่งความพยายามประดับอยู่ในใจ #ปลอบใจคนพ่ายแพ้
Comments
Post a Comment