The Cocoon of Thoughts

Post#5-359: คงเป็นเพราะพักนี้ผมออกจะย่อหย่อนในการออกกำลัง ... มัวแต่บ้างานและบ้าประชุม ก็เลยรู้สึกกะปลกกะเปลี้ย มากหน่อย หลายๆ คนมักเป็นแบบผม ... ที่ไม่ค่อยจะให้ความสำคัญกับการทำร่างกายให้แข็งแรง จะออกกำลังก็ต่อเมื่อมีเวลาว่างเท่านั้น ... ซึ่งฟันธงเลยครับ ว่าเป็นวิธีคิดที่ “ ผิด ” ... หลายๆ คน ไปยิม ก็เพียงเพื่อไป Selfie สวยๆ อวดโลก ... หรือไม่ก็ไปคุยกับเพื่อน แล้วก็ออกกำลังนิดหน่อย เพื่อที่จะทานอะไรอ้วนๆ ได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ว่าจะไม่ยอมออกกำลัง , ออกกำลังเมื่อว่าง หรือออกกำลังเพื่อสร้างภาพ ... ก็ล้วนแล้วแต่เป็นการทำร้ายตัวเองทั้งสิ้น แล้วก็เป็นการทำร้ายตัวเองทั้งๆ ที่มีสติครบถ้วนเสียด้วย ... จะขาดก็แต่ “ ปัญญา ” ในการตรึกตรองถึงความควรหรือไม่ควร ... เท่านั้นเอง ... ถ้าเราไม่มีเวลาจริงๆ ( หรือใครจะยอมรับว่า “ ขี้เกียจ ” จริงๆ ก็ได้นะครับ )... ผมแนะนำให้ “ เดิน ” ให้มากขึ้น เดินขึ้นลงบันได ... อย่าใช้ลิฟต์ เดินหรือยืนประชุม ... อย่านั่งประชุม ใช้ BTS, MRT หรือรถเมล์ ... ถ้าไปประชุมแค่ใกล้ๆ ทานข้าวกลางวันเสร...

Post#5-358: ขึ้นชื่อว่าองค์กรใหญ่ ... เราต่างมีโอกาสทำงานกับผู้คนมากหน้าหลายตา แตกต่างกันทั้งพื้นเพ , นิสัยใจคอ และวิธีคิด เราจึงไม่อาจจะทำอะไรเป็นที่ถูกใจคนทุกคน และในทำนองเดียวกัน หลายๆ คนก็อาจจะทำอะไรไม่ถูกใจเราบ้าง บ่อยครั้งเราจึงอาจต้องยืนอยู่ระหว่างความถูกต้องและความถูกใจ ... เอาจริงๆ ผมว่า แม้เราจะไม่สามารถผสมผสานความถูกต้องกับความถูกใจไว้ด้วยกันได้อย่างลงตัวเสมอไป ... แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินกว่าที่จะทำ ส่วนมาก เรามักจะโดน ego บังตา ... ทำให้เราคิดเข้าข้างตัวเองว่า เรากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง ก็เลยทำให้ทีมที่เกี่ยวข้องต้อง suffer แบบไม่จำเป็น ทั้งที่จริงๆ แล้ว ... เราเลือกที่จะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง โดยไม่ต้องทำให้ทีมที่เกี่ยวข้องต้อง suffer มากนัก ก็ได้ ... นี่เป็นอาการของคนที่สวม “ หัวโขน ” ไว้ตลอดเวลา โดยไม่คิดถึงตอนถอด คนเหล่านี้ มักจะคิดไปเองว่า “ เก่งอย่างเดียว ” ก็พอ ... ทั้งที่จริงๆ แล้ว เราจะอยู่ในองค์กรได้เป็นอย่างดี ด้วย “ ความเก่ง ” ผสมกับ “ ความดีต่อคนรอบข้าง ” ต่างหาก ที่สำคัญ เราต้องจำไว้ให้จงดีว่า ไม่...

Post#5-357: ผมมีเพื่อนหลายๆ คนที่เป็นพวกโกรธง่ายหายเร็ว ... พูดผิดหูนิด หรือทำอะไรขัดใจหน่อย ก็อาจจะมีโวยวายหรือชักสีหน้าบ้าง บ่อยครั้งที่ผมเห็นเพื่อนๆ เป็นแบบนี้ ... แล้วก็เห็นว่ามันไม่ค่อยจะเข้าท่าสักเท่าไร หากแต่ ผมก็ได้แต่สะกดใจตัวเองไว้ ... ว่าอย่าไปยุ่งไปเตือนจะดีกว่า เปล่าครับ ... ผมไม่ได้คิดจะดูดาย ปล่อยให้เพื่อนทำอะไรผิดๆ แต่เป็นเพราะเอาจริงๆ แบบไม่เข้าข้างตัวเอง ... ผมว่า ผมก็เป็นหนึ่งในพวกโกรธง่ายหายเร็วด้วย นั่นเอง ... คงไม่เป็นการพูดเกินจริง ถ้าผมจะสรุปว่า นิสัยส่วนตัวของคนเรานั้น ... แก้ได้ยาก ( หรือที่เรามักใช้คำว่า “ สันดาน ” นั่นล่ะครับ ) แต่ผมพบว่า ... คนเราสามารถทำให้ความเข้มข้นของนิสัยส่วนตัวนั้น เจือจางลงได้บ้าง และตัวเจือจางนิสัยได้ดีที่สุด ก็คือ “ สติ ” นั่นเองล่ะครับ เช่น เมื่อไรที่เราโกรธ ก็ให้รีบรู้สึกตัวให้เร็ว ว่าเรากำลังโกรธ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังโกรธ ... ก็ให้รีบเจริญสติปล่อยวางหรือผ่อนคลาย ... แรกๆ ก็ยากเอาการครับ ... เราแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ากำลังโกรธ หรือบ่อยครั้งที่รู้ตัวว่ากำลังโก...

Post#5-356: ช่วงเย็นที่ผ่านมา ... ผมประชุมกับทีมงานเพื่อประเมินสถานการณ์ต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะทีมผมอาจจะใจร้อนเกินไป หรือว่าทีมอื่นๆ ที่เราต้องไปพึ่งพา น่าจะใจเย็นเกินไป กันแน่ ? แต่ดูเหมือนว่า ความเป็นไปได้ที่แผนต่างๆ จะไม่เป็นไปตาม Timeline ที่วางไว้ ... อาจมีเปอร์เซนต์ที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ เราเลยจำต้องวางแผนอย่างจริงจังมากขึ้น ... เพื่อเตรียมรับมือกับ Scenario ต่างๆ อันอาจจะเกิดขึ้นได้ ... เอาจริงๆ แม้มันจะเป็นเรื่องไม่เกินคาด ... ที่แผนต่างๆ ที่วางไว้อาจจะผิดพลาดคลาดเคลื่อนไปจากที่ประเมินไว้ได้ แต่ที่ Bad Surprise มักจะเกิดขึ้น ... ก็อาจจะเป็นเพราะตอนประชุมกับทีมอื่นๆ ตั้งแต่เนิ่นๆ นั้น เราอาจลืมคิดถึง degree of seriousness ที่ทีมอื่นๆ มีต่อแผนของเรา ทั้งทีมเราและทีมอื่นๆ ... อาจจะนอนใจเกินไปว่า ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะ ก็เลยคุยกันแบบเป็นกรอบกว้างๆ เมื่อเวลางวดเข้าและงวดเข้า ... ก็เลยทำให้กรอบกว้างๆ นั้น อาจจะกลับมาเป็นผลลบกับเราได้ เพราะถ้าไม่ลงรายละเอียดกันอย่างจริงจังแต่เนิ่นๆ .....

Post#5-355: หลังเวลาเลิกงานเล็กน้อย ... มีอดีตลูกน้องคนหนึ่ง ( สมมติว่าชื่อ J นะครับ ) โทรมาปรับทุกข์ด้วยน้ำเสียงร่าเริง อ่านไม่ผิดหรอกครับ ... เธอปรับทุกข์ด้วยน้ำเสียงสดใส ราวกับกำลังมีความสุขอยู่ก็ไม่ปาน น้อง J เล่าว่า เธอพยายามหาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเอง มาประมาณ 2 สัปดาห์แล้ว ... แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก หาทางไปต่อไม่เจอ จนปัญญาจริงๆ ก็เลยเลือกที่จะโทรหาผม ^^ ... หลังจากคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ ... น้อง J ก็สรุปเป็นแนวทางคร่าวๆ ได้ ว่าต้องทำยังไงกับชีวิตต่อดี เอาจริงๆ ผมแทบไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไร ... แค่ฟัง แล้วก็ถามคำถามชวนคิดเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมว่า ที่น้อง J สรุปแนวทางแก้ปัญหาชีวิตได้ ... ก็น่าจะเป็นเพราะ Attitude ที่เธอมีต่อชีวิต นั่นเอง ... แน่นอนว่า ปัญหาที่น้อง J เผชิญอยู่ ... ก็ไม่ใช่เรื่องขนาดคอขาดบาดตาย แต่ก็นับเป็นปัญหาที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต แต่เพราะเผชิญกับปัญหาอย่างไม่ซึมเศร้าและตีโพยตีพาย ... บวกกับรู้จักขอความช่วยเหลือ เมื่อได้ลองทบทวนด้วยตัวเองมาระดับหนึ่ง จึงทำให้หาข้อสรุปได้ไม่ยาก ... โดยผมแค่ชี้ประเ...

Post#5-354: ช่วงนี้ ผมทำงานไม่ทันเอาจริงๆ ... เลยจำเป็นต้องแบ่งเวลาส่วนหนึ่งของวันหยุดเพื่อใช้ประชุมด้วย เปล่าครับ ... ผมไม่ได้รังเกียจหรือเกี่ยงงอนการทำงานในวันหยุดแต่อย่างใดเลย เพียงแต่เกรงใจคนที่ต้องมาประชุมกับผมในวันที่ควรจะได้หยุด ... เสียมากกว่า ... หลังประชุมเสร็จ ... ผมก็มานั่งคิดดูเล่นๆ ว่าทำไมคนเราจึงไม่ชอบทำงานในวันหยุด ? จากประสบการณ์ของผม ... ไม่ว่าจะทำงานหรือประชุมในวันหยุด เรามักจะได้ productivity ที่มากกว่าวันทำงานปกติ เหตุเพราะไม่มีใครรบกวน ... เป็นสำคัญ กระนั้น โดยมากก็ไม่มีใครชอบทำงานในวันหยุด อยู่ดี ! อาจเป็นเพราะเรารู้สึกเสียเปรียบ เพราะต้องทำงานในขณะที่คนอื่นๆ ได้หยุด รึเปล่า ? หรือเป็นเพราะทำงานวันหยุด เราก็ไม่ได้เงินเพิ่มสักหน่อย ? ... ผู้คนส่วนใหญ่ มักจะคิดว่า ก็ในเมื่อเป็นวันหยุด เราจะทำงานไปทำไมกัน ... มันต้องพักให้เต็มที่สิ ถึงจะถูก อืมม ... คิดแบบนี้ ก็ไม่ผิดหรอกครับ แต่ทำไมวันทำงาน เรายังต้องแบ่งเวลาในระหว่างวัน เพื่อผ่อนคลาย วันละหลายๆ ช่วง ... โดยไม่ได้รู้สึกว่า วันทำงานก็ต้องทำงา...