Post#5-335: เมื่อ “หน้างาน”...ไม่เป็นงาน

Post#5-335:

หลายวันก่อน...ผมมีอันต้องอารมณ์เสียถึงขั้นสุด ด้วยเพราะทีมงานที่ผมรัก ทำให้องค์กรสุ่มเสียงต่อการเสียชื่อเสียง

เรื่องของเรื่อง ก็คือ...มี VIP กลุ่มหนึ่ง มาทำเรื่องไม่เหมาะสมในพื้นที่ที่ผมดูแลอยู่...และทีมน้องๆ หน้างาน “ไม่กล้าที่จะขัดใจ”

ที่ไม่กล้าขัดใจ...ก็เพราะน้องๆ เกรงว่า ถ้าไปขัดใจ VIP แล้ว จะทำให้ตัวเองเดือดร้อน นั่นเอง

...

ว่ากันตามจริง...เรื่องความกลัวในเรื่องที่ไม่สมควรกลัวนี้ ก็ถือเป็นปัญหาคลาสสิกที่น้องๆ หน้างาน มักจะเป็นกัน

กลัว...จนกระทั่ง ขาดสติในการตัดสินว่า เรื่องใดควรหรือไม่ควร

ซ้ำร้าย เมื่อน้องๆ รายงานขึ้นมาตามลำดับขั้นแล้ว...ผู้บริหารที่กำกับดูแล ก็ดันกลัวบารมีแขกผู้ใหญ่ กันไปจนหมด

ที่แย่ที่สุดก็คือ ไม่มีใครรู้สึกตัวเลย ว่าเรื่องที่น้องๆ ปล่อยให้เกิดขึ้น...เป็นเรื่องเร่งด่วน ที่ต้องจัดการทันที

เดชะบุญที่มีคนมาแจ้งให้ผมทราบเรื่องโดยไม่ช้าเกินไปนัก...ผมจึง “โชคดี” ที่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน

...

ผมโกรธ...ที่ VIP มาทำเรื่องไม่เหมาะสม...

และผมก็ได้ต่อว่า VIP กลุ่มนั้นไปแล้ว แบบ “จัดเต็ม”...โดยไม่เกรงด้วยซ้ำว่า ท่าน VIP ทั้งหลาย จะนำเรื่องที่ผมต่อว่าไปฟ้องผู้บังคับบัญชาที่เหนือกว่าผมขึ้นไป

ไม่ใช่เพราะผมยิ่งใหญ่มาจากไหน...

แต่เป็นเพราะผมมั่นใจว่า ตรรกะและเหตุผลของผม...เป็นไปโดยชอบ และวางอยู่บนฐานของการรักษาชื่อเสียงและภาพลักษณ์ขององค์กร เป็นสำคัญ

...

ส่วนที่ผมโกรธมากกว่าเหล่า VIP...ก็คือผู้บริหารที่กำกับดูแล รวมไปถึงทีมน้องๆ หน้างาน

โกรธ...ที่น้องๆ กลัว VIP โดยไม่สมควรจะกลัว

โกรธ...ที่น้องๆ ห่วงตัวเอง โดยไม่คิดให้ดีว่า กำลังทำร้ายองค์กร

โกรธ...ที่น้องๆ คนอื่นที่อยู่หน้างาน เห็นเพื่อนๆ ทำผิด ก็ไม่คิดท้วงติง

และโกรธ...ที่ผู้บริหารที่กำกับดูแล ไร้ซึ่ง Sense of Urgency และ Sense of Judgement อันเป็นคุณสมบัติที่ “ผู้บริหาร” ต้องมี!

...

ใครที่ต้องรับผิดชอบหน้างาน จึงต้องระลึกไว้ให้จงดีครับ...

ว่าเมื่อใดที่เราปล่อยให้ “ความกลัว” มาครอบงำสติ...การตัดสินใจของเราก็จะไม่เป็นไปตาม “ตรรกะ” และ “เหตุผล” ที่ถูกที่ควร

แปลว่า...องค์กรของผม ก็อาจไม่ “โชคดี” แบบนี้อีก

...หากว่าผู้บริหารที่ดูแล รวมไปถึงทีมน้องๆ หน้างาน ยังไม่รู้สำนึกและตระหนักถึงบทบาท, หน้าที่ และความรับผิดชอบ ของตัวเอง...

#NoteToSelf:

• จริงอยู่ ที่บ่อยครั้ง VIP อาจจะสร้างปัญหา...แต่ “ตบมือข้างเดียว” ก็ไม่มีวันดังนะ
• หากทีมหน้างาน...กลัวในเรื่องที่ไม่ควรกลัว...ก็อาจหมายความว่า สายงานนั้น อาจมีปัญหาในการปกครองและบังคับบัญชา
• เมื่อทีมหน้างานและผู้บริหารที่กำกับดูแล “ย่อหย่อน” หรือ “ไร้ซึ่ง” Sense of Judgement และ Sense of Urgency...องค์กร ก็จะตกอยู่ในภาวะสุ่มเสี่ยงตลอดเวลา