Skip to main content

Post#5-334: จำเจและจำใจ...เพราะขาดการประเมิน

Post#5-334:
ตั้งแต่เช้า ทีมงานและผม ก็ร่วมฟังบรรยายสรุปกรอบการพัฒนาเศรษฐกิจระหว่างประเทศ อยู่กับคณะข้าราชการของประเทศหนึ่ง

แม้เรื่องที่บรรยายจะเป็นเรื่องเดิม แต่กลุ่มผู้เข้าร่วมฟังนั้น แตกต่างออกไป...ซึ่งนั่นก็ย่อมหมายความว่า แต่ละประเทศก็ย่อมมีท่าทีตอบสนองที่ต่างกันไปด้วย

ภารกิจนี้ จึงเป็นงานที่ท้าทายความสามารถของทีมอย่างยิ่งยวด ก็ว่าได้...เพราะทีมกำลังต้องต่อสู้กับ Paradigm ของคนหมู่มาก, ต่างเชื้อชาติ, ต่างพื้นฐาน และต่างข้อจำกัด

...

ช่วงบ่าย ก็ถึงคราวที่ผมได้ขึ้นบรรยายสรุปกรอบความคิดใหม่ของอุตสาหกรรมหนึ่ง...ซึ่งเป็นกรอบความคิด ที่ทีมงานและผมร่วมกันสร้างขึ้นเอง

แม้จะทั้งบรรยายเน้นย้ำหลายรอบ, ขึ้น Presentation, มีเอกสารประกอบ และทั้งมีล่ามด้วย...

ก็ยังมิอาจทำให้ผู้เข้าร่วมฟังบรรยาย เข้าใจอย่างถ่องแท้ได้

...

หลังจบงาน...ทีมงานก็นั่งหารือวิเคราะห์หาข้อสรุปกันว่า สาเหตุที่ผลลัพธ์ยังไม่เป็นที่น่าพอใจนัก อาจจะเกิดจากอะไรได้บ้าง?

แล้วเราก็สรุปได้ว่า

หนึ่ง...เรื่องที่ทีมนำเสนอ...เป็น Paradigm ใหม่ ที่ยังไม่เคยมีมาก่อน

สอง...ทีมงานเองก็อาจจะยังบรรยายได้ไม่ละเอียดพอ ด้วยข้อจำกัดด้านภาษาและเวลาที่ไม่เอื้ออำนวย

สาม...ผู้เข้าร่วมฟังบรรยาย...มีกรอบประสบการณ์เดิมและตำแหน่งข้าราชการระดับสูง ครอบอยู่

...

การประเมินผลลัพธ์ของการบรรยายสรุปนั้น มีความสำคัญเป็นอย่างมาก 

เพราะผลการประเมินนั้น จะถูกนำมาใช้เป็นแนวทางในการปรับปรุงประสิทธิภาพของการบรรยายสรุปสำหรับประเทศต่อไป

รวมถึงจะถูกนำไปปรับปรุงในส่วนของ Presentation, เอกสารประกอบ และส่วนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด อีกด้วย

...

หันกลับมามองตัวเราเองบ้าง

โดยมากแล้ว ผู้คนทั่วไป มักจะละเลยในการประเมินผลลัพธ์...ทั้งผลลัพธ์ของงาน และผลลัพธ์ของชีวิต

หลายคนจึงมีชีวิตแบบจำเจและจำใจ...อยู่แบบเบื่อๆ ไปเรื่อยๆ แบบไม่เป็นเดือดเป็นร้อน

ดังนั้น ถ้าเราต้องการจะหลุดออกจากวังวนเดิมๆ...เราก็ต้องกล้าลองเปลี่ยนวิถีของตัวเองดู

...เริ่มง่ายๆ จากการประเมินอดีต เพื่อสะท้อนสถานการณ์ปัจจุบัน และนำไปสู่การกำหนดอนาคตที่เราต้องการครับ...

#NoteToSelf:

  • งานที่ท้าทาย...มักจะมาพร้อมกับความยาก / แต่งานยาก กับงานที่ทำไม่ได้...มันต่างกัน
  • ดังนั้น การเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ จึงต้องเริ่มด้วยการทำให้คนเปิดใจแล้วค่อยเปิดสมอง”...เพราะบ่อยครั้ง คนเข้าใจแต่ไม่ยอมรับเสียมากกว่า

Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...