Post#5-340:
หลายต่อหลายคน รวมถึงผมด้วย...คงเคยผ่านการพร่ำบ่นก่นด่าชะตาชีวิต ว่าแย่อย่างนั้น ไม่ดีอย่างนี้ กันมาบ้างนะครับ
แล้วได้สังเกตมั๊ยครับ...
ว่าหลังจากพร่ำบ่นก่นด่าชะตาชีวิตไปแล้ว...ตกลงว่า ชีวิตของเราดีขึ้นบ้างมั๊ย?
ถ้าคำตอบคือ “ไม่”...ก็แปลว่า เราเห็นตรงกัน
...
จริงอยู่...ที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างเรา ก็มักจะพาลนึกน้อยใจในวาสนาชะตาชีวิตกันเป็นธรรมดา
แต่ผมขอแอบหวังว่า...ให้มันเป็นแค่การ “บ่นไปอย่างนั้นเอง” ก็แล้วกันนะครับ
เพราะไม่ว่าจะนั่งจมจ่อมน้อยใจไปอีกนานแค่ไหน...ก็ไม่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้นได้
ตรงกันข้าม...มันอาจจะทำให้ชีวิตเราแย่ลงไปเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ
ทางเดียวที่จะทำให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้นได้...
ก็มีแต่การสู้ชีวิตต่อ...เท่านั้นจริงๆ
...
แปลว่า เราจำต้อง “ยอมรับ” ในชะตาชีวิต
แต่การยอมรับที่ว่า...เป็นคนละเรื่องกับการ “ยอมแพ้”
ยอมรับ...เพราะความจริงของชีวิตมันไม่ได้สวยงามตลอดเวลา
ยอมรับ...ว่าสิ่งใดที่เกิดขึ้นแล้ว ล้วนแต่มิอาจเปลี่ยนแปลงได้
ยอมรับ...ว่าต้องทิ้งอดีต อยู่กับปัจจุบัน เพื่ออนาคตที่ดีกว่า
ยอมรับ...เพื่อให้ชีวิตเดินหน้าต่อได้
แปลอีกทีว่า เราต้อง “ยอมรับ...แต่ไม่ยอมแพ้”...ว่ากันอย่างนั้น!
...
เมื่อใดที่ทดท้อ...ลองคิดดูให้ดี ว่าเราโชคดีกว่ากี่ล้านคนบนโลกนี้?
ถ้ายังอ่านโพสต์นี้ได้...
รู้ตัวมั๊ยครับ...ว่าร่ำรวยกว่ากี่ล้านคนบนโลกนี้?
รู้ตัวมั๊ยครับ...ว่ามีกี่ล้านคนบนโลก ที่อ่านหนังสือไม่ออก?
และรู้ตัวมั๊ยครับ...ว่ามีคนพิการทางสายตา กี่ล้านคนบนโลกนี้?
...
ผมจึงอยากจะสรุปว่า
จริงๆ แล้ว...เราต่างก็ไม่ได้มีชะตาชีวิตที่เลวร้ายหรอกครับ
...แต่เป็น “ทัศนคติที่เรามีต่อชีวิต” ต่างหาก...ที่เลวร้าย!...
#NoteToSelf:
- จะสงสารตัวเองบ้างก็ได้...แต่อย่าลืมให้กำลังใจตัวเองให้กลับมาสู้ต่อด้วย
- เพราะหากมัวแต่มองโลกด้วยความทุกข์...เราจะสุขได้อย่างไร?
- โลกก็เป็นไปของมัน...และเราจะตอบสนองต่อความเป็นไปของโลกอย่างไร ก็เป็นเรื่องของเรา #โลกไม่ได้วุ่นวายใจเราต่างหากที่วุ่นวาย
Comments
Post a Comment