Post#5-353:
เช้าวันนี้...ผมไปไหว้สารทจีน ที่บ้านอาม่า เลยมีโอกาสได้พบกับญาติๆ หลายคน
บางคนขอปรึกษาผมถึงแนวทางในการทำธุรกิจ และบางคนก็เล่าสู่กันฟังถึงเรื่องปัญหาในครอบครัว
ผมก็ให้คำปรึกษาและคำปลอบใจไป...เท่าที่ความรู้และความสามารถของผมพึงจะมี
...
ส่วนช่วงบ่ายของวันนี้...ผมไปประชุมกับทีมงานของลูกค้า ที่พึ่งจะเริ่มต้นธุรกิจใหม่ที่แตกต่างจากเดิมในระดับ diversification
หลังจากฟังรายงานสรุปจากทีมงานแล้ว...ผมก็ยิงคำถามเป็นชุดๆ เพื่อให้สามารถประเมินสถานการณ์ได้ชัดเจนขึ้น
ส่วนมากคำตอบที่ได้จากทีมงาน...คือความเงียบและความอึ้ง
เงียบ...เพราะไม่รู้ข้อมูล
ส่วนอึ้ง...เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าต้องรู้ข้อมูลนี้ด้วย
...
เอาจริงๆ ผมไม่เคยท้อกับการสอนงาน “คนที่ไม่รู้”...แม้แต่น้อย
ผมมักจะท้อกับ “คนที่คิดว่าตัวเองรู้ดีแล้ว” เสียมากกว่า
เพราะส่วนมาก คนแบบแรก...เป็นพวกน้ำไม่เต็มแก้ว
คนแบบหลัง...ส่วนมากเป็นพวกน้ำเต็มแก้วบ้าง หรือเป็นแก้วเปล่าที่คว่ำอยู่บ้าง
...
ทั้งครึ่งเช้าและครึ่งบ่าย...ต่างก็มีทั้งกลุ่มน้ำครึ่งแก้ว, น้ำเต็มแก้ว และแก้วเปล่าคว่ำ ปะปนกันอยู่
ความท้าทายของที่ปรึกษาฯ สำหรับแต่ละกลุ่ม...ก็คือ
กลุ่มน้ำครึ่งแก้ว...จะเติมน้ำใหม่ให้ผสมกับน้ำเดิมที่มีอยู่ ให้กลมกลืนกันได้ยังไง?
กลุ่มน้ำเต็มแก้ว...จะใช้วิธีใดทดน้ำเดิมออกจากแก้ว เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับเติมน้ำใหม่?
กลุ่มแก้วเปล่าคว่ำ...จะทำยังไงดี ให้พวกเค้ายอมหงายแก้ว แล้วก็ยอมให้เราเติมน้ำลงไป?
...ไม่รู้น่ะ เรื่องเล็ก...ไม่อยากรู้, ไม่รับรู้ และไม่ยอมรู้น่ะสิ ที่เป็นเรื่องใหญ่!...
#NoteToSelf:
- ผู้คนส่วนมากไม่ค่อยชอบฟัง, ไม่พร้อมจะเข้าใจ และไม่ชินกับการเปิดใจ...ดังนั้น ก่อนจะเข้าถึงใคร...ก็ต้องเริ่มจากเข้าใจเค้าให้ได้ก่อน
- จริตของผู้รับคำปรึกษานั้น โดยมากไม่เหมือนกัน และไม่เหมือนเราแน่นอน...เราจึงต้องปรับคำปรึกษาให้ตรงจริต
- ระหว่างให้คำปรึกษา...เราเองก็ได้ข้อมูลมาปรับปรุงตัวเราให้เก่งขึ้น, แกร่งขึ้น และกล้าขึ้นด้วย #รักงานที่ปรึกษาที่สุดในโลก
Comments
Post a Comment