Post#5-345:
ผมตื่นมาพบกับข่าวร้าย...นั่นก็คือ ลูกน้องคนหนึ่งพึ่งจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปเมื่อคืนที่ผ่านมานี้เอง
ทันทีที่รู้ข่าว...ผมรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า...คือรู้สึกชาตั้งแต่สมองไปยันฝ่าเท้า และอยากจะคิดว่ากำลังฝันร้ายอยู่
เป็นอีกหนึ่งวัน...ที่หัวใจของผมร้องไห้ แต่ต้องแสดงออกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...
เอาจริงๆ คือเราไม่มีวันจะรู้ได้ว่า...ชีวิตของเราจะยาวนานแค่ไหน?
เอาจริงๆ คือเราไม่มีวันจะรู้ได้ว่า...เราอาจอยู่ใกล้กับความตาย เพียงแค่ชั่วกระพริบตาเท่านั้น
เมื่อมัจจุราชมาพรากคนที่เรารักไปอย่างกระทันหัน...เราจึงควรเรียนรู้ว่า
เดี๋ยวก่อน...ก็อาจจะสายเกินไป
เพราะเราอาจไม่มีโอกาสได้ทำเรื่องที่เรา “เดี๋ยวก่อน” ไว้...อีกเลย ก็เป็นได้
...
ถ้าหากเรารู้ว่า เราเหลือเวลาน้อยมากบนโลกนี้...เราอยากจะทำอะไรบ้าง?
น่าจะน้อยคนมากๆ ที่เลือกจะทำเรื่องเลวร้าย...เพราะไหนๆ ก็จะตายแล้ว?
ส่วนใหญ่คงจะเลือกทำเรื่องดีๆ ไว้ให้คนข้างหลังได้จดจำ?
คิดเสียว่า...วันสุดท้ายของชีวิตจะมาถึงในเร็ววันนี้
แล้วเลือกใช้ชีวิตให้อยู่ในเขต “ดี” ให้มากเข้าไว้
...”สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดี” จึงจะเหลือ “ประดับไว้ในโลกา”...
#NoteToSelf:
- เกิดมาแล้วมีคนยินดี เป็นเรื่องปกติ...แต่ตายแล้วมีคนเสียใจ เป็นเรื่องต้องสั่งสม
- ใช้ชีวิตให้ได้แบบว่า แม้จะต้องตายกะทันหัน...แต่ความดีที่เราทำ จะยืนยง!
- เราเป็นคนดีหรือไม่...วันที่เราจากไป อาจมีคำตอบ #หลับให้สบายนะพงษ์
Comments
Post a Comment