Post#2-12:
ผมได้รับข่าวร้ายเมื่อตอนสายๆ วันนี้ ว่าคุณพ่อของเพื่อนรักคนหนึ่งของผม ท่านต้องเดินทางไกลไปขึ้นสวรรค์
วินาทีที่ทราบ ใจผมหล่นวูบไปพร้อมๆ กับหน้าเพื่อนรักของผมลอยมา รู้เลยว่า เพื่อนผมคงจะเศร้ามากแน่ๆ เพราะเธอเป็นคนที่รักครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้
ผมไม่เคยเจอท่านผู้วายชนม์มาก่อน จึงไม่ได้มีความอาลัยเป็นการส่วนตัว แต่ทันทีที่รู้ ผมก็โทรสั่งพวงหรีดโดยทันที กำชับว่าให้ไปส่งวันนี้ ก่อนที่ผมจะไปเคารพศพในช่วงเย็น
ผมไม่รู้จริงๆ ครับ ว่าสำหรับคนทั่วๆ ไปนั้น การส่งหรีดและการไปเคารพศพ มีความสำคัญยังไง?
แต่สำหรับผม...ผมแค่อยากให้เพื่อนผมรู้ว่า เธอยังมีเพื่อนๆ คอยร่วมแบ่งปันความเสียใจที่เธอมี และเพื่อนๆ ก็พร้อมที่จะปลอบใจและให้กำลังใจเธออยู่ข้างๆ เสมอ
การที่เราไปร่วมงานศพ จึงไม่ได้มีค่าแค่การไปส่งคนตายสู่สัมปรายภพ แต่มีความหมายในการไปร่วมปลอบโยนคนเป็นด้วยเช่นกัน
...
มนุษย์เกิดมาก็ต้องเดินไปสู่ความตายทุกคนไป เป็นความเที่ยงแท้ที่แม้พระพุทธองค์ก็มิทรงหลุดพ้น
แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่หักใจได้ยากสำหรับผู้ที่อยู่ข้างหลัง แต่ก็ต้องเสียใจอย่างมีสติ เพราะผมเชื่อว่า ผู้จากไปคงไปไม่สงบ หากผู้ที่อยู่ข้างหลัง เกิดเสียใจจนเกินพอดี
ใจชื้นอยู่นิดที่เพื่อนผมไม่ได้เป็นเช่นนั้น แม้จะเห็นรอยน้ำตาอยู่บ้าง ก็เข้าใจได้
ผู้วายชนม์นั้น จากเราไปแต่เพียงกายหยาบ แต่ผมเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า กายทิพย์ของท่าน คงอยากเห็นคนที่อยู่ข้างหลังร้องไห้แต่พองามมากกว่า...
เพราะเมื่อท่านมองกลับมาจากบนสวรรค์ ท่านจะได้ไม่ห่วงข้างหลังจนเกินไปนัก
Comments
Post a Comment