Post#2-118: ทำมาหาเลี้ยงชีพ

Post#2-118:

ใครที่ทำงานแบบเป็นบ้าเป็นหลัง ไม่ค่อยจะรู้จักพักจักผ่อนนี่น่าเป็นห่วงครับ

ต่อให้คุณเป็นคนชนชั้นกรรมาชีพที่หาเช้ากินค่ำ ก็ยังต้องมีช่วงพัก ออกไปเที่ยวสรวลเสเฮฮาบ้าง ไม่งั้นก็ไม่รู้จะเหนื่อยไปเพื่ออะไร

เวลาคุยถึงเรื่องไปเที่ยวเตร่สรวลเสเฮฮานี่ คนส่วนใหญ่มักจะรู้สึกไปว่า จะต้องใช้เงินเยอะ ทั้งที่จริงแล้ว ถ้าชวนเพื่อนๆ มาสรวลเสเฮฮากันที่บ้าน ก็ไม่ได้ใช้เงินมากมาย หรือไปพักผ่อนหย่อนอารมณ์ไม่ว่าจะเดิน window shopping ในห้างฯ หรือไปปูเสื่อปิคนิคในสวนสาธารณะก็ไม่ต้องใช้เงินมากนัก

...

ผมไม่เถียงว่า ในสังคมเมือง เราอยู่ได้ยากหากไม่มีเงิน ไม่เหมือนสังคมในชนบทที่ปลูกผักตกปลาหาเลี้ยงชีพได้โดยไม่ต้องอนาทรร้อนใจ

คนในสังคมชนบทน่ะเป็น "สังคมในอุดมคติของการทำมาหาเลี้ยงชีพ" อย่างแท้จริง เหลือกินจึงค่อยขาย และถ้าเค้าไม่ถูกครอบงำด้วยลัทธิวัตถุนิยม (Materialism) เหมือนคนเมืองส่วนใหญ่แล้วล่ะก็ พวกเค้าจะมีความสุขอย่างที่สุด

พวกเค้าเลี้ยงชีพได้โดยไม่ต้องหาเงิน ต่างจากคนเมืองซึ่งถ้าไม่หาเงินก่อนย่อมหาเลี้ยงชีพไม่ได้...ส่วนตัวผมเชื่อว่า ชีวิตที่เหลือกินเหลือใช้น่ะ ไม่ได้วัดที่มีเงินรวยล้นฟ้า แต่น่าจะวัดที่ใครอยู่ได้แบบไม่ต้องใช้เงินซื้อต่างหาก

...

ก่อนจากกันวันนี้ ผมมีวาทะเตือนใจสำหรับคนในเมืองที่ต้องทำมาหาเลี้ยงชีพทั้งหลาย

"Never get so busy making a living that you forget to make a life"

แปลว่า "อย่ามัวแต่ยุ่งอยู่กับการทำมาหาเลี้ยงชีพ จนกระทั่งคุณลืมที่จะใช้ชีวิตซะล่ะ"

คุณหนุ่ม เมืองจันท์ (นักเขียนในดวงใจของผม) ก็เคยว่าไว้ "ชีวิตไม่ใช้...ไม่ใช่ชีวิต" ครับ ^^