Post#2-133:
แม้เราจะรู้อยู่แก่ใจว่า ไม่เป็นการดีที่จะตัดสินใครก็ตามด้วยรูปลักษณ์และการแต่งกาย แต่เราก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่มีต่อรูปภายนอกไปได้
ถามว่าถ้าเห็นคนแต่งตัวดี สะอาดสะอ้าน กับคนที่แต่งตัวแปลกๆ หรือแลดูสกปรก เราอยากจะอยู่ใกล้กับคนไหน?
ถ้าอยู่คนเดียว จะเป็นแบบไหนก็ตามสบาย อยากจะแสดงความเป็นปัจเจกก็ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจใคร...แต่ถ้ายังต้องอยู่ในสังคมแล้วละก็ การสำนึกรู้ถึง "กาละ" และ "เทศะ" จึงเป็นเรื่องจำเป็น
รูปสภาวะจึงเป็นสิ่งไม่อาจละเลยและมองข้ามได้ ตราบเท่าที่เรามิได้ถือครองเพศบรรพชิต
...
หน้าสวยแต่ใจทรามน่ะมีให้เห็นกันดาษดื่น เช่นเดียวกันกับหน้าหล่อแต่ใจสัตว์ก็เป็นข่าวอยู่ไม่ว่างเว้น
บางคนก็อาจจะไม่ได้เกิดมาพร้อมรูปสมบัติ แต่เมื่อเรารู้ถึงจิตใจเค้า เรากลับรู้สึกว่า เค้าหรือเธอ สวยหรือหล่ออย่างน่าอัศจรรย์
น่าเสียดายที่ต้องบอกว่า ถ้าจะเปิดโอกาสให้ใครได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเรา ก็จำต้องเข้าใจว่า เราต้องสร้างตัวตนภายนอกให้ไม่เป็นที่รังเกียจของคนทั่วไปก่อน
...
ถ้าเราไปดูคอนโดฯ แห่งหนึ่ง แล้วพบว่า ทั้งการตกแต่ง บรรยากาศ การเดินทาง และราคา รวมๆ แล้ว เรียกว่า "มันใช่อ่ะ" แต่คอนโดฯ แห่งนั้น ดันตั้งชื่อว่า "ยะขิ่นเพลส" (เพราะเจ้าของเป็นชาวต่างชาติ ^^)
ผมถามว่า ถ้าเราบอกว่า เรื่องภายนอกไม่สำคัญ เราจะกล้าบอกใครมั๊ย ว่า "นี่ๆ เธอรู้มั๊ย เราซื้อคอนโดฯ แล้วนะ ชื่อ ยะขิ่นเพลส"?
ฉะนั้น ถ้าอยากให้คนรู้จักตัวตนที่แท้ที่อยู่ภายในของเรา จึงจำต้องสร้างตัวตนภายนอกให้เป็นที่ยอมรับและง่ายต่อการเข้าถึงของผู้คนซะก่อน
ทุกคนอยากให้คนยอมรับตัวตนภายใน แต่เวลาทุกคนที่ว่า มองคนอื่นน่ะ ทุกคนมองเห็นภายนอกของคนอื่นก่อน หรือภายในของเค้าก่อน?
...
หนังสือที่มีเนื้อหาดี ยังต้องคำนึงเลยว่า ภาพหน้าปกจะเป็นยังไง...บางเรื่องปกสวย แต่เนื้อหาแย่ แต่อย่างน้อยก็เชิญชวนให้คนหยิบจับเปิดอ่าน...บางเรื่องเนื้อหาขั้นเทพ แต่ปกไม่ชวนหยิบ ถามว่าใครจะรู้ว่าเนื้อหาดี?
คนเราเองก็ไม่ต่างจากหนังสือฉะนั้น...
แม้เราจะรู้อยู่แก่ใจว่า ไม่เป็นการดีที่จะตัดสินใครก็ตามด้วยรูปลักษณ์และการแต่งกาย แต่เราก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่มีต่อรูปภายนอกไปได้
ถามว่าถ้าเห็นคนแต่งตัวดี สะอาดสะอ้าน กับคนที่แต่งตัวแปลกๆ หรือแลดูสกปรก เราอยากจะอยู่ใกล้กับคนไหน?
ถ้าอยู่คนเดียว จะเป็นแบบไหนก็ตามสบาย อยากจะแสดงความเป็นปัจเจกก็ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจใคร...แต่ถ้ายังต้องอยู่ในสังคมแล้วละก็ การสำนึกรู้ถึง "กาละ" และ "เทศะ" จึงเป็นเรื่องจำเป็น
รูปสภาวะจึงเป็นสิ่งไม่อาจละเลยและมองข้ามได้ ตราบเท่าที่เรามิได้ถือครองเพศบรรพชิต
...
หน้าสวยแต่ใจทรามน่ะมีให้เห็นกันดาษดื่น เช่นเดียวกันกับหน้าหล่อแต่ใจสัตว์ก็เป็นข่าวอยู่ไม่ว่างเว้น
บางคนก็อาจจะไม่ได้เกิดมาพร้อมรูปสมบัติ แต่เมื่อเรารู้ถึงจิตใจเค้า เรากลับรู้สึกว่า เค้าหรือเธอ สวยหรือหล่ออย่างน่าอัศจรรย์
น่าเสียดายที่ต้องบอกว่า ถ้าจะเปิดโอกาสให้ใครได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเรา ก็จำต้องเข้าใจว่า เราต้องสร้างตัวตนภายนอกให้ไม่เป็นที่รังเกียจของคนทั่วไปก่อน
...
ถ้าเราไปดูคอนโดฯ แห่งหนึ่ง แล้วพบว่า ทั้งการตกแต่ง บรรยากาศ การเดินทาง และราคา รวมๆ แล้ว เรียกว่า "มันใช่อ่ะ" แต่คอนโดฯ แห่งนั้น ดันตั้งชื่อว่า "ยะขิ่นเพลส" (เพราะเจ้าของเป็นชาวต่างชาติ ^^)
ผมถามว่า ถ้าเราบอกว่า เรื่องภายนอกไม่สำคัญ เราจะกล้าบอกใครมั๊ย ว่า "นี่ๆ เธอรู้มั๊ย เราซื้อคอนโดฯ แล้วนะ ชื่อ ยะขิ่นเพลส"?
ฉะนั้น ถ้าอยากให้คนรู้จักตัวตนที่แท้ที่อยู่ภายในของเรา จึงจำต้องสร้างตัวตนภายนอกให้เป็นที่ยอมรับและง่ายต่อการเข้าถึงของผู้คนซะก่อน
ทุกคนอยากให้คนยอมรับตัวตนภายใน แต่เวลาทุกคนที่ว่า มองคนอื่นน่ะ ทุกคนมองเห็นภายนอกของคนอื่นก่อน หรือภายในของเค้าก่อน?
...
หนังสือที่มีเนื้อหาดี ยังต้องคำนึงเลยว่า ภาพหน้าปกจะเป็นยังไง...บางเรื่องปกสวย แต่เนื้อหาแย่ แต่อย่างน้อยก็เชิญชวนให้คนหยิบจับเปิดอ่าน...บางเรื่องเนื้อหาขั้นเทพ แต่ปกไม่ชวนหยิบ ถามว่าใครจะรู้ว่าเนื้อหาดี?
คนเราเองก็ไม่ต่างจากหนังสือฉะนั้น...
Comments
Post a Comment