Post#2-128:
บ่ายแก่ๆ วันนี้ ผมมีโอกาสได้นั่งคุยกับน้องคนหนึ่ง ถึงเรื่องที่อยู่ดีๆ เธอก็ลาออกจากงาน ทั้งๆ ที่เพิ่งเริ่มทำงานได้แค่ประมาณ 2 เดือน
ตลอด 10 กว่าปีที่รู้จักกัน น้องเค้าเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากคนหนึ่ง หนักเอาเบาสู้ ไม่เกี่ยงงาน แต่เหตุไฉนถึงออกจากงานนี้เร็วนัก?
แต่หลังจากฟังเธอเล่าแล้ว ผมก็ได้แต่เห็นด้วยว่า เธอตัดสินใจไม่ผิด และแน่นอนว่าผมเชื่อว่าเธอไม่ได้เล่าเรื่องเท็จให้ผมฟัง เพื่อให้ตัวเองดูดี
...
บริษัทที่เธอเพิ่งลาออกมา มีการประเมินพนักงานครบ 60 วัน และ 120 วัน ซึ่งเรื่องเกิดขึ้นที่การประเมิน 60 วันนี่ล่ะครับ
ผลปรากฏว่า เธอได้คะแนนประเมินที่ E (คือต่ำสุด) ในทุกหัวข้อประเมิน ซึ่งเธอถึงกับอึ้งเพราะการประเมินที่เธอได้คะแนนแบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตลอด 10 ปีที่เธอทำงานมา
เมื่อเธอถามถึงเหตุผลที่ได้คะแนนที่ว่า ห้วหน้าของเธอซึ่งเป็นระดับผู้อำนายการฝ่าย ไม่สามารถให้คำตอบและเหตุผลที่เป็นรูปธรรมได้ บอกเพียงแค่ว่า "พี่รู้สึกว่าน้อง ทำไม่ได้หรอก"
เธอบอกว่า เธอทำใจได้ถ้านายรู้สึกว่า เธอทำได้ไม่ดี เพราะการประเมินก็คือการสะท้อนว่านายมองว่าเธอทำงานยังไง แต่ที่เธอรับไม่ได้เพราะ หัวข้อในเรื่องวินัยในการทำงาน ซึ่งเธอไม่เคยลางาน ขาดงาน หรือไปสาย แม้แต่วันเดียว
เธอว่า หัวข้อการประเมินอื่นๆ นายอาจจะมีเหตุผลและมุมมองที่มองว่าผลงานของเธอไม่เข้าตา แต่เรื่องเวลาในการมาทำงานนี่ มันมีหลักฐานอยู่อย่างชัดเจน แล้วเธอจะได้ E ได้ยังไง
ว่าแล้ว เธอก็สรุปว่า เธอไม่สามารถยอมรับความไม่เป็นธรรมของการประเมินแบบนี้ได้ และขอลาออก
คราวนี้ นายของเธอเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง เพราะไม่นึกว่าเธอจะใจเด็ดขนาดนี้ และกลับเป็นฝ่ายเสนอว่า อย่าออกเลย จะเปลี่ยนเกรดการประเมินให้ O_o"
...
ในชีวิตจริงของการทำงาน เราแยกแยะออกหรือไม่ครับ ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่อง "ยอมทน" และเรื่องไหนเป็นเรื่อง "ไม่ควรทน"?
ถ้าเธอยอมให้กับเรื่องที่ผิดตรรกะและหลักการอย่างเรื่องการประเมินนี้ มีหรือที่เธอจะทำงานที่นั่นได้อย่างมีความสุข?
สำหรับการเป็นมนุษย์เงินเดือน ค่าตอบแทนอาจจะสำคัญมาก แต่ก็ต้องพิจารณาด้วยว่า เวลาได้รับค่าตอบแทนนั้น เรารับมันด้วยความเต็มใจและภูมิใจ หรือต้องก้มหน้ารับมันด้วยความอดสูและไร้เกียรติ
มูลค่าของเงินที่ได้รับ กับคุณค่าของเงินที่ได้รับ ไม่ได้เท่ากันเสมอไปนะครับ
เราทำงานแลกค่าตอบแทน ไม่ใช่ไปขอเงินใครฟรีๆ ดังนั้น ถ้าต้องก้มหัวให้กับมูลค่าของเงิน โดยมิได้คำนึงถึงเกียรติที่สมควรจะได้รับจากการทำงานแล้วละก็...เราจะหาความเคารพตัวเองได้จากไหน?
ถ้าขาดความเคารพในตัวเอง...ก็แล้วจะหวังให้ใครมาให้ความเคารพในตัวเรา
...
ผมไม่ได้ชี้นำให้ยึดติดกับเกียรติยศหรือหน้าตา แต่แค่ติงให้รู้ว่า เราไม่ควรลืม "ศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมืออาชีพในการทำงาน"
"นกดี" ย่อมเลือกกิ่งไม้เกาะฉันใด เราควรรู้ว่านายแบบไหนที่ควรทำงานให้ฉันนั้นครับ
บ่ายแก่ๆ วันนี้ ผมมีโอกาสได้นั่งคุยกับน้องคนหนึ่ง ถึงเรื่องที่อยู่ดีๆ เธอก็ลาออกจากงาน ทั้งๆ ที่เพิ่งเริ่มทำงานได้แค่ประมาณ 2 เดือน
ตลอด 10 กว่าปีที่รู้จักกัน น้องเค้าเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากคนหนึ่ง หนักเอาเบาสู้ ไม่เกี่ยงงาน แต่เหตุไฉนถึงออกจากงานนี้เร็วนัก?
แต่หลังจากฟังเธอเล่าแล้ว ผมก็ได้แต่เห็นด้วยว่า เธอตัดสินใจไม่ผิด และแน่นอนว่าผมเชื่อว่าเธอไม่ได้เล่าเรื่องเท็จให้ผมฟัง เพื่อให้ตัวเองดูดี
...
บริษัทที่เธอเพิ่งลาออกมา มีการประเมินพนักงานครบ 60 วัน และ 120 วัน ซึ่งเรื่องเกิดขึ้นที่การประเมิน 60 วันนี่ล่ะครับ
ผลปรากฏว่า เธอได้คะแนนประเมินที่ E (คือต่ำสุด) ในทุกหัวข้อประเมิน ซึ่งเธอถึงกับอึ้งเพราะการประเมินที่เธอได้คะแนนแบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตลอด 10 ปีที่เธอทำงานมา
เมื่อเธอถามถึงเหตุผลที่ได้คะแนนที่ว่า ห้วหน้าของเธอซึ่งเป็นระดับผู้อำนายการฝ่าย ไม่สามารถให้คำตอบและเหตุผลที่เป็นรูปธรรมได้ บอกเพียงแค่ว่า "พี่รู้สึกว่าน้อง ทำไม่ได้หรอก"
เธอบอกว่า เธอทำใจได้ถ้านายรู้สึกว่า เธอทำได้ไม่ดี เพราะการประเมินก็คือการสะท้อนว่านายมองว่าเธอทำงานยังไง แต่ที่เธอรับไม่ได้เพราะ หัวข้อในเรื่องวินัยในการทำงาน ซึ่งเธอไม่เคยลางาน ขาดงาน หรือไปสาย แม้แต่วันเดียว
เธอว่า หัวข้อการประเมินอื่นๆ นายอาจจะมีเหตุผลและมุมมองที่มองว่าผลงานของเธอไม่เข้าตา แต่เรื่องเวลาในการมาทำงานนี่ มันมีหลักฐานอยู่อย่างชัดเจน แล้วเธอจะได้ E ได้ยังไง
ว่าแล้ว เธอก็สรุปว่า เธอไม่สามารถยอมรับความไม่เป็นธรรมของการประเมินแบบนี้ได้ และขอลาออก
คราวนี้ นายของเธอเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง เพราะไม่นึกว่าเธอจะใจเด็ดขนาดนี้ และกลับเป็นฝ่ายเสนอว่า อย่าออกเลย จะเปลี่ยนเกรดการประเมินให้ O_o"
...
ในชีวิตจริงของการทำงาน เราแยกแยะออกหรือไม่ครับ ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่อง "ยอมทน" และเรื่องไหนเป็นเรื่อง "ไม่ควรทน"?
ถ้าเธอยอมให้กับเรื่องที่ผิดตรรกะและหลักการอย่างเรื่องการประเมินนี้ มีหรือที่เธอจะทำงานที่นั่นได้อย่างมีความสุข?
สำหรับการเป็นมนุษย์เงินเดือน ค่าตอบแทนอาจจะสำคัญมาก แต่ก็ต้องพิจารณาด้วยว่า เวลาได้รับค่าตอบแทนนั้น เรารับมันด้วยความเต็มใจและภูมิใจ หรือต้องก้มหน้ารับมันด้วยความอดสูและไร้เกียรติ
มูลค่าของเงินที่ได้รับ กับคุณค่าของเงินที่ได้รับ ไม่ได้เท่ากันเสมอไปนะครับ
เราทำงานแลกค่าตอบแทน ไม่ใช่ไปขอเงินใครฟรีๆ ดังนั้น ถ้าต้องก้มหัวให้กับมูลค่าของเงิน โดยมิได้คำนึงถึงเกียรติที่สมควรจะได้รับจากการทำงานแล้วละก็...เราจะหาความเคารพตัวเองได้จากไหน?
ถ้าขาดความเคารพในตัวเอง...ก็แล้วจะหวังให้ใครมาให้ความเคารพในตัวเรา
...
ผมไม่ได้ชี้นำให้ยึดติดกับเกียรติยศหรือหน้าตา แต่แค่ติงให้รู้ว่า เราไม่ควรลืม "ศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมืออาชีพในการทำงาน"
"นกดี" ย่อมเลือกกิ่งไม้เกาะฉันใด เราควรรู้ว่านายแบบไหนที่ควรทำงานให้ฉันนั้นครับ
Comments
Post a Comment