Post#5-189:
เคยโกรธมากๆ จนพูดไม่ออกกันบ้างมั๊ยครับ?
ผมสารภาพว่า “เคย”
และมั่นใจว่า อาการแบบนี้ก็ยังจะเกิดขึ้นกับผมอีกแน่นอน ในอนาคตข้างหน้า
...
เอาจริงๆ ผมไม่ได้กังวลอะไรมาก เพราะเข้าใจดี ว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนเราทุกๆ คน ที่จะต้องมีรัก, โลภ, โกรธ และหลง
สำคัญที่ว่า เมื่ออารมณ์นั้นๆ มากระทบจิต กระแทกใจแล้ว...เราตอบสนองต่ออารมณ์นั้นๆ อย่างไร?
ถ้ารู้สึกตัวเร็ว...กรรมย่อมไม่เกิด
และเมื่อกรรมไม่เกิด...วงจรแห่งกรรม ย่อมไม่ทำงาน
...
เราทุกคนจึงต้องพึงรู้
ว่าหากยังมิอาจห้ามอารมณ์มิให้บังเกิด...จึ่งควรปราบพยศอารมณ์ให้ราบคาบ ก่อนจะตะบึงไปโดยมิอาจควบคุม
อารมณ์จึงอาจบังเกิดขึ้นได้ เป็นธรรมดาแห่งโลกียะและปุถุชน
...แต่การควบคุมมิให้เกิดวิโยค เป็นธรรมดาแห่งโลกุตระและผู้เจริญในสติ...
#NoteToSelf:
- จะรัก, โลภ, โกรธ หรือหลง ก็ช่างเถิด...แต่อย่าให้มันเตลิดตามแรงกรรม
- ห้ามไม่ให้อารมณ์บังเกิดได้ยาก เพราะจิตของคนเรา มันมีความแส่ส่ายสูง...แต่จงคุมการตอบสนองต่อการเกิดของอารมณ์ให้ดีหนอ
- ขอสติจงอยู่กับใจให้จงดี...เพื่อที่จะคุมจิตมิให้เตลิดและเพลิดจนเกินงาม
Comments
Post a Comment