Post#5-190:
มื้อค่ำที่ผ่านมา ผมทานข้าวกับเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งที่สนิทกัน
เอาจริงๆ ผมดีใจที่ได้มีโอกาสทานข้าวกับเพื่อนบ้าง...เพราะโดยมาก ไม่เป็น Business Dinner ก็เป็นการทานข้าวคนเดียว ด้วยความที่งานผมมันยุ่งเหลือเกิน
ผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย...แต่ถ้าจะพูดให้ถูก ก็น่าจะเพราะ ผมเลือกคบเพื่อน เสียล่ะมากกว่า
แปลว่า คนที่ผม classified แล้ว ว่าเป็น “เพื่อน”...ย่อมต้องเป็นคนที่ผมยอมรับและยินดีที่ได้เป็นเพื่อนด้วยจริงๆ
...
ไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งความจริง หรือโลกไซเบอร์...ผมว่าจำนวนของคนที่เรารู้จัก ไม่น่าจะสำคัญกว่าคุณภาพของคนที่เรารู้จัก
และจะมีใครเห็นด้วยกับผมมั๊ยหนอ...ว่าคุณภาพของคนที่เรารู้จัก มักจะวัดได้ในยามที่เราลำบาก?
อ๊ะๆ...ช้าก่อนครับ...อย่าพึ่งฟันธงเชื่อตามผมง่ายๆ
เพราะการที่ไม่มีใครช่วยเรายามลำบากน่ะ ไม่ใช่เพราะพวกเค้าเป็นแค่ “เพื่อนกิน”...
แต่อาจจะเกิดจากปัจจัยอื่นได้เช่นกัน
...
ปัจจัยอื่น ที่ว่า...ก็คือ แล้วเวลาที่คนอื่นลำบากน่ะ เราเคยได้ยื่นมือเข้าช่วยบ้างมั๊ย?
ถ้าคำตอบคือ “ไม่เคย”...
ก็แล้วทำไมจึงกล้าคาดหวัง ว่าเราควรจะได้รับการช่วยเหลือยามลำบาก?
เรามักจะปรามาสคนอื่นว่า “ไม่มีน้ำใจ”...โดยอาจลืมไปสนิทใจเลยว่า แท้จริงแล้ว เราต่างหาก ที่ “เห็นแก่ตัว”
...คิด, พูด และปฏิบัติต่อคนอื่นๆ เช่นไร...ก็เป็นอันคาดเดาได้ไม่ยากเลย ว่ามันก็จะกลับมาหาเรา เช่นนั้น...
#NoteToSelf:
- ความหมายของ “คนรู้จัก” กับ “เพื่อน” นั้น...ไม่มีความเหมือนกันเลย
- เพื่อนดีๆ มีน้อย...มีเพื่อนน้อย จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ขอให้มีเพื่อนดี
- อยากได้เพื่อนแบบไหน...ก็จงทำตัวแบบนั้น, แล้วกฎแห่งความดึงดูด ก็จะทำหน้าที่ของมันเอง
Comments
Post a Comment